มู่หยางอีชี้มาที่เขาแล้วพูดว่า "ถังแหวนโม่ ตอนนี้ผมจะให้เวลาคุณยี่สิบนาที ไปรับคนบ้านตระกูลติงกลับมาอย่างสวัสดิภาพ และทำการขอโทษพวกเขาด้วย"
"จากนั้น คุณก็ไปยื่นหนังสือกับผู้บัญชาการฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่ซะ บอกว่าจะขอลาออก"
ถังแหวนโม่งหนักเลยทีนี้
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
แค่ให้เขาไปรับคนบ้านตระกูลติงกลับมายังพอว่า นี่ถึงขั้นบอกให้เขาลาออก ตกลงกำลังล้อเล่นกับเขาอยู่ใช่มั้ยเนี่ย?
"เดี๋ยวนะ ท่านผบ.มู่ โทษในครั้งนี้มันไม่หนักไปหน่อยเหรอครับ?"
"ฮึๆ หนักอย่างนั้นเหรอ?" มู่หยางอีพูดออกมาอย่างเย็นชา "เคยให้โอกาสคุณไปแล้ว คุณเป็นคนเลือกที่จะละทิ้งมันเองงั้นก็โทษคนอื่นไม่ได้แล้ว!"
"เดี๋ยวนะ คุณเคยให้โอกาสผมเมื่อเมื่อไหร่กัน?"
"นึกเอาเอง"
ถังแหวนโม่สีหน้าซีดเซียว ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงสายที่โทรมาจากเจียงชื่อเมื่อกี้
ในสายนั้น เจียงชื่อได้พูดไว้อย่างชัดเจนว่าขอแค่รับคนกลับมา ทำการขอโทษ งั้นเรื่องในวันนี้ก็จะแล้วกันไป และไม่ติดใจเอาความอีก
แต่ถังแหวนโม่ไม่เห็นเจียงชื่ออยู่ในสายตาเลย แถมยังเยาะเย้ยเขาอย่างหนักด้วย
ตอนนี้มาคิด ถ้ายอมทำตามคำแนะนำของเจียงชื่อตั้งแต่แรก ก็คงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นแล้วไม่ใช่เหรอ?
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ระหว่างเจียงชื่อกับมู่หยางอีและผู้บริหารระดับสูงมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?
ถังแหวนโม่รู้สึกว่าตนไม่เข้าใจเจียงชื่อเข้าไปทุกที
เบื้องหลังของชายคนนี้ ยังมีฐานะอะไรซ่อนอยู่กันแน่?
มู่หยางอีก้มดูเวลา แล้วพูดอย่างจริงจังว่า "ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีกสิบแปดนาที มันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ถ้ารับคนกลับมา คุณจะเสียแค่ตำแหน่ง แต่ถ้ารับกลับมาไม่ได้ แล้วผมต้องไปรับด้วยตนเอง งั้นสิ่งที่คุณต้องเสียก็คือชีวิตของคุณเอง!"
ถึงคำพูดจะฟังดูโหดไปหน่อย
แต่ถังแหวนโม่ก็เชื่ออย่างไร้ความสงสัย
ฐานะของผู้บริหารระดับสูงนั้นสูงเกินใคร ต่อให้เป็นผู้บัญชาการฝ่ายตะวันออกของจ้านยู่ยังต้องก้มหัวให้ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง ยิ่งต้องพูดถึงรองผู้บัญชาการอย่างเขาอีกเหรอ?
ถังแหวนโม่รู้สึกคิดผิดมาก
เพื่อความอยากเอาชนะชั่ววูบ ทำให้ตัวเองต้องเจอกับปัญหาที่ไม่จำเป็นนี้
คุณว่าอยู่ดีๆ จะไปหาเรื่องคนบ้านตระกูลติงทำไม?
บัตรเชิญก็ดูไปแล้ว และมันก็เป็นของจริง แต่ทำไมตอนนั้นเขาถึงต้องบอกว่ามันเป็นของปลอมให้ได้? เขาไม่แม้แต่จะคิด ว่าการที่ได้รับเชิญจากผู้บริหารระดับสูงก็ต้องมีเหตุผลอยู่แล้ว
ตอนนี้ดีแล้ว เรื่องใหญ่จนถึงขั้นนี้ มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้อีก
ถ้าเชิญคนกลับมาได้ ก็แค่เสียตำแหน่ง แต่ถ้าไม่ แม้แต่ชีวิตก็คงต้องชดใช้ด้วย
ถังแหวนโม่โอดครวญด้วยความขมขื่น
เขาพูดติดต่อกันว่า "ครับ ผมจะส่งคนไปรับคนบ้านตระกูลติงกลับมาครับ!"
เขาไม่กล้าประมาท
ถังแหวนโม่รีบยกหูขึ้นมาโทรหาตำรวจในสังกัด แล้วตะคอกเสียงดังว่า "ขอสั่งพวกแก ภายในเวลาสิบห้านาที ส่งคนบ้านตระกูลติงมาที่งานอย่างปลอดภัย!"
"หา? รองผู้บัญชาการ คุณบอกว่าพวกเขาตั้งใจจะทำลายงานพิธีไม่ใช่เหรอครับ?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...