จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 907

เจิ้งป๋อหยางตกตะลึงกับคำถาม "ผมเพิ่งให้แม่กินยาไป"

"ยาอะไร?"

"ใบสั่งยาอยู่นี่"

เจิ้งป๋อหยางยื่นใบสั่งยาให้หมอ หมอรับมาดู แล้วก็โมโหมาก

หมอสะบัดใบสั่งยาและพูดอย่างโกรธเคือง "ป๋อหยาง คุณเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยการแพทย์ คุณมีความเข้าใจด้านการแพทย์อย่างลึกซึ้ง คุณไม่รู้หลักการพื้นฐานของยาเหรอ? คุณรู้สภาพร่างกายของแม่คุณเป็นอย่างดี แต่คุณยังให้ยาที่มีฤทธิ์เย็นกับเธออย่างเจว๋หมิงจื่อ คุณคิดว่าแม่ของคุณอายุยืนเกินไป อยากให้เธอไปเกิดใหม่ไวๆ เหรอ?!"

คำพูดนี้ทำให้เจิ้งป๋อหยางถึงกับอ้าปากค้าง

อันที่จริงแล้วเขาเข้าใจในหลักการนี้ และคิดถึงผลลัพธ์ที่เป็นไปได้แล้ว แต่ภายใต้การโน้มน้าวของสือควน เขาจึงหมดความไว้วางใจในตัวเอง

เจิ้งป๋อหยางพูดตะกุกตะกัก "ใบสั่งยานี้คุณสือควนให้มา คุณสือบอกว่า..."

"สือควน? ฮ่าฮ่า" หมอบอกว่า "สือควนที่ในหัวมีแต่เรื่องเงินน่ะหรือ? ผมไม่ชอบเขามานานแล้ว สมัยก่อนวงการการแพทย์เจริญรุ่งเรืองภายใต้การนำของคุณท่านซิน ตอนนี้ดูเขาสิ เกือบจะทำลายอุตสาหกรรมการแพทย์แล้ว!"

"เอ๊ะ? คุณสือไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกมั้ง?"

"ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ?" หมอบอกว่า "ป๋อหยางนะป๋อหยาง ผมดูคุณผิดไปจริงๆ ถ้าวันนี้ช่วยแม่ของคุณไว้ไม่ได้ คุณจะกลายเป็นหัวหน้าผู้ร้ายและฆาตกร!"

ว่าแล้วหมอก็ขว้างใบสั่งยาลงบนพื้นแล้วเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ปล่อยให้เจิ้งป๋อหยางยืนตะลึงอยู่ที่เดิม

เขามองไปที่ใบสั่งยาบนพื้นตาปริบๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย

"ฉันเชื่อคนผิดจริงๆ เหรอ?"

"เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นนักศึกษาวิทยาลัยที่ยากจน คุณสือจะได้อะไรจากตัวฉัน?"

"เขาไม่ได้ขออะไรฉันเลย คงไม่ทำร้ายฉันหรอก มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ"

เจิ้งป๋อหยางรู้สึกเจ็บปวดมาก

ถ้าแม่ของเขาตายเพราะใบสั่งยา เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้

"ไม่ได้ ฉันต้องคิดให้ออก"

เจิ้งป๋อหยางรีบเดินออกไป เรียกแท็กซี่ไปที่สมาคมการแพทย์ เขารีบเข้าไปในห้องทำงานของสือควนอย่างหุนหันพลันแล่น

ดวงตากลมโตของเขาเบิกกว้าง

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเจิ้งป๋อหยาง สือควนก็รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

"ยา คุณให้แม่คุณกินยาแล้วเหรอ?" สือควนถามทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว

"กินแล้ว"

"ผลเป็นไงบ้าง?"