จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 781

ซูสวนสะดุ้งตกใจ คำพูดของเสวไห่หรงนั้นฟังดูแปลกๆ บทพูดไม่ได้เตรียมไว้แบบนี้

ว่ากันตามเหตุผลแล้ว คนทั่วไปเมื่อได้ยินว่าคู่นัดบอดมีแฟนแล้ว ก็ควรจะลุกขึ้นยืนด่ากราดแล้วกลับไปทันที จนอาจจะมีการลงไม้ลงมือด้วยความหุนหันพลันแล่น

แต่ทำไมเสวไห่หรงถึงได้อารมณ์ดีจนไม่มีทีท่าจะใช้กำลังหรือด่าใครสักนิดเลย?

ซูสวนตกตะลึง

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป สิ่งที่เธอปรารถนาอาจจะไกลออกไปเรื่อยๆ

เจียงชื่ออยู่ในฐานะ ‘แฟนหนุ่ม' แต่กลับนั่งดื่มกาแฟเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่ช่วยเหลืออะไรเลย แค่นั่งดูอะไรสนุกๆ จากซูสวน

ซูสวนไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไร เธอแอบหยิกเจียงชื่อแล้วส่งสายตาบอกใบ้ให้เขา

เจียงชื่อหัวเราะลั่น กระแอมไอแล้วพูดว่า "คุณชายเสว คุณอายุยังน้อย มีอนาคต มีกำลังวังชามาก ผู้ชายที่ดีเลิศอย่างคุณในอนาคตต้องไม่ขาดสาวๆ ข้างกายแน่นอน"

"ดังนั้นคุณไม่ต้องสนใจเรื่องสวนเอ๋อเลย"

"แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา เหตุใดต้องหมายปองดอกไม้นั้นอยู่ข้างเดียวล่ะ? คุณว่าจริงไหม?"

คำพูดนี้มีเหตุผล แต่น้ำเสียงอ่อนโยนเกินไป มันดูไม่เหมือนคำพูดของแฟนหนุ่มเลย เหมือนกำลังเจรจาเรื่องโครงการกับลูกค้ามากกว่า

แบบนี้ใครจะดูออกว่าเขาเป็นแฟนของซูสวนล่ะ?

แม้ว่ามันจะไม่เป็นความจริง แต่ก็ไม่ควรแสดงอย่างไม่ใส่ใจเกินไป โดยทั่วไปแล้วเมื่อมีผู้ชายจะมาแย่งแฟนสาวไป คุณก็ควรจะแสดงออกอย่างตื่นเต้นมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?

แต่ที่จริงก็ไม่ใช่ความผิดของเจียงชื่อหรอก

ถึงอย่างไรเจียงชื่อก็ไม่มีความขุ่นข้องหมองใจกับเสวไห่หรงอยู่แล้ว ยิ่งกว่านั้นจากการสนทนาเมื่อครู่ เจียงชื่อยังมีความสัมพันธ์เป็น ‘เพื่อนร่วมงาน' ของเสวไห่หรงอีกด้วย ทุกคนล้วนเป็นคนของเครื่องประดับดาวฤกษ์

ดังนั้น เจียงชื่อจึงเกลียดชังเสวไห่หรงไม่ลง เขาจึงไม่พูดจารุนแรง

แต่ว่า...

ในสายตาของเสวไห่หรง เจตนาดีของเจียงชื่อกลายเป็นสรรพนามของ ‘ความขี้ขลาด'

เขาแย่งแฟนสาวของคุณอย่างเจาะจง แต่คุณก็ยังพูดคุยกับเขาอย่างสุภาพ ผู้ชายแบบนี้มีคำจำกัดความได้สองคำนั่นคือ คนขี้ขลาด

แม้แต่อู๋ต้าหลางเอง เมื่อรู้ว่าซีเหมินชิงกับพานจินเหลียนลักลอบเป็นชู้กัน ก็โกรธจนเกิดการทะเลาะวิวาท

เจียงชื่อคนนี้จะขี้ขลาดและอ่อนแออย่างนั้นได้อย่างไร?

เสวไห่หรงดูถูกเจียงชื่ออยู่แล้วเป็นทุนเดิม และตอนนี้ก็ยิ่งดูถูกมากขึ้นไปอีก ดูอย่างไรก็รู้สึกว่าเจียงชื่อเป็นเศษสวะที่ไร้ประโยชน์ การที่ผู้หญิงดีๆ อย่างซูสวนตกไปอยู่ในมือของเขามันช่างเสียของเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าซูสวนตาบอดหรือเปล่า ถึงได้ไปชอบคนขี้ขลาดอย่างเจียงชื่อ

เสวไห่หรงยิ้มเล็กน้อย

เขาหยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เติมตัวเลขลงไป แล้ววางลงบนโต๊ะ

"นี่คุณหมายความว่ายังไง?" ซูสวนเอ่ยถาม

เสวไห่หรงไม่พูดอะไร ดันเช็คไปอยู่ตรงหน้าเจียงชื่อ

เจียงชื่อเอื้อมมือไปหยิบมาดู พระเจ้า สองแสน! นี่ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยสำหรับคนทั่วไปอย่างแน่นอน คนมากมายในประเทศไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนี้ต่อปี

เจียงชื่อส่ายหน้า "ผมไม่ได้คิดว่ามันน้อยเกินไป แค่คิดว่าพวกคุณสองพ่อลูกเป็นคนงานที่ถูกเลิกจ้าง กว่าจะได้เงินมาไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ว่ายังไงเงินสองแสนนี้ผมก็รับไว้ไม่ได้หรอก"

"คนงานที่ถูกเลิกจ้าง?" เสวไห่หรงหัวเราะลั่น "เฮ้ย นี่คุณบ้าหรือโง่กันแน่?"

เจียงชื่อก้มหน้าหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรศัพท์มือถือพลางพูดว่า "อีก 5 นาที คุณกับพ่อจะถูกไล่ออกจากเครื่องประดับดาวฤกษ์ เตรียมใจรับให้ดี"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสวไห่หรงก็ยิ่งหัวเราะจนทนไม่ไหว

ไล่ออก?

แถมยังมีเวลาที่แน่นอนให้เขาคือ 5 นาที

"ฮ่าฮ่า คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? ผู้จัดการใหญ่ของเครื่องประดับดาวฤกษ์ หรือว่าหัวหน้าแผนกบุคคล?"

"แล้วยังไล่พวกเราสองพ่อลูกออกอีก คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?"

"ถุย!"

เสวไห่หรงไม่ได้สนใจคำพูดของเจียงชื่อเลย

เมื่อไม่นานมานี้พ่อของเขาได้จ่ายเงินจำนวนมากให้หัวหน้า ได้โยกย้ายเป็นการภายในให้ไปทำงานที่สาขา ส่วนเขาก็จะเข้ารับตำแหน่งผู้จัดการร้าน

พวกเขาพ่อลูกยังหาเงินได้อีกมากมายในอนาคต จะถูกไล่ออกได้อย่างไร?

ใครจะไล่พวกเขาออกได้?

แล้วใครมีสิทธิ์ไล่พวกเขาออก?