หยวนหยาเหว่ยหัวเราะเยาะว่า "ด้วยดวงตาของคุณ? ตลกสิ้นดี คุณจะเดิมพันอนาคตของทั้งบริษัทด้วยการตัดสินใจด้วยดวงตาของคุณงั้นเหรอ? จะง่ายเกินไปไหม?"
ผู้นำก็คัดค้านแล้ว และสุนัขรับใช้ที่เหลือของเขาต่างก็แสดงความไม่พอใจ
ทุกคนกล่าวโทษเจียงชื่อว่าความคิดของเขาตลกสิ้นดี ไม่มีสาระเลยแม้แต่นิด
กระทั่งผ่านไปพักใหญ่ เสียงวุ่นวายเหล่านั้นก็ยังไม่หยุดลง
ในที่สุด ฉีเจิ้นที่เหลือทนก็ตบโต๊ะด้วยความแรง "เงียบให้หมด!"
เขากวาดมองไปรอบๆ และไม่มีใครกล้าออกเสียงอีก
เมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าว ฉีเจิ้นก็ยิ่งเชื่อในคำพูดของเจียงชื่อว่าเหล่าผู้นำของบริษัทนั้นได้กลายเป็นคนของหยวนหยาเหว่ยแทบทั้งหมดแล้ว ถ้าไม่รีบจัดการกับคนเหล่านี้ เกรงว่าสาขาเขตเจียงหนานคงจบจบเห่แน่นอน
เขาระงับความโกรธของเขาและพูดอย่างจริงจังว่า "ทุกคนฟังผมก่อน เรื่องนี้อาจฟังดูบ้าๆ บอๆ แต่ว่า ฝีมือของเจียงชื่อทุกคนรู้ๆ กันอยู่แล้ว"
"ไม่ว่าจะเป็นปาฏิหาริย์ของหินหยกชั้นยอดทั้ง 100 ชิ้นนั้น หรือว่าบริษัทหลายสิบบริษัทที่พากันมาเซ็นสัญญากับเจียงชื่อ"
"เจียงชื่อมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมในการคัดเลือกหินหยก ไม่มีใครเทียบเขาได้ ดังนั้น ผมกล้าเดิมพันอนาคตของบริษัทไว้ที่ตัวเขา"
"พูดให้แย่ที่สุด ต่อให้เจียงชื่อแพ้เดิมพัน แล้วทำไมล่ะ? ถ้าไม่มีเจียงชื่อก็ไม่มีเครื่องประดับดาวฤกษ์ในวันนี้ ฉะนั้นผมกล้าเดิมพัน!"
ประธานบริษัทพูดเช่นนี้แล้ว แล้วคนอื่นๆ จะกล้าคัดค้านได้อย่างไร?
ต่อให้ไม่ชอบเจียงชื่อ แต่ตอนนี้พวกเขาทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ
ฉีเจิ้นไม่ปล่อยโอกาสให้คนอื่นๆ แสดงความคิดเห็น จากนั้นพูดต่อ "ที่ผมเรียกพวกคุณมา ไม่ได้จะปรึกษาหารือกันนะ แต่เป็นการแจ้งให้ทราบมากกว่า จำไว้ให้ดี ต่อจากนี้เป็นต้นไป ทุกคนในบริษัทต้องให้ความร่วมมือกับเจียงชื่อ มิฉะนั้นไสหัวออกไปให้พ้น!"
ไม่มีใครกล้าสบตาฉีเจิ้นเลยสักคน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...