จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 889

เมื่อเห็นเค้กจำลองขนาดยักษ์ถูกเข็นเข้ามา เจียงชื่อไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไรดี เขาเคยผ่านความเป็นความตายอยู่ในเวสเตอร์แลนด์มาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่รู้สึกประหม่าและกลัวเหมือนในตอนนี้

ขณะที่ทุกคนตื่นเต้นอึกทึกครึกโครม ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น

'ส่วนหัว' ของเค้กก็หักและกลิ้งลงมาอย่างกะทันหันอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ร่วงลงกับพื้นอย่างจังและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

จากนั้น เค้กรูปคนทั้งหมดก็แตกออกมาทีละชิ้นราวกับกับโดมิโน่ เค้กชิ้นใหญ่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นดิน

แปะ แปะ แปะ

ภาพนั้นทั้งน่าขยะแขยงและสะเทือนอารมณ์

ทันใดนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึง ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้อีก ตอนแรกทุกคนยังส่งเสียงเชียร์เต็มที่ แต่ตอนนี้สีหน้าดูย่ำแย่มาก

บางคนดูสนุกสนานไม่กลัวเกิดเรื่องใหญ่ บางคนส่ายหน้าซ้ำ พูดในใจว่าจบแล้ว แต่ส่วนใหญ่ก็เห็นว่าไม่ใช่เรื่องของตน

ความเงียบสงัดเข้าปกคลุม

นักดนตรีเหล่านั้นหยุดเป่า หยุดเล่น หยุดร้องเพลง มองดูเค้กที่เลอะเทอะเต็มพื้น ไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร

ท่ามกลางฝูงชน ติงหงเหย้าและติงจื่อยวี่ สองพี่น้องแสยะยิ้มกว้าง

ติงหงเหย้าเหลือบมองน้องสาวของเขา แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตานั้นเห็นได้ชัดว่ากำลังบอกว่า "ทำได้ดีมาก!"

พวกเขารู้ว่าติงเฟิงเฉิงจะขอบคุณเจียงชื่อและเตรียมจะเซอร์ไพรส์ให้เจียงชื่ออย่างยิ่งใหญ่

แต่ติงจื่อยวี่จะยอมปล่อยให้มันราบรื่นได้อย่างไร?

ดังนั้นติงจื่อยวี่จึงได้ทำอะไรบางอย่างกับเค้กเอาไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนี้เมื่อมองดู 'ขยะ' ทั่วพื้น เรื่องดีกลายเป็นเรื่องแย่ จะคอยดูว่าติงเฟิงเฉิงจะอธิบายอย่างไร

เกรงว่า พยายามอธิบายแค่ไหนก็ไม่ชัดเจน?

เห็นได้ชัดว่าตั้งใจทำให้เจียงชื่ออับอาย

ไม่ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร เรื่องนี้หากเกิดขึ้นกับติงจื่อยวี่ เธอจะโกรธมากจนสะบัดหน้าหนีกลับ และเลิกคบหากับติงเฟิงเฉิงต่อจากนี้ไป

รับไม่ได้ที่มากลั่นแกล้งแบบนี้!

เจียงชื่อดูสงบมาก ไม่แสดงอาการทางสีหน้าใดๆ ในสายตาของใครหลายคน เขาคงโกรธแล้ว

โดยเฉพาะติงเมิ่งเหยน

ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอกว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ติงเฟิงเฉิงกับเจียงชื่อคืนดีกัน อยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียวในช่วงเวลานี้ ไม่มีทางจะกลายเป็นศัตรูกันด้วยเรื่องเค้กก้อนเดียวแน่นอน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อติงเฟิงเฉิงบอกล่วงหน้าว่าจะทำเรื่องดีๆ

"ที่รัก..."

ติงเมิ่งเหยนอยากอธิบายแทนติงเฟิงเฉิง แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ในอีกด้านหนึ่ง ติงเฟิงเฉิงก็เดินลงเวทีอย่างอึดอัด เมื่อมองดูเศษเค้กบนพื้น เขาอยากจะอ้าปากพูดอยู่หลายครั้ง แต่ก็พูดไม่ออก

ในเวลาแบบนี้ยังหัวเราะออกมาได้อีก?

เขากำลังทำอะไร?

เจียงชื่อมองไปที่ติงเฟิงเฉิง หัวเราะเยาะพลางพูดว่า "เฟิงเฉิงคุณนี่ให้ตายสิ ขอบคุณผมด้วยวิธีพิเศษ แม้แต่ผมก็ยังรู้สึกตกใจ"

"ขอบคุณ? วิธีพิเศษ?" ติงเฟิงเฉิงไม่เข้าใจ

เจียงชื่อกล่าวต่อว่า "เด็กๆ ชาวพี่น้องของเราให้ความสำคัญกับคำว่า 'ซุ่ยซุ่ยผิงอัน' คุณจงใจทำเค้กให้แตกเป็นชิ้นๆ บนพื้น ก็เพราะต้องการอวยพรให้ผมปลอดภัยและมีชีวิตที่ยืนยาวไม่ใช่เหรอ?"(ซุ่ยซุ่ยผิงอันเป็นว่าปลอดภัยตลอดกาล ซุ่ยซุ่ยเป็นคำพ้องเสียง มีความหมายสองอย่างว่าละลายกับทุกๆปี )

"เฟิงเฉิง คุณนี่ใส่ใจมาก ขอบคุณที่คิดไอเดียที่ไม่เหมือนใครให้ผม"

"จุ๊ๆ มันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เค้กแตกตรงนั้นใช่ไหม คุณต้องทุ่มเทจิตใจคิดมันมาอย่างดี"

พูดไปไม่กี่คำ ความผิดพลาดของติงเฟิงเฉิงก็ถูกปกปิดแล้ว

เขาไม่เพียงไม่ตำหนิติงเฟิงเฉิง แต่ยังยกย่องเขาด้วย ทุกคนสามารถเห็นได้ว่าเจียงชื่อพูดโดยมีเจตนาทำให้เรื่องร้ายกลายเป็นดี

ทันใดนั้น ดวงตาของติงเฟิงเฉิงก็ชุ่มฉ่ำไปครู่หนึ่ง

แม้แต่ในเวลานี้ เจียงชื่อก็ยังปกป้องตน ทั้งๆ ที่มันเป็นความผิดพลาดของติงเฟิงเฉิงเอง ทั้งๆ ที่ไม่ให้เกียรติเจียงชื่อ แต่เจียงชื่อก็ไม่ได้พิจารณาตัวเขาเลย คอยปกป้องศักดิ์ศรีของติงเฟิงเฉิงมาโดยตลอด

ช่างมีน้ำใจอะไรอย่างนี้?

จากนี้ไป ติงเฟิงเฉิงได้สาบานกับตัวเองว่า ต่อจากนี้ไปชีวิตของเขาจะเป็นของเจียงชื่อ เพื่อเจียงชื่อ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็จะไม่เกี่ยงเลย!