จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 727

การคุกเข่านี้ ทำให้ติงเฟิงเฉิงตกตะลึงจนอึ้งค้างไปเลย ถึงกับสงสัยขึ้นมาว่าตัวเองกำลังฝันไปหรือเปล่าเลยทีเดียว

เขาอยู่มาจนโตขนาดนี้ ตลอดมาได้แต่แสร้งทำเป็นหลานชายที่แสนดี คอยส่ายหูส่ายหางวิ่งไปขอโทษขอโพยคนอื่นมาโดยตลอด วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกแล้วรึไง? ถึงกับมีคนเป็นฝ่ายมาขอโทษเขาก่อนแบบนี้?

ประเด็นสำคัญที่สุดก็คือ คนเหล่านี้ยังเป็นคนแข็งแกร่งกว่าลูกน้องของตัวเองอีกด้วย

ถ้าว่ากันตามเหตุผล มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "คือว่า... อย่าทำอย่างนี้เลยน่า ทุกคนลุกขึ้นเถอะ"

เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ติงเฟิงเฉิงถึงกับร้อนตัวขึ้นมาเลยทีเดียว

ที่ตลกยิ่งกว่าคือ อีกฝ่ายยังไม่ยอมลุกขึ้น!

หัวหน้าทีมที่พาคนมาพูดขึ้นอย่างจริงใจมาก ว่า : "ไม่ พวกเรายังลุกขึ้นไม่ได้ เพราะถึงยังไงพวกเราก็มีความผิดติดตัวมาก่อน พวกเราไม่มีเหตุผลสมควรก็หาเรื่องชวนทะเลาะ บีบบังคับให้คุณถอนตัวจากตระกูลติง เป็นพวกเราเองที่ผิด ไม่มีอะไรจะพูดแก้ตัว พวกเรามาที่นี่เพื่อขอโทษโดยเฉพาะ ได้โปรดให้พวกเราสารภาพบาป และทำการสำนึกผิดต่อหน้าหอบรรพบุรุษตระกูลติงด้วย มีแค่วิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้พวกเราสบายใจได้"

"เอ่อ......"

ติงเฟิงเฉิงเกาหัวแกรกๆ "ถ้าพวกแกเต็มใจจะคุกเข่า ก็คุกเข่าไปเหอะ"

หลังจากหันหน้าไปดู ติงเฟิงเฉิงก็ถามว่า "พี่ไห่เจ้านายของพวกแกล่ะ?"

พวกเขายังคิดกันไปว่า ติงเฟิงเฉิงจงใจถามว่าทำไมพี่ไห่ถึงไม่มา? จึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า : "เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่แขน พี่ไห่เลยกำลังไปเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล อาจจะมาไม่ได้สักพัก แต่คุณวางใจได้ ขอแค่พี่ไห่หายดีเป็นปกติแล้ว เขาจะต้องรีบมาขอโทษด้วยตัวเองอย่างแน่นอนครับ "

ติงเฟิงเฉิงยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

พี่ไห่ได้รับบาดเจ็บที่แขน? ใครมันจะไปขวัญกล้าขนาดนั้น?

เขาถามอย่างไม่แน่ใจนักว่า: "ที่พวกแกมาทำแบบนี้ เป็นเพราะใครงั้นเหรอ?"

ชายคนนั้นพูดอย่างจริงใจอย่างยิ่ง : "คุณอย่าล้อพวกเราเล่นเลยครับ เป็นเพราะใคร? ไม่ใช่ว่าคุณรู้ดีกว่าพวกเราหรอกเหรอ?"

ติงเฟิงเฉิงขมวดคิ้วมุ่น ไม่พูดอะไรอีก แต่หันหลังแล้วเดินเข้าไปในหอบรรพบุรุษ

"คุณปู่ แปลกมากเลย ลูกน้องของพี่ไห่ถึงกับมาขอโทษผมจริงๆ ด้วย!"

"แถมพี่ไห่ยังได้รับบาดเจ็บอีก"

พวกที่ชอบประจบประแจงตัวเองในยามปกติ ในเวลานี้ ต่างก็พากันเปิดตูดหนีไปให้ไกลเท่าที่จะไกลได้กันทั้งนั้น ไม่มีใครเต็มใจเข้าใกล้เขาแม้แต่คนเดียว นับประสาอะไรกับการพูดเรื่องจะช่วยแก้แค้นให้ตัวเองกันล่ะ?

"หรือว่า....จะเป็นเขาจริงๆ ?"

ถ้าเป็นเจียงชื่อจริงๆ ล่ะก็ ติงเฟิงเฉิงก็คงจะรู้สึกประดักประเดิดขึ้นมาแน่แล้ว

ติงจ้งโบกมือเป็นพัลวัน "แกยังจะมัวยืนเซ่อทำอะไรอยู่ ? ยังไม่รีบไปขอบคุณในบุญคุณของคนเค้าอีก ! เฟิงเฉิง ฉันจะบอกแกให้นะ ว่าตระกูลติงของพวกเราจะสามารถกลับมายืนหยัดได้อีกครั้งหรือไม่ ทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับเจียงชื่อแล้ว เขาเป็นความหวังเดียวของพวกเรา หัวเด็ดตีนขาดแกก็ห้ามทำให้เขาผิดหวัง เข้าใจมั้ย ?"

แม้จะเป็นคำพูดแบบนี้ แต่ติงเฟิงเฉิงก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

เขาถามด้วยความสงสัย: "คุณปู่ ทำไมจู่ๆ ปู่ถึงได้เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเจียงชื่อไปได้มากขนาดนี้ล่ะ? เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าปู่เคยเกลียดเขามาตลอดหรอกเหรอ?"

ติงจ้งยกยิ้ม

"เมื่อก่อนฉันมันมีตาแต่ดันไร้แววเอง ตอนนี้ ฉันมองเห็นอะไรๆ ได้ชัดเจนแล้วว่าใครดีใครชั่ว ในใจฉันตอนนี้เปรียบเหมือนกระจกเงาอันสดใส มองอะไรก็กระจ่างชัดแล้ว!"

"เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว ไปกันเถอะ!"