จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 727

การคุกเข่านี้ ทำให้ติงเฟิงเฉิงตกตะลึงจนอึ้งค้างไปเลย ถึงกับสงสัยขึ้นมาว่าตัวเองกำลังฝันไปหรือเปล่าเลยทีเดียว

เขาอยู่มาจนโตขนาดนี้ ตลอดมาได้แต่แสร้งทำเป็นหลานชายที่แสนดี คอยส่ายหูส่ายหางวิ่งไปขอโทษขอโพยคนอื่นมาโดยตลอด วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกแล้วรึไง? ถึงกับมีคนเป็นฝ่ายมาขอโทษเขาก่อนแบบนี้?

ประเด็นสำคัญที่สุดก็คือ คนเหล่านี้ยังเป็นคนแข็งแกร่งกว่าลูกน้องของตัวเองอีกด้วย

ถ้าว่ากันตามเหตุผล มันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "คือว่า... อย่าทำอย่างนี้เลยน่า ทุกคนลุกขึ้นเถอะ"

เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ติงเฟิงเฉิงถึงกับร้อนตัวขึ้นมาเลยทีเดียว

ที่ตลกยิ่งกว่าคือ อีกฝ่ายยังไม่ยอมลุกขึ้น!

หัวหน้าทีมที่พาคนมาพูดขึ้นอย่างจริงใจมาก ว่า : "ไม่ พวกเรายังลุกขึ้นไม่ได้ เพราะถึงยังไงพวกเราก็มีความผิดติดตัวมาก่อน พวกเราไม่มีเหตุผลสมควรก็หาเรื่องชวนทะเลาะ บีบบังคับให้คุณถอนตัวจากตระกูลติง เป็นพวกเราเองที่ผิด ไม่มีอะไรจะพูดแก้ตัว พวกเรามาที่นี่เพื่อขอโทษโดยเฉพาะ ได้โปรดให้พวกเราสารภาพบาป และทำการสำนึกผิดต่อหน้าหอบรรพบุรุษตระกูลติงด้วย มีแค่วิธีนี้เท่านั้นถึงจะทำให้พวกเราสบายใจได้"

"เอ่อ......"

ติงเฟิงเฉิงเกาหัวแกรกๆ "ถ้าพวกแกเต็มใจจะคุกเข่า ก็คุกเข่าไปเหอะ"

หลังจากหันหน้าไปดู ติงเฟิงเฉิงก็ถามว่า "พี่ไห่เจ้านายของพวกแกล่ะ?"

พวกเขายังคิดกันไปว่า ติงเฟิงเฉิงจงใจถามว่าทำไมพี่ไห่ถึงไม่มา? จึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า : "เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่แขน พี่ไห่เลยกำลังไปเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล อาจจะมาไม่ได้สักพัก แต่คุณวางใจได้ ขอแค่พี่ไห่หายดีเป็นปกติแล้ว เขาจะต้องรีบมาขอโทษด้วยตัวเองอย่างแน่นอนครับ "

ติงเฟิงเฉิงยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

พี่ไห่ได้รับบาดเจ็บที่แขน? ใครมันจะไปขวัญกล้าขนาดนั้น?

เขาถามอย่างไม่แน่ใจนักว่า: "ที่พวกแกมาทำแบบนี้ เป็นเพราะใครงั้นเหรอ?"

ชายคนนั้นพูดอย่างจริงใจอย่างยิ่ง : "คุณอย่าล้อพวกเราเล่นเลยครับ เป็นเพราะใคร? ไม่ใช่ว่าคุณรู้ดีกว่าพวกเราหรอกเหรอ?"

ติงเฟิงเฉิงขมวดคิ้วมุ่น ไม่พูดอะไรอีก แต่หันหลังแล้วเดินเข้าไปในหอบรรพบุรุษ

"คุณปู่ แปลกมากเลย ลูกน้องของพี่ไห่ถึงกับมาขอโทษผมจริงๆ ด้วย!"

"แถมพี่ไห่ยังได้รับบาดเจ็บอีก"