จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 776

จินเค่อจงที่เป็นคนบริจาคให้กับโรงพยาบาลสามารถกระทำผิดได้อย่างเหิมเกริม อยากได้อะไรก็ต้องได้เหรอ?

บนโลกใบนี้มเหตุผลแบบนี้ที่ไหนกัน?

"คุณ คุณ....." ติงเมิ่งเหยนมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า โกรธจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก

เจียงชื่อที่เห็นฉากนี้ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา เขายกผ้าห่มขึ้นและลงจากเตียง เขาสวมรองเท้าพลางพูดว่า "ฉันถึงได้บอกไงว่าไม่ต้องนอนที่โรงพยาบาลหรอก มีปัญหาเยอะแยะไปหมด เอาล่ะ ไปกันเถอะ"

เจียงชื่อเข้ามาจับมืองของติงเมิ่งเหยนและพาเธอเดินออกไป

ต่อให้ติงเมิ่งเหยนจะโกรธมากอีกแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ นี่คือที่ของคนอื่น ไม่ว่าเธอจะเอะอะอย่างไร แพทย์และพยาบาลก็จะไม่เข้าข้างเธอ

จินเค่อจงที่อยู่ด้านหลังก็พูดออกมาอย่าร่าเริง "ในที่สุดก็รู้ว่าออกไปซะที เชอะ ออกไปตั้งแต่ตอนแรกก็ดีอยู่แล้วยังจะต้องให้ฉันมาจัดการอีก ไม่ละอายใจบ้างเหรอไงนะ"

แพทย์ก้มตัวลงพร้อมกับพูดว่า "ตอนนี้ก็ไม่มีใครอื่นในห้องผู้ป่วยแล้ว คุณจินสามารถพักผ่อนรักษาอาการบาดเจ็บได้อย่างสงบจิตสงบใจแล้วนะครับ ทางโรงพยาบาลจะไม่จัดให้ใครได้มารบกวนท่านอีก ท่านวางใจได้เลยครับ"

จินเค่อจงโบกมือ "เอาล่ะเอาล่ะ พวกนายออกไปได้แล้ว ฉันเหนื่อย อยากจะพักผ่อน"

แพทย์พยาบาลออกจากห้องผู้ป่วยและปิดประตูลง

อีกด้านหนึ่ง

เจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยนกลับมาบนรถ ติงเมิ่งเหยนได้ตบไปที่พวงมาลัยรถเพื่อระบายความไม่พอใจออกมา

"สามี บนโลกนี้นี่มันเป็นอะไรไปกันหมด?คนรวยจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ไม่ทำตามกฎอะไรเลยหรือไงกัน?"

เจียงชื่อจับมือของเธอแน่น "แน่นอนว่าไม่ใช่"

ติงเมิ่งเหยนส่ายหัว "ดูจากที่เห็นก็เหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ!คนน่ะพอมีเงิน อยากจะทำอะไรก็ทำได้ คนชนชั้นล่างก็คอยกันเอาแต่ประจบประแจง กฎเอย ระบบข้อบังคับเอยก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่พวกเราคนธรรมดาต้องเตรียมทำเท่านั้นแหละ!"

เจียงชื่อยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะ อย่าพูดด้วยอารมณ์เลย บนสังคมของเรานั้นต่างขับเคลื่อนด้วยกฎและระบบข้อบังคับ ไม่มีใครสามารถเหยียบย่ำมันได้อย่างกำเริบเสิบสานหรอก"

ครู่หนึ่ง เขายิ้มออกมาอย่างลึกลับ "เมิ่งเหยน ฉันจะพนันกับเธอ"

ติงเมิ่งเหยนหันมามองเจียงชื่อ "พนันอะไร?"

"พนันว่าภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ จินเค่อจงและโรงพยาบาลจะได้บทลงโทษจากการที่ละเมิดกฎและเหยียบย่ำระบบข้อบังคับ"

"จะเป็นไปได้ยังไง?" ติงเมิ่งเหยนไม่เชื่อ

"พนันไหมล่ะ?"

"ได้สิ ใครกลัวกันล่ะ?" ติงเมิ่งเหยนผงะไปครู่หนึ่ง "ตัดสินการแพ้ชนะยังไงล่ะ?"

เจียงชื่อยิ้มพร้อมกับพูดว่า "ถ้าฉันแพ้ ฉันจะยอมเป็น‘ทาส'ของเธอตลอดหนึ่งเดือน เธอสามารถให้ฉันทำอะไรก็ได้ตามใจเธอเลย จะไม่มีการว่ากล่าวใดๆ ทั้งนั้น"

ติงเมิ่งเหยนพยักหน้าอย่างพอใจ "อืม ฟังดูก็ไม่เลวเลยนะ แล้วถ้าฉันแพ้ล่ะ?"

"ถ้าเธอแพ้ล่ะก็...." สายตาของเจียงชื่อมองไปรอบๆ ที่ร่างของติงเมิ่งเหยน "เธอก็ต้องมีลูกให้กับฉันไง"