จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 966

"แล้ว....เราควรไปนั่งไหนเนี่ย?" ติงฉี่ซานเริ่มร้อนรน

มู่หยางอียิ้มๆ "ลุงติง ที่นั่งของทั้งสี่ท่านผมได้เตรียมไว้ตั้งนานแล้ว เชิญตามผมมาครับ"

"รบกวนด้วยครับ"

ภายใต้การนำของมู่หยางอี ครอบครัวของติงฉี่ซานก็มาถึงหน้าที่นั่ง

ที่นั่งน่ะมีแล้ว แต่.....

พวกเขากลับไม่กล้านั่ง!

ถึงแม้เก้าอี้สี่ตัวนั้นจะไม่ได้ผิดแปลก แต่มันกลับอยู่แถวหน้าสุดของที่นั่งทั้งหมด!

บรรดาผู้ที่มียศสูงศักดิ์ มหาเศรษฐีต่างก็นั่งอยู่ด้านหลัง ผู้นำของแต่ละวงการต่างก็ไม่มีที่ว่างให้นั่งแถวหน้าสุดเลย

ในแถวนี้ มีเก้าอี้อยู่แค่สี่ตัวเท่านั้น

คนที่สามารถนั่งตรงนี้ได้ ตำแหน่งและฐานะต้องสูงเกินใครอย่างแน่นอน

ติงฉี่ซานทำหน้าซีดเซียว การที่พวกเขาได้มาร่วมงานมันก็เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อแล้ว ต่อให้พวกเขาต้องนั่งในแถวสุดท้าย หรือมุมใดมุมหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากแล้ว แล้วจะกล้าเรียกร้องให้นั่งแถวหน้าสุดได้ยังไง?

เขาถึงกับกลืนน้ำลาย "ท่านผบ.มู่ คุณให้เกียรติเราเกินไปแล้ว เราสี่คนเป็นแค่ตัวประกอบเล็กๆ จะให้นั่งในตำแหน่งที่สูงศักดิ์แบบนี้ได้ยังไง? ผมว่า เราสี่คนไปหาที่นั่งแถวหัวมุมนั่งดีกว่ามั้งครับ? ถ้าไม่ได้จริงๆ เรายืนฟังก็ได้ครับ"

มู่หยางอีหัวเราะออกมาเสียงดัง

"ลุงติงพูดอะไรครับเนี่ย? ผมจะปล่อยให้คุณยืนได้ยังไง?"

"ถ้าเกิดผู้บริหารระดับสูงรู้เข้า ผมจะไม่ซวยเหรอครับ?"

"ลุงติง คุณนั่งลงไปอย่างสบายใจได้เลย ที่นั่งทั้งสี่ที่นี้ ถูกเตรียมไว้ให้พวกคุณสี่คนโดยเฉพาะอยู่แล้ว นอกจากพวกคุณคนอื่นในงานก็ไม่มีใครมีสิทธิ์นั่งแถวหน้าสุดทั้งนั้น!"

ถ้าติงฉี่ซานยังปฏิเสธต่อมันก็จะดูเป็นการเสียมารยาทแล้ว จึงต้องจำใจนั่งลงอย่างหน้าด้านๆ

ผู้อำนวยการเล็กๆ ของสำนักงานทรัพยากรน้ำอย่างติงฉี่ซาน นั่งลงตรงหน้าของเหล่าผู้นำของทั้งเมืองราวกับราชา นั่งอยู่ตรงกลางของคนทั้งหมดในงานที่อยู่แถวหน้าสุด!

นี่มันเท่ขนาดไหน?

ซูฉินนั่งอยู่ข้างๆ เขา ติงเมิ่งเหยนกับติงเฟิงเฉิงพี่น้องสองคนนั่งอยู่คนละข้าง

สมาชิกในครอบครัวตระกูลติงทั้งสี่ก็นั่งลงไปทั้งอย่างนั้น

แต่สีหน้าของทั้งสี่คนต่างก็ซีดเผือด เหมือนนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มีเข็ม

เก้าอี้สี่ตัวนี้ไม่ต่างอะไรกับเครื่องทรมาน ทำเอาทั้งสี่ชาไปทั้งตัว อยากที่จะลุกขึ้นแล้วหนีไปเลย

ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับนักเรียนที่ผลการเรียนต่ำที่สุด เกเรที่สุด ต้องมานั่งอยู่ตรงกลางของแถวหน้าสุดในห้อง นั่งอยู่ตรงหน้าของคุณครู

เธอคิดว่าเจียงชื่อต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย เห็นๆ กันอยู่ว่างานกำลังจะเริ่มแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจียงชื่อเลยแล้วจะไปชนะได้ยังไง?

แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือ ทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องแพ้ แล้วทำไมเจียงชื่อยังเลือกที่จะพนันอีก?

จงใจที่จะแพ้ เพื่อให้ติงเฟิงเฉิงได้กู้หน้าสักครั้งอย่างนั้นเหรอ?

มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า และไม่ไปคิดถึงมันอีก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้มันก็น่าแปลกมากพออยู่แล้ว ก่อนอื่นคือการได้รับบัตรเชิญ ถูกตำรวจจับตัวไป ถังแหวนโม่สั่งคนมารับด้วยตนเอง ถังแหวนโม่ยังคุกเข่าให้ติงฉี่ซานอีก และสุดท้ายตัวประกอบเล็กๆ อย่างพวกเขาก็ได้มานั่งอยู่ตรงแถวหน้าสุด!

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันน่าแปลกมาก

ติงเมิ่งเหยนรู้สึกว่า ไม่ว่าวันนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอก็จะไม่ตกใจอีกแล้ว เพราะจะมีอะไรที่ประหลาดมากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อีก

ตึ้งตึ้งตึ้ง.....

เสียงกลองดังขึ้นยี่สิบครั้ง มู่หยางอีเดินจากหลังฉากมาหยุดอยู่ตรงกลางเวที โค้งคำนับให้ทุกคนในงานไปทีหนึ่ง

"สุภาพสตรี สุภาพบุรุษ ผมของกล่าว ‘ขอบคุณ’ แทนผู้บริหารระดับสูง ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานปลดเกษียณของผู้บริหารระดับสูงในวันนี้"

"อะไรที่ไร้สาระผมก็ไม่พูดให้มากความ ตอนนี้ ขอเชิญผู้บริหารระดับสูง ขึ้นเวทีด้วยครับ!"