จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 864

"ดังนั้นเจ้านายสื่อถ้าคุณคิดว่ารับไม่ได้กับสิบล้านละก็ ถ้างั้น...ผมคงทำได้แค่พูดว่าขอโทษแล้วละ การค้าขายนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องเจรจาต่อแล้วละ"

สื่อเจิ้งกางสีหน้าซีดเซียว

เจียงชื่อกำลังเล่นขี้โกงชัดๆ เลย! มีใครเขาเจรจาธุรกิจแบบนี้กัน?

ปัญหาคือ สื่อเจิ้งกางยังไม่กล้าที่จะจากไปให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าวันนี้เข้าออกไปจากประตูห้องทำงานเจียงชื่อไปเช่นนี้ กิจการของเขาก็คงต้องจบเห่โดยสิ้นเชิงแล้ว จากนี้ไปก็อย่าคิดที่จะปักหลักอยู่ที่เขตเจียงหนานอีกเลย

เพื่ออนาคต เขาจึงจำเป็นต้องยอมแพ้

"เอาเถอะๆ !"

"สิบล้านก็สิบล้าน! พวกเราเซ็นสัญญากันเลยเถอะ!"

สิบล้าน ราคาเช่นนี้ซื้อสินค้าที่เหลืออยู่ล็อตนั้น สำหรับสื่อเจิ้งกางแล้ว เป็นการขาดทุนยับเยินจริงๆ ทว่าเขาได้รายได้มาจากเหวยซื้อมาเยอะมากแล้ว การขาดทุนเท่านี้ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร

เขาเพียงแค่ได้มาในจำนวนน้อยเท่านั้น

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาจึงสามารถฝืนใจยอมรับการเสนอราคาของเจียงชื่อได้ สาเหตุหลักๆ ก็คือต้องการผูกสันติกับเจียงชื่อ มิเช่นนั้น หากไม่มีบิลการซื้อขายเลย ก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

เจียงชื่อพยักหน้าด้วยความพอใจยิ่ง เขาปรบมือ จากนั้นก็มีฝ่ายบัญชีเดินเข้ามา

"เจ้านายสื่อ นี่คือพนักงานฝ่ายบัญชีของพวกเรา คุณไปเซ็นสัญญากับเขาก็แล้วกันนะ"

สื่อเจิ้งกางหันไปมองพนักงานฝ่ายบัญชี ยิ้มขึ้น "ผู้จัดการเจียงครับ ดูเหมือนว่าคุณจะเดาได้ตั้งนานแล้วว่าจะมีผลลัพธ์แบบนี้สินะ ถึงได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแม้แต่พนักงานฝ่ายบัญชี ยอมเขาเลย สื่อเจิ้งกางอย่างฉันไม่เคยยอมใครมาก่อน เจียงชื่อนายเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันยอมจากใจจริง!"

เขาลุกขึ้นมา ไม่เอ่ยอันใดเพิ่ม เดินออกไปจากห้องทำงานพร้อมกับพนักงานบัญชี เพื่อไปเซ็นสัญญา

เจียงชื่อส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ยกแก้วน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบ

ฉีเจิ้นนั่งลงบนโซฟา เอ่ยด้วยความนับถือ: "ตอนที่นายบอกฉันว่าจะให้ 'ของขวัญ' กับฉัน บอกตามตรงนะ ฉันไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนัก ถึงยังไงเรื่องนี้มันไม่มีทางทำได้อยู่แล้ว"

"แต่เมื่อดูจากเรื่องราวของวันนี้ จากนี้ไปไม่ว่านายจะพูดอะไร ฉันจะต้องเชื่อโดยไม่แม้แต่จะคิดเลยละ"

"ราคาผักกาดสามสิบล้าน ซื้อสินค้าที่เหลืออยู่จากซัพพลายเออร์รายใหญ่ทั้งสามมาได้ทั้งหมด น้องเจียง ตอนนี้นายก็คือปาฏิหาริย์ของวงการเครื่องประดับจริงๆ เลยนะ"

เจียงชื่อโบกไม้โบกมือ "ไม่ต้องยอผมขนาดนั้นหรอก ผมก็แค่คิดมากกว่าคนอื่นนิดหน่อยเท่านั้นเอง"

ฉีเจิ้นยิ้มอย่างชั่วร้าย เอ่ยว่า: "จะว่าไปก็จริงนะ มีอยู่อย่างที่นายคิดไม่ถึง หรือจะบอกว่า นายคุยโวไปหลายคำด้วย"

"หืม? ผมคุยโวอะไรไว้?" เจียงชื่อถามด้วยความสงสัย

ฉีเจิ้นไอหนึ่งครั้ง "ตอนนั้นที่นายบอกฉันว่าจะมอบ 'ของขวัญ' ให้ฉัน บอกว่าจะไม่ออกเงินสักแดงเดียว ฟรีนี่นา ฟรีฟรี ทำไมวันนี้ยังต้องจ่ายสามสิบล้านอีกล่ะ?"