จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 976

"ประการที่สอง นั่นคือ…" ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่ออย่างจริงจัง "นายต้องดูแลตัวเองและป้องกันตัวเองให้ดีๆ"

เจียงชื่อพยักหน้า "ไม่ต้องกังวลน่ะ ฉันไม่ตาย"

"ไม่ใช่แค่ตายไม่ได้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า แขนและต้นขา จะต้องไม่มีอะไรขาดหาย ไปยังไงก็เอากลับมาให้หมดเหมือนเดิม!"

"ครับผม คุณเมียสุดที่รัก"

"เห้อ..." ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจอีกครั้งและถาม "ยังไม่ได้ถามเลย คราวนี้ที่นายไปคือจะไปไหน?"

"เมืองหลวง"

"เมืองหลวง?ที่นั่นอันตราย!วุ่นวายกันไปหมด มีแต่คนที่มีอิทธิพลไปหมด เดินอยู่บนถนนมีแต่คนที่มีอิทธิพลที่เรารุกรานกันไม่ได้ ตอนนี้นายก็ไม่ใช่เทพแห่งสงครามชูร่าหรือหัวหน้ารับผิดชอบ ไม่มีอำนาจ ถ้านายไปที่นั่นนายต้องระวังตัวด้วยนะ อย่าทำตัวใหญ่เกินไป "

เจียงชื่อกล่าวเบาๆ ว่า "ฉันคือไปหาที่อยู่ของคุณพ่อ ไม่ใช่ไปหาเรื่อง ไม่ต้องกังวลเลย"

แม้ว่าเขาจะพูดแบบนั้นไป แต่เจียงชื่อก็รู้ดีว่าเมืองหลวงนั้นเป็นยังไง

คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถยืนหยัดได้

ไม่งั้นจะอยู่แบบถ่อมตน หรือไม่ก็กลายเป็นคนที่เหนือกว่าใคร

ที่เมืองหลวงคนที่อยู่ระหว่างตรงกลาง ต้องอยู่อย่างหวาดกลัวไปวันๆ ตายทั้งเป็น

นอกจากนี้ เจียงชื่อยังมีศัตรูมากมายในเมืองหลวง

เทพแห่งสงครามชูร่าของเขาได้ทำให้หลายตระกูลขุนนางในเมืองหลวง เสียหน้า ถ้าไปถึงที่นั่นแล้ว ไม่รู้ว่าจะกลายเป็นเป้าหมายของใครไหม นอกจากนี้ยังมีลูกชายคนโตของตระกูลจ้าว เจียงชื่อพึ่งจะจับคนรักของเขาไปเมื่อไม่นานนี้ ถ้าไปเมืองหลวงจะปล่อยโอกาสที่จะแก้แค้นไปไหม?

คราวนี้ที่ไป โชคร้ายมากกว่าโชคดี

อันตรายที่จะเกิดขึ้น แค่คิดก็มีเยอะมากแล้ว

เจียงชื่อกล่าวว่า "ยังดีที่ฉันลาออกจากตำแหน่งหัวหน้าผู้บริหาร มิฉะนั้น ฉันจะไม่สามารถไปที่เมืองหลวงได้แน่นอน"

"นายนิ เหลือความสะดวกเพียงแค่นี้แล้ว อย่างไรก็ตาม ฉันเหนื่อยมาก ไปนอนก่อนนะ"

ติงเมิ่งเหยนกำลังจะถอดเสื้อผ้า แต่ในพริบตา เธอเห็นดวงตาของโจรทั้งสองของเจียงชื่อจ้องมองไปที่ส่วนที่โป่งออกมาของเธอด้วยเจตนาร้าย

เธอรีบปิดหน้าอกของเธอและถามอย่างประหม่า "ที่รัก นายมองด้วยสายตาลามกแบบนั้นใช่ไหม?"

เจียงชื่อเกาศีรษะด้วยความอับอาย

"เอ่อ มีอีกอย่างที่จะคุยกับที่รัก"

"แต่ฉันก็กลัวที่รักไม่เห็นด้วย"

"จะให้พูดได้ยังไงดีล่ะ?"

ติงเมิ่งเหยนกลอกตาใส่ไปทีหนึ่ง "นายยังแคร์ความรู้สึกของฉันอยู่ไหม? ถ้านายยังแคร์ความรู้สึกของฉัน นายก็จะไม่มีอะไรปิดบังฉัน พูดมาเถอะ นายจะบอกอะไรให้ฉัน ลับหลังฉันนายมีกิ๊กอยู่ข้างนอกใช่ไหม"

เจียงชื่อส่ายมือซ้ำไปซ้ำมา "เป็นไปได้ไงล่ะ?ฉันอยากจะบอกที่รักว่า ฉันขอ..."

คืนนี้ลมหนาว

คืนนี้คนอบอุ่น

หยาดฝนโปรยปรายลงบนผืนดินอันอุดมสมบูรณ์ ให้กำเนิดชีวิตที่เฟื่องฟู

เช้าวันรุ่งขึ้น.

เจียงชื่อพยุงตัวติงเมิ่งเหยนที่แทบจะเดินไม่ได้ ให้มาที่โต๊ะอาหาร เสิร์ฟโจ๊กและเอาตะเกียบให้เธอ

ซูฉินถามด้วยความสงสัย "ลูกเอ๋ย นี่เป็นอะไร?"

ใบหน้าของ ติงเมิ่งเหยนแดงก่ำ "มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด เมื่อคืนเขานั้น... นั้น...นั้นใจร้อนเกินไป!"

ซูฉินเข้าใจทันที

เธอปิดปากและยิ้ม "เป็นอย่างงี้นี่เอง งั้นก็โอเค วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้วลูกสาว เดี๋ยวแม่ทำอาหารเสริมให้กินนะ"

เจียงชื่อที่อยู่ข้างๆ กินเสร็จแต่งตัวเสร็จและรีบออกจากบ้าน

ซูฉินถามว่า "ชื่อเอ๋อ นี่จะไปไหนเหรอ?"

เจียงชื่อยิ้ม "ฉันจะไปหาผู้เฒ่าคนหนึ่ง เป็นเพื่อนของพ่อฉันสมัยวัยเรียนสนิทกัน เดินทางไปเมืองหลวงครั้งนี้ ฉันต้องเรียกเขาไปด้วย"