จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 786

เจียงชื่อขับรถพาซูสวนกลับมาส่งที่บ้านของเธอเลย ก่อนจะรีบขับกลับไปที่ตระกูลติง

จอดรถลง

เขาเดินไปที่ประตู ผลักประตูใหญ่เปิดออก ภายในบ้านว่างเปล่า ไม่มีเสียงใดๆ

ติงฉี่ซานไปทำงานแล้ว ซูฉินอาจจะไปซื้ออาหารเย็น ถ้าอย่างนั้น...เมิ่งเหยนล่ะ?

เจียงชื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ ทิ้งเรื่องของซูสวนทั้งหมดไว้ข้างหลัง ฝืนยิ้มออกมาแล้วตะโกนเรียก "ที่รัก ผมกลับมาแล้ว"

ไม่มีคำตอบ

เจียงชื่อรู้สึกสับสน

โดยปกติในเวลานี้ ติงเมิ่งเหยนจะเข้ามาต้อนรับเขาอย่างกระตือรือร้น แม้ว่าจะมีธุระอยู่ ก็จะรีบตอบกลับอย่างกระตือรือร้นว่า ‘ที่รัก...'

แต่วันนี้ ภายในห้องเงียบสงบจนน่ากลัว

เมิ่งเหยนก็ออกไปแล้วเหรอ?

เจียงชื่อเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ วางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะน้ำชา ถอดเสื้อคลุมออกพลางเดินเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นติงเมิ่งเหยนนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียง ร้องไห้เป็นคนขี้แย

"ที่รัก?!"

ด้วยสัญชาตญาณของเพศชาย เจียงชื่อคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับติงเมิ่งเหยน จึงรีบวิ่งเข้าไปคุกเข่าลง แล้วถามอย่างเป็นกังวล "ที่รัก คุณเป็นอะไรไป? ทำไมยังร้องไห้? ใครรังแกคุณ?"

ตอนแรกติงเมิ่งเหยนยังนิ่งเงียบอยู่ แต่เมื่อเห็นเจียงชื่อ ก็รู้สึกราวกับว่าถูกกระทำผิดมหันต์อย่างไม่รู้สาเหตุ ความทุกข์ระทมภายในใจพรั่งพรูออกมาราวกับสายน้ำ ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

"คุณไปให้พ้น!!!"

ติงเมิ่งเหยนผลักเจียงชื่อออกไป แล้วหันไปอีกด้านหนึ่ง

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ เจียงชื่อก็ยิ่งกังวลมากขึ้น "ที่รัก บอกผมทีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณบอกผม ผมจะช่วยจัดการให้คุณแน่นอน"

แต่ทว่า ยิ่งพูดก็ยิ่งสับสน

"คุณไปให้พ้นนะ!"

"ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ไม่อยากได้ยินเสียงคุณ!"

ติงเมิ่งเหยนห่มผ้าให้ตัวเอง แล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวดมากกว่าเดิม ยิ่งร้องก็ยิ่งเสียงดังกว่าเดิม

เจียงชื่อปวดหัวจนแทบจะระเบิด

ในฐานะเทพแห่งสงครามชูร่า เขาสามารถสังหารศัตรูในสนามรบได้ จะหนึ่งต่อร้อย หรือเหตุการณ์จะใหญ่แค่ไหนก็สามารถรับมือได้ด้วยรอยยิ้ม แต่พอเจอเรื่องผู้หญิง เขาก็จนปัญญา

ต่อหน้าผู้หญิง ต่อให้เป็นหินเหล็ก ก็สามารถอ่อนยวบได้

เริ่มจากซูสวนร้องไห้ มาตอนนี้ก็ติงเมิ่งเหยนร้องไห้อีก ภายในวันเดียวสามารถทำให้สาวสวยสองคนร้องไห้ได้ ความสามารถเช่นนี้ พ้นจากเจียงชื่อไปแล้วคาดว่าคงไม่เจอคนที่สองอีก