จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 97

บทที่97 มีเงินสามารถพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราช

เจียงชื่อขับรถของบริษัทคันหนึ่งมุ่งตรงไปอาคารสำนักงานใหญ่ผู้บริหารระดับสูง

ขณะที่ขับรถไปตามถนนเลียบแม่น้ำ เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด มีรถจอดเรียงรายจำนวนมาก มีคนจำนวนมากมายยืนมุงดูอยู่ริมแม่น้ำ แต่ไม่รู้พวกเขากำลังมองอะไร

หนึ่งในนั้นมีคนชราผมขาวคนหนึ่งนั่งยองๆร้องห่มร้องไห้อยู่ริมแม่น้ำ ฟังเสียงแล้วเหมือนกับว่าหลานของตนถูกกระแสน้ำพัดไปในแม่น้ำ

เจียงชื่อจอดรถ เปิดประตูเดินเข้าไปในกลุ่มคนที่มุงดู

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เจียงชื่อสอบถาม

มีหญิงชราใจดีคนหนึ่งเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “มีคุณปู่คนหนึ่งพาหลานของตนมาเล่นริมแม่น้ำ เด็กซุกซน เห็นคลื่นซัดมานึกสนุก เด็กคนนั้นจึงว่ายลึกไปอีกหน่อย ประเดี๋ยวเดียวก็ถูกคลื่นซัดออกไปในทันที”

หากเป็นเข่นนี้ โอกาสตายมากกว่ารอด

หญิงชราคนนั้นชี้นิ้วไปที่ไกล ๆ “คุณดูสิ เด็กอยู่ตรงนั้น”

เจียงชื่อมองไปตามทิศทางที่นิ้วมือชี้ไป มองเห็นเด็กคนหนึ่งสองมือกอดแน่นกับแผ่นโฟมที่ลอยอยู่บนน้ำ ลอยขึ้นลงไปตามระลอกคลื่น

หากไม่มีแผ่นโฟมนั้น เด็กอาจจมน้ำได้ตลอดเวลา

แม้นจะมีแผ่นโฟมคอยประคองไว้ แต่ด้วยกำลังของเด็กน้อยคงยืนหยัดได้อีกไม่นาน คาดว่าอีกไม่กี่นาทีเด็กคนนี้คงจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว หากรอตำรวจมาคงไม่ทันเวลาเสียแล้ว

จำเป็นต้องมีคนรีบกระโดดลงไปช่วยทันที

เจียงชื่อปลดกระดุมเสื้อ เดินลงไปริมแม่น้ำ เดินไปพลางพร้อมกับสัมผัสได้ถึงลมหนาวพัดกระทบใบหน้าอย่างรุนแรง

คลื่นลมรุนแรงทำให้เกิดคลื่น คลื่นลมพัดรุนแรง

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อาศัยกำลังของคนคงยากที่จะช่วยชีวิตเด็กคนนี้ขึ้นมาจากแม่น้ำได้

ชายชราคนนั้นนั่งกับพื้นร้องห่มร้องไห้ ขอร้องให้คนที่อยู่บริเวณนั้นลงไปช่วยเหลือหลานของตน

“มีใครสามารถช่วยได้ ช่วยชีวิตหลานที่รักของผมด้วย ฉันขอร้องพวกคุณล่ะ?”

“หากใครช่วยชีวิตหลานผมได้ ผมยอมมอบเงินให้หนึ่งล้านเพื่อเป็นการตอบแทนคนนั้น”