จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 819

เคล้ง! มีดสั้นหล่นลงกับพื้น

สองมือของโหวหยังกุมที่หน้าท้องและคุกเข่าลงกับพื้นโดยที่ไม่มีโอกาสได้ร้องคำว่าเจ็บเลยสักคำ

ในขณะที่เจียงชื่อเตรียมจะชกเขาอีกครั้ง ติงเมิ่งเหยนก็จับมือของเขาไว้และส่ายหัวเบาๆ

ที่นี่คือบ้านของพวกเขา ไม่ใช่โรงฆ่าสัตว์ เขาจะฆ่าคนในบ้านไม่ได้ และจะนองเลือดในบ้านไม่ได้

เจียงชื่อถอนหายใจแรงๆ

"ไสหัวออกไป"

ประโยคเดียวสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยพลังมหาศาล

ส่วนเลขาคนนั้นไม่ได้สนใจโหวหยังเลย เขาตกใจจนเปิดประตูวิ่งหนีออกไปเหมือนกระต่ายตัวหนึ่งที่กำลังหนีตาย ในหัวคิดเพียงว่าเจียงชื่อคนนี้ไม่ใช่คนแล้ว เป็นปีศาจชัดๆ ด้วยความเร็วและพลังของเขา มันน่ากลัวเกินไป

ถ้าเปลี่ยนเป็นร่างผอมบางของเลขาคนนั้น เขาคงต้องตายด้วยหมัดเดียวแน่

โหวหยังพยายามลุกขึ้นและเดินออกจากประตูอย่างตะเกียกตะกายและไม่กล้าพูดอะไรอีก

น่ากลัวเกินไป เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับชายที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ นี่ไม่ใช่มนุษย์แล้ว นี่มันชูร่าจากขุมนรกชัดๆ

หลังจากส่งสองคนที่น่ารำคาญนี้ออกไปแล้ว เจียงชื่อก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

และเมื่อมองลงไป เขาก็เห็นของขวัญที่นำมาของขมาเขายังถูกวางอยู่บนโต๊ะ

เขาจึงยิ้มแล้วผลักกล่องของขวัญนั้นไปให้ติงเมิ่งเหยน "ที่รัก เครื่องประดับชุดนี้สวยดีนะ คุณจะลองสวมใส่ดูไหม?"

ติงเมิ่งเหยนกลอกตาใส่เขา "ฉันไม่เอาหรอก แค่นึกถึงชายสองคนนั้นฉันก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว คุณรีบเอามันไปคืนให้เครื่องประดับม่อเป่ยดีกว่า ฉันไม่อยากเห็นมันแม้แต่วินาทีเดียวด้วยซ้ำ"

"โอเคครับ งั้นผมจะเอามันไปคืนนะ"

ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่โหวหยังออกจากประตูบ้าน เขาก็นึกขึ้นได้อย่างน่าอึดอัดใจว่า เลขาที่เจ้าเล่ห์ของเขาได้หนีออกไปก่อนหน้าเขาแล้ว

โหวหยังได้แต่กระทืบเท้าด้วยความโกรธ

"ไอ้สารเลวนกสองหัว ตกอยู่ในที่นั่งลำบากทีไรมึงชิ่งหนีก่อนเลยนะมึง"

โกรธไปก็ไร้ประโยชน์ เขาทำได้เพียงพึ่งขาสองข้างของเขาเดินออกไป

เมื่อเดินไปถึงหน้าหมู่บ้าน โหวหยังก็ได้รับสายจากซูชิ่งเลี่ยง

"โหวหยัง ข้าได้ข่าวจากเลขาแล้ว แกมันไอ้คนไร้ค่า ข้าให้แกไปขอโทษคนอื่นเขา แต่แกไปทำร้ายเขา? คิดจะทำร้ายคนอื่น แต่ยังสู้คนอื่นไม่ได้! แกมันขายขี้หน้าอย่างที่สุด!"

"ข้าไม่อนุญาตให้แกกลับมาที่บริษัทอีก"

"ไอ้เหลือขออย่างแก ไสหัวกลับไปเก็บขยะขายที่บ้านซะ!"

เมื่อพูดจบ ซูชิ่งเลี่ยงก็ตัดสายทิ้งทันที สำหรับลูกน้องที่ส่งเสริมมานานกว่า 20 ปีคนนี้ เขาไม่ได้รู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย

โหวหยังโกรธจนอกแทบระเบิด

ได้แต่เดินไปแล้วด่าไป "ไอ้เวร ไอ้แก่ กูอุตส่าห์ทำงานหนักเพื่อมึง จัดการทั้งบริษัทให้มึง แต่มึงทำกับกูแบบนี้? ไอ้ซูชิ่งเลี่ยง มึงรอกู สักวันมึงจะได้ตายในน้ำมือกู!"

"แล้วก็ไอ้เจียงชื่อ กูจะให้มึงตายโหง!"