จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 981

หลังจากส่งแก๊งสารเลวออกไปเจียงชื่อ ก็สะบัดแขนเสื้อและปัดฝุ่นบนโต๊ะออก

"คุณน้าเริ่น ขอโทษด้วยนะครับ"

ดูเหมือนว่าไม่ว่าเขาจะไปถึงไหน ก็จะมีปัญหาเกิดขึ้นที่เจียงชื่อ แต่เขาก็ชินแล้ว ถ้ามีวันไหนที่เขาไม่มีปัญหาขึ้นมา เขาก็ไม่ใช่เจียงชื่อ

เริ่นจื่อหลันตามมาด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "บางทีอาจเป็นเพราะปัญหาเหล่านี้ ถึงได้สร้างความสามารถของนายตอนนี้ได้ นายต้องขอบคุณพระนายสำหรับความเมตตานี้ต่อนาย ดอกไม้ในเรือนกระจกจะไม่สามารถทนต่อการทำลายล้างของลมและน้ำค้างแข็งได้ ชื่อเอ๋อฉันรู้สึกโล่งใจภูมิใจต่อนายมากๆ เลยนะ"

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอพูดต่อ: "โอเค ไม่พูดถึงเรื่องนอกเรื่องเหล่านี้แล้ว ชื่อเอ๋อนายนัดฉันมาวันนี้ทำไมเหรอ?จะถึงเวลาแล้ว ฉันต้องกลับไปสอนการแสดงให้น้องใหม่พวกนั้น นายอย่ากินเวลาฉันได้ไหม?"

เจียงชื่อพูดเบา ๆ "คุณน้าเริ่น ป้าไม่ต้องกลับไปแล้วครับ"

"อะไรนะ?"

"ฟังผมพูดจบ ป้าก็ไม่อยากไปแล้วครับ"

เริ่นจื่อหลันหัวเราะ "ถ้าฉันไม่กลับไปจะทำอะไรได้อีก? ป้าเป็นแค่การแสดง ฉันไม่ทำงานนี้ ฉันจะทำอะไรล่ะ?นอกจากนี้ ฉันยังไม่ถึงอายุเกษียณ ทำไมถึงไม่กลับไปล่ะ?"

เจียงชื่อพูด"คุณป้าครับ ผมพบเบาะแสของพ่อแล้วครับ"

ประโยคนี้ถูกพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

เริ่นจื่อหลันไม่ได้เตรียมใจใดๆ เลย ทันใดนั้น เมื่อเธอได้ยินคำพูดดังกล่าว เธอรู้สึกเหมือนถูกค้อนหนักทุบจนเธอแทบจะอาเจียนออกเป็นเลือด

เธอจ้องตรงไปที่เจียงชื่อ

ไม่น่าเชื่อเลย

"พ่อนาย? เจียงห้านเฟย?"

"ครับ"

เริ่นจื่อหลันถาม "ชื่อเอ๋อ นายจะไปวันไหน"

"พรุ่งนี้ครับ"

"เร็วขนาดนี้?"

"ครับ เรื่องนี้ยื้อเวลานานไม่ได้ครับ ยิ่งสืบค้นเจอว่าพ่ออยู่ไหน ผมก็ยิ่งโล่งใจครับ ป้ากลับไปเก็บของได้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะให้คนไปรับป้าไปสนามบิน ตั๋วต่างๆ ผมจองไว้ให้หมดแล้วครับ ไม่ต้องห่วงครับ" ."

"โอเค"

หลังจากพูดจบ เจียงชื่อก็หยิบตะเกียบขึ้นมา "อะไรที่ควรพูดก็พูดแล้ว เรากินต่อกันเถอะ"

มื้อนี้เริ่นจื่อหลันกินได้อย่างไม่สบายใจ

เธอกินอย่างใจลอย คิดถึงรูปร่างหน้าตาของเจียงห้านเฟยตลอดเวลา