จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 95

บทที่ 95 กระดูกหมาป่า

หลายวันต่อมา เจียงชื่อใจจดจ่ออยู่กับการก่อสร้างวางฐานรากของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ อีกไม่กี่วันการก่อสร้างก็จะเสร็จสมบูรณ์

กู่หลังเชื่อฟังคำพูดที่เจียงชื่อกำชับไว้ รอคอยอยู่ที่บ้านด้วยความอดทน

แต่ภรรยาเขาเดือดดาลยิ่งกว่า ลูกยังไม่มีที่เรียน เขายังมัวอยู่บ้านไม่ทำอะไร นั่งซึมกระทืออยู่บ้านรอให้คนมาหาเพื่อขอโทษ? สมองมีแต่ขี้เลื่อยหรือเปล่า?

ในใจกู่หลังก็เริ่มวิตก แต่ทว่า เชื่อมั่นในตัวเจียงชื่อ กู่หลังก็ยังคงรอคอยที่บ้านด้วยความอดทน

วันหนึ่งก็แล้ว

วันที่สองก็แล้ว

วันที่สามก็แล้ว

เมื่อรอถึงวันที่สี่ เรื่องราวทั้งหมดเปลี่ยนแปลงราวฟ้ากับดิน

กู่หลังกำลังทำความสะอาดบ้านของตน จู่ ๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาที่หน้าประตู พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “คุณกู่หลัง สวัสดีค่ะ”

กู่หลังตะลึงครู่หนึ่ง “คุณเป็นใคร?”

“ฉันเป็นแม่ของฮัวฮัว อ่า ฮัวฮัวของฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุย หลายวันก่อนพวกเราพบกันไม่ใช่เหรอ?”

กู่หลังขมวดคิ้ว ฮ่าฮ่า เธอยังกล้าที่เอ่ยถึงเรื่องราววันนั้นอีกเหรอ?

“คุณมาหาผมมีธุระอะไร?”

หญิงคนนั้นถือกระเช้าผลไม้เดินเข้ามา วางกระเช้าผลไม้บนโต๊ะ แย้มยิ้มพูดว่า “ฉันมาครั้งนี้เพื่อมาขอโทษคุณด้วยใจจริง คุณกู่หลัง ฉันมาคิดรอบคอบแล้ว ความผิดของพ่อแม่จะไปตกอยู่ที่ลูกหลานได้อย่างไร? คุณกู่หลัง ฉันคิดว่าลูกของคุณควรจะได้เข้าเรียนในโรงเรียน”