จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 79

บทที่ 79 ภาพตัดต่อPhotoshop

ภายในห้องเล็กๆที่มีแสงสลัว เมิ่งจื้อติ้งนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ใจจดใจจ่อกับการประมวลผลภาพตัดต่อบนคอมพิวเตอร์ นี่คือภาพผู้หญิงเปลือยเปล่าให้ความรู้สึกยั่วยวนนั่งอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เป็นภาพกำลังถูกคนสัมผัสและจูบ

ในอีกจอภาพหนึ่งเป็นภาพติงเมิ่งเหยนที่กำลังยิ้มเล็กน้อย

เมิ่งจื้อติ้งดึงเอา “หัว” ของติงเมิ่งเหยนออกมาแล้วแปะลงไปบนตัวของสาวเปลือย จากนั้นก็ประกบทีละนิด ร่างเค้าโครง ตวัดเส้น แล้วทำการ “แลกเปลี่ยนหัว” ลงไปบนตัวของหญิงสาวที่เปลือยเปล่า

หลังจากทำงานอย่างต่อเนื่องสี่ห้าชั่วโมง ก็บรรลุเป้าหมายและมองไม่เห็นร่องรอยของการตัดต่อ Photoshop เลยแม้แต่น้อย

ในฐานะ “ศิลปิน” ของเมิ่งจื้อติ้ง ก็มีแต่ด้านนี้เท่านั้นที่ค่อนข้างโดดเด่น

เขาเอนพนักเก้าอี้แล้วเอื้อมมือมาเช็ดเหงื่อ แล้วค่อนข้างพึงพอใจกับผลงานของตัวเอง จากนั้นเปิดเอกสาร word แล้วก็เริ่มสร้าง “เรื่องราวเบื้องหลัง” สำหรับภาพตัดต่อ Photoshop

วันถัดมา

เมิ่งจื้อติ้งพิมพ์ภาพตัดต่อ Photoshop ที่สร้างขึ้นกับเรื่องราวเบื้องหลังออกมาแล้วใช้ซองจดหมายบรรจุลงไป

จากนั้นเขาก็ไปที่บริษัทใหม่ที่ทำเครือข่ายสื่อออนไลน์ชื่อ “เฉิงหมิงหู้ต้ง” แล้วยื่นซองให้กับบรรณาธิการและกำชับให้พวกเขาตรวจสอบดูอย่างละเอียด

หลังจากออกไปแล้ว เมิ่งจื้อติ้งก็แอบยินดีอยู่ในใจ

“ติงเมิ่งเหยน แกมันของมือสองชั้นเลว”

“แกกล้าปฏิเสธฉัน แล้วยังกล้าส่งพ่อฉันเข้าคุก”

“วันนี้ฉันจะทำให้แกเสื่อมเสียทั้งเกียรติและฐานะ ต่อจากนี้จะไม่มีหน้าพบเจอผู้คน!”

ในเวลานี้ติงเมิ่งเหยนยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

เธอกำลังขับรถพาเจียงชื่อมาที่ร้านอาหารสไตล์ตะวันตกเพื่อกินอาหารกลางวัน สองวันมานี้พวกเขาไม่กล้ากลับไปกินข้าวที่บ้าน

เพราะทุกๆวันติงฉี่ซานจะเอาใจใส่เจียงชื่อเป็นอย่างมาก และตั้งค่าสำหรับกฎและข้อบังคับทุกประเภทสำหรับติงเมิ่งเหยน และให้เธอปฏิบัติตามคุณธรรมสี่ประการของสตรีสมัยโบราณอย่างเคร่งครัด

ไม่ว่าจะโน้มน้าวอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ ติงฉี่ซานถูกเจียงชื่อปราบโดยสมบูรณ์แล้ว

ดังนั้นตอนนี้ติงเมิ่งเหยนจึงรู้สึก”กลัว”พ่อของตัวเองนิดหน่อย มื้อกลางวันสร้างปัญหาจนไม่กล้ากินที่บ้านเลยต้องขับรถออกมา

จอดรถเรียบร้อยแล้ว จึงเข้าไปในร้านอาหาร

ทั้งสองนั่งตรงข้ามกันโดยสั่งอาหารและเครื่องดื่มลวกๆแล้วนั่งอย่างเบื่อหน่าย

ติงเมิ่งเหยนถามว่า “เจียงชื่อ งานที่คุณมองหาในช่วงนี้คืออะไรกันแน่? ฉันยังไม่รู้เลย”

เจียงชื่อแก้ตัวอย่างสบายๆว่า “ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าผมช่วยเจ้านายใหญ่ซื้อบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งได้เหรอ? เพื่อตอบแทนผมจึงได้เตรียมตำแหน่งหัวหน้าแผนกในบริษัทให้กับผม ที่จริงก็ไม่มีอะไรให้ทำ ไปหรือไม่ไปก็ได้ ถึงยังไงก็ได้แปดพันหยวนทุกเดือนแต่ก็ไม่มีทางที่จะได้เลื่อนตำแหน่งหรอกนะ”

“อ้อ แบบนี้เอง”

ติงเมิ่งเหยนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย นี่มันก็เหมือนกับว่างงาน ถึงแม้ว่าจะมีรายได้โดยไม่ต้องทำงาน แต่ก็ไม่ได้มีอนาคตที่ยิ่งใหญ่อะไรเลย

เธอกล่าวว่า “แต่ว่าดีร้ายยังไงก็เป็นงานที่มั่นคง ได้ทุกเดือนแปดพันหยวนก็เป็นจำนวนไม่น้อย คุณไม่มีปัญหาในการเลี้ยงดูตัวเองแล้ว”

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสบายๆ ทันใดนั้นรู้สึกได้ว่าผู้คนโดยรอบชี้นิ้วมาที่ติงเมิ่งเหยนดูเหมือนว่ากำลังมองอะไรบางอย่าง

แล้วมีคนหยิบมือถือออกมาแล้วเปรียบเทียบกับติงเมิ่งเหยน

เปรียบเทียบไปพลางแล้วยังหัวเราะไปพลาง

ติงเมิ่งเหยนขมวดคิ้วแล้วมองตัวเองขึ้นลงแล้วถามเจียงชื่ออีกว่า “มีอะไรแปลกๆบนหน้าฉันใช่ไหม? หรือมีอะไรที่ไม่สะอาดบนหน้าฉันงั้นเหรอ?”

“ไม่มีนะ”

“งั้นทำไมพวกเขาถึงได้มองฉันแปลกๆล่ะ?”

ขณะที่กำลังสงสัย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคลิกและคลิกสามสี่ครั้ง มีผู้ชายหลายคนถ่ายรูปติงเมิ่งเหยน

หลังจากถ่ายรูปเสร็จแล้วก็ยังพึงพอใจอย่างมากแล้วหัวเราะอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

การถ่ายรูปภรรยาต่อหน้าสามีของผู้อื่น นี่ไม่ใช่การปฏิบัติที่ชาญฉลาดอะไรเลย

เจียงชื่อขมวดคิ้วแล้วลุกขึ้นเดินไปหาผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นแล้วยื่นมือออกไป

“เอามือถือมาให้ฉัน”