บทที่ 776 กฎที่ไม่อนุญาตเหยียบย่ำ – ตอนที่ต้องอ่านของ จอมนักรบท้าโลก
ตอนนี้ของ จอมนักรบท้าโลก โดย ต้วนจื้อเวยหนีซือ ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายใช้ชีวิตทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 776 กฎที่ไม่อนุญาตเหยียบย่ำ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
จินเค่อจงที่เป็นคนบริจาคให้กับโรงพยาบาลสามารถกระทำผิดได้อย่างเหิมเกริม อยากได้อะไรก็ต้องได้เหรอ?
บนโลกใบนี้มเหตุผลแบบนี้ที่ไหนกัน?
"คุณ คุณ....." ติงเมิ่งเหยนมองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้า โกรธจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก
เจียงชื่อที่เห็นฉากนี้ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา เขายกผ้าห่มขึ้นและลงจากเตียง เขาสวมรองเท้าพลางพูดว่า "ฉันถึงได้บอกไงว่าไม่ต้องนอนที่โรงพยาบาลหรอก มีปัญหาเยอะแยะไปหมด เอาล่ะ ไปกันเถอะ"
เจียงชื่อเข้ามาจับมืองของติงเมิ่งเหยนและพาเธอเดินออกไป
ต่อให้ติงเมิ่งเหยนจะโกรธมากอีกแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ นี่คือที่ของคนอื่น ไม่ว่าเธอจะเอะอะอย่างไร แพทย์และพยาบาลก็จะไม่เข้าข้างเธอ
จินเค่อจงที่อยู่ด้านหลังก็พูดออกมาอย่าร่าเริง "ในที่สุดก็รู้ว่าออกไปซะที เชอะ ออกไปตั้งแต่ตอนแรกก็ดีอยู่แล้วยังจะต้องให้ฉันมาจัดการอีก ไม่ละอายใจบ้างเหรอไงนะ"
แพทย์ก้มตัวลงพร้อมกับพูดว่า "ตอนนี้ก็ไม่มีใครอื่นในห้องผู้ป่วยแล้ว คุณจินสามารถพักผ่อนรักษาอาการบาดเจ็บได้อย่างสงบจิตสงบใจแล้วนะครับ ทางโรงพยาบาลจะไม่จัดให้ใครได้มารบกวนท่านอีก ท่านวางใจได้เลยครับ"
จินเค่อจงโบกมือ "เอาล่ะเอาล่ะ พวกนายออกไปได้แล้ว ฉันเหนื่อย อยากจะพักผ่อน"
แพทย์พยาบาลออกจากห้องผู้ป่วยและปิดประตูลง
อีกด้านหนึ่ง
เจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยนกลับมาบนรถ ติงเมิ่งเหยนได้ตบไปที่พวงมาลัยรถเพื่อระบายความไม่พอใจออกมา
"สามี บนโลกนี้นี่มันเป็นอะไรไปกันหมด?คนรวยจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ไม่ทำตามกฎอะไรเลยหรือไงกัน?"
เจียงชื่อจับมือของเธอแน่น "แน่นอนว่าไม่ใช่"
ติงเมิ่งเหยนส่ายหัว "ดูจากที่เห็นก็เหมือนจะเป็นแบบนั้นนะ!คนน่ะพอมีเงิน อยากจะทำอะไรก็ทำได้ คนชนชั้นล่างก็คอยกันเอาแต่ประจบประแจง กฎเอย ระบบข้อบังคับเอยก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่พวกเราคนธรรมดาต้องเตรียมทำเท่านั้นแหละ!"
เจียงชื่อยิ้มและพูดว่า "เอาล่ะ อย่าพูดด้วยอารมณ์เลย บนสังคมของเรานั้นต่างขับเคลื่อนด้วยกฎและระบบข้อบังคับ ไม่มีใครสามารถเหยียบย่ำมันได้อย่างกำเริบเสิบสานหรอก"
ครู่หนึ่ง เขายิ้มออกมาอย่างลึกลับ "เมิ่งเหยน ฉันจะพนันกับเธอ"
ติงเมิ่งเหยนหันมามองเจียงชื่อ "พนันอะไร?"
"พนันว่าภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ จินเค่อจงและโรงพยาบาลจะได้บทลงโทษจากการที่ละเมิดกฎและเหยียบย่ำระบบข้อบังคับ"
"จะเป็นไปได้ยังไง?" ติงเมิ่งเหยนไม่เชื่อ
"พนันไหมล่ะ?"
"ได้สิ ใครกลัวกันล่ะ?" ติงเมิ่งเหยนผงะไปครู่หนึ่ง "ตัดสินการแพ้ชนะยังไงล่ะ?"
เจียงชื่อยิ้มพร้อมกับพูดว่า "ถ้าฉันแพ้ ฉันจะยอมเป็น‘ทาส'ของเธอตลอดหนึ่งเดือน เธอสามารถให้ฉันทำอะไรก็ได้ตามใจเธอเลย จะไม่มีการว่ากล่าวใดๆ ทั้งนั้น"
ติงเมิ่งเหยนพยักหน้าอย่างพอใจ "อืม ฟังดูก็ไม่เลวเลยนะ แล้วถ้าฉันแพ้ล่ะ?"
"ถ้าเธอแพ้ล่ะก็...." สายตาของเจียงชื่อมองไปรอบๆ ที่ร่างของติงเมิ่งเหยน "เธอก็ต้องมีลูกให้กับฉันไง"
ภายใต้การตรวจสอบที่กะทันหันของสำนักงานสาธารณสุขจึงได้พบว่าที่แห่งนี้นั้นมีหลายอย่างที่ไม่ตรงตามมาตรฐาน การสูบบุหรี่ในห้องผู้ป่วยนั้นเป็นเรื่องที่เล็กลงไป เมื่อพบกับปัญหาจากด้านอื่นที่หนักกว่า
โรงพยาบาลแห่งนี้นั้นเต็มไปด้วย‘หนอนเน่า'
ท้ายที่สุด ผลลัพธ์ของการจัดการก็คือ ธุรกิจถูกปิดตัวลงเป็นเวลาสามเดือนและถูกปรับเป็นจำนวนเงินกว่าห้าร้อยล้านหยวน ในขณะเดียวกันผู้ป่วยทั้งหมดในโรงพยาบาลนั้นอยู่ในขั้นตอนการถ่ายโอนไปยังสถานที่อื่น ค่าใช้จ่ายต่างๆ ทั้งหมดจะต้องให้ทางโรงพยาบาลเป็นผู้รับผิดชอบ
ด้วยวิธีนี้ โรงพยาบาลจึงพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ไม่สามารถฟื้นคืนขึ้นมาได้อีกเจ็ดแปดปี
"สมน้ำหน้า!!!" ติงเมิ่งเหยนยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ความอาฆาตที่อยู่ในใจก็ได้ระบายออกมา
มันยังไม่จบ
รถของสำนักงานสาธารณสุขยังไม่ทันที่จะออกไป รถจากสถานีตำรวจก็เข้ามา เจ้าหน้าที่ตำรวจสามถึงห้านายพุ่งตัวเข้าไปในโรงพยาบาล
"ทำไมถึงมีตำรวจมาด้วยล่ะ?" ติงเมิ่งเหยนถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้สิ อาจจะมีใครบางคนไม่ทำตามกฎ ก่อคดีร้ายแรงไว้ถึงได้ดึงดูดตำรวจมาที่นี่" เจียงชื่อพูดออกมาลอยๆ
อันที่จริง นี่ก็เป็นอีกสิ่งที่เจียงชื่อได้จัดแจงเอาไว้
จินเค่อจงก็เป็นแค่ผู้ประกอบการกากเดนคนหนึ่ง เป็นคนลักลอบส่งของที่มีรายชื่ออยู่ในบัญชีดำของเจียงชื่อมานานแล้ว รอโอกาสมาตลอดที่จะได้จัดการเขา
วันนี้จินเค่อจงได้เป็นคนเริ่มหันปากกระบอกปืนมาชนเอง ถ้าไม่จัดการเขาแล้วจะรอไปถึงเมื่อไหร่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...