จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 956

พอเห็นพ่อไม่พูดไม่จา สือเหวินปิ่งก็ยิ่งสติแตกเข้าไปอีก เขาตัดสินใจพุ่งเข้าใส่สือควน ทั้งทุบตีทั้งตวาด "ไอ้พ่อไม่ได้เรื่อง มีพ่อที่ไหนเขาเป็นแบบนี้บ้าง? ถึงว่าทำไมตอนนั้นแม่ถึงไม่ให้เกียรติพ่อ ถึงขนาดยอมหนีตามไอ้แก่ในเมืองหลวงที่ทั้งแก่ทั้งขี้เหร่ไป ก็ยังไม่ยอมใช้ชีวิตอยู่กับพ่อ พ่อมันไร้ค่า ขยะ เศษสวะ!"

การที่ลูกผู้ชายคนหนึ่ง คนเป็นพ่อคนหนึ่ง ถูกลูกชายของตนทั้งตีทั้งด่า

จะให้เอาหน้าไปไว้ไหน?

สิ่งที่เจ็บใจที่สุดคือ ทุกคำที่สือเหวินปิ่งพูดมามันต่างก็ฝังลึกอยู่ในใจของสือควนทั้งนั้น

ตอนนั้นภรรยาของสือควนทนกับความเจ้าหลักการ ความยอมคนของเขาไม่ได้ จึงตัดสินใจหนีไปกับตาแก่มีเงินที่เมืองหลวง

นั่นเป็นความเจ็บที่ฝังใจสือควนไปตลอดชีวิต

พอถูกพูดถึงตอนนี้ ความเดือดดาลที่สือควนอดกลั้นมานานหลายปีก็ได้ระเบิดออกมา!"

"แม่งจะแหกปากอะไรหนักหนา?"

"เก่งนักก็หนีตามแม่ไร้ค่าของแกไปที่เมืองหลวงสิ!"

"สือควนคนนี้รอบคอบมาทั้งชีวิต สุดท้ายกลับต้องมาพังในมือของไอ้เหี้ยอย่างแก ไอ้คนไร้สมอง ฉันละสงสัยจริงๆ ว่าแกเป็นลูกแท้ๆ ของฉันรึเปล่า!"

"แก อาจจะเป็นลูกที่แม่ไร้ค่านั่นแอบออกไปมีกับชายชั่วข้างนอกก็ได้!"

สือควนเองก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ทำการต่อว่าออกมาอย่างหยาบคาย

พ่อลูกคู่นี้ได้ทะเลาะกันขึ้นมาในห้องขัง ถ้าแค่ทะเลาะกันยังพอว่า แต่นี่ทั้งต่อยทั้งเตะและถึงขั้นใช้ปากด้วย สถานการณ์รุนแรงจนดูเละเทะไปหมด

พ่อลูกสองคนทะเลาะกันจนถึงขึ้นนี้ มันทำให้ไม่รู้ว่าจะร้องหรือหัวเราะดี

ในอีกด้านหนึ่ง

เซี่ยเมิ่งจื้อให้ลูกน้องไปเอากุญแจในตู้เซฟที่ธนาคาร จากนั้นก็ขับรถพาเจียงชื่อเดินทางไปที่สมาคมการแพทย์ของสือควน

ยี่สิบนาทีมาถึงที่หน้าประตู

เจียงชื่อผลักประตูออกอย่างไม่รีรอ และเดินมาถึงห้องทำงานในสมาคมการแพทย์โดยไม่หยุดแม้แต่ก้าวเดียว สั่งให้ทุกคนรออยู่ด้านนอก ห้ามใครเข้าไปเด็ดขาด

จากนั้น เจียงชื่อก็ยื่นมือไปหยิบกุญแจออกมา เปิดลิ้นชักใต้โต๊ะทำงานออก

เสียงแก๊กดังขึ้น กุญแจถูกไขออก

เจียงชื่อออกแรงเบาๆ ดึงลิ้นชักใต้โต๊ะออก แล้วเห็นจดหมายหลายฉบับอยู่ในนั้นจริงๆ

เขายื่นมือที่สั่นเทาไปหยิบมาฉบับหนึ่ง

แกะออก เปิดอ่าน

เนื้อหาในจดหมายมีไม่มาก แต่มันก็เป็นข้อเรียกร้องที่คนใหญ่คนโตจากเมืองหลวงคนนั้นมีต่อสือควนจริงๆ อาการโดยรวม เวลา คนที่ถูกเลือก สถานที่และอื่นๆ ต่างเขียนอยู่ในนั้น

หลังจากที่อ่านจดหมายครบทุกฉบับแล้ว หัวใจของเจียงชื่อก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดบดขยี้

จดหมายพวกนี้ต้องไม่ใช่ของปลอมแน่นอน

ที่ผ่านมาสือควนไม่เคยรู้จักฐานะที่แท้จริงของเจียงชื่อมาก่อน ไม่มีทางสร้างจดหมายปลอมพวกนี้ขึ้นมาเพื่อเล่นงานเขาแน่นอน ที่สำคัญ สือควนก็ไม่มีทางรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเจียงห้านเฟยกับเจียงชื่ออยู่แล้ว

ทั้งหมดนี้ มันเป็นโชคชะตา

เซี่ยเมิ่งจื้อกลืนน้ำลายลงไปทีหนึ่ง แล้วพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า "ผู้บริหารระดับสูงครับ บนโลกใบนี้คนที่ชื่อแซ่ซ้ำกันมันเยอะจะตาย บางทีเขาอาจ......"

เจียงชื่อส่ายหน้า "ไม่ ผมสามารถยืนยันได้ ตัวหนังสือทั้งหมดในจดหมายพวกนี้ ต่างก็เป็นลายมือของพ่อผมทั้งนั้น ชื่อแซ่เดียวกันแถมลายมือยังเหมือนกันอีก ก็มีแต่จะเป็นพ่อผมเท่านั้นแหละ"

มาถึงขั้นนี้แล้ว เซี่ยเมิ่งจื้อก็พูดอะไรไม่ได้แล้ว

แค่เรื่องมันบังเอิญเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง

เจียงชื่อขำอย่างขมขื่นอยู่ในใจ หลายปีก่อนพ่อได้หายสาบสูญไปอย่างน่าสงสัย ไม่มีเบาะแสอะไรทั้งนั้น จึงทำให้น้องชายที่อ่อนเยาว์ของเขา----เจียงโม่จำเป็นต้องขึ้นเป็นเจ้าบ้าน

ช่วงที่เจียงชื่อกลับมา เขาก็เอาแต่ตามหาเบาะแสของผู้เป็นพ่อ แต่ก็ไม่เคยได้ข้อมูลอะไรเลย

พวกคนรู้จักก็ไม่มีข้อมูลอะไรเลย

แม้แต่เฉิงไห่ เริ่นจื่อหลันที่เป็นคนสนิทของพ่อก็ยังไม่รู้เบาะแส

เจียงชื่อคิดว่าพ่อได้ตายไปนานแล้ว ชีวิตนี้คงไม่มีทางได้เจอหน้าอีก แต่โชคชะตาก็ยังเล่นตลกกับเขา ภายใต้ความบังเอิญ ในที่สุดเจียงชื่อก็ได้ข้อมูลของพ่อสักที

ทั้งดีใจและทุกข์ใจ

ที่ดีใจคือในที่สุดก็มีโอกาสได้พบหน้าพ่ออีกครั้งแล้ว ส่วนเรื่องที่ทุกข์คือ พ่อน่าจะเป็นคนร้ายที่ทำเรื่องไม่ดีมาโดยตลอด

การพบกันของพ่อลูกที่จากกันหลายปี กลับต้องมาพบกันอย่าง ‘ศัตรู’ อย่างนั้นเหรอ?

เจียงชื่อ ทุกข์จัง!