จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 992

ต่อให้มีบอดี้การ์ดชาย นั่นล้วนแล้วแต่แอบคอยคุ้มครอง

แม้กระทั่งจ้าวไห่เหรินยังกำลังคิดว่า น้องสาวคนนี้ของตนเองจะแต่งงานไม่ได้ไปตลอดชีวิตหรือเปล่า?

นึกไม่ถึงเลยนะนึกไม่ถึงเลย แค่ออกไปข้างนอกไม่กี่วัน ก็ถูกผู้ชายคนอื่นทำใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว จิตใจอ่อนไหวนั้นกระเพื่อมขึ้นมาในชั่วครู่หนึ่ง

จ้าวไห่เหรินดึงซิการ์ออกแล้ว หัวเราะชอบใจถามว่า "เป็นคุณชายตระกูลไหนกัน มาคว้าจิตใจของน้องสาวฉันไปแล้ว?"

"คือ......"

ลอร่ากำลังเตรียมจะเอ่ยปาก จ้าวหรงเขินจนหน้าแดงเต็มที่ รีบห้ามทันที "ห้ามพูดนะ! ถ้าพี่พูดออกไป ฉันจะไม่สนใจพี่ไปทั้งชาติเลย"

ลอร่ายักไหล่ "คุณชายใหญ่ นี่โทษฉันไม่ได้นะคะ"

จ้าวไห่เหรินพยักหน้า "ได้ ไม่พูดก็ไม่พูด แต่ว่าฉันจะเตือนสติเธอเอาไว้อย่างหนึ่งนะน้องเล็ก เธอเป็นเจ้าหญิงน้อยของพวกเราตระกูลจ้าว เป็นลูกสาวที่รักของคุณพ่อ คนธรรมดาไม่คู่ควรกับเธอเด็ดขาด ต่อให้เธอชอบ ถ้าสถานะคนคนนั้นไม่เท่าเทียม พวกเธอก็จะไม่ได้คบกัน"

พูดมาขนาดนี้ จ้าวหรงยิ่งรู้สึกเสียใจ

เธอบุ้ยปาก "อ่อ ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว จะได้เจอกันอีกหรือเปล่าก็ไม่แน่"

จ้าวไห่เหรินโบกมือให้ "พอแล้ว อย่ามัวนั่งอยู่บนรถเลย เข้าไปกินข้าวเถอะ วันนี้พี่ชายใหญ่เตรียมกับข้าวอร่อย ๆ ไว้ให้เธอด้วย ล้วนเป็นของที่เธอชอบกินทั้งนั้น"

เขาพูดไปด้วยเดินไปด้วย

ลอร่ามองภาพเบื้องหลังของจ้าวไห่เหริน จากนั้นหัวเราะเยาะในใจ

ถ้าให้จ้าวไห่เหรินรู้ว่า ผู้ชายที่จ้าวหรงชอบ คือเทพแห่งสงครามชูร่าเจียงชื่อที่จับตัวผู้หญิงของเขาไป และทำให้เขารู้สึกอับอาย ไม่รู้ว่าจ้าวไห่เหรินจะคิดอย่างไร?

เรื่องนี้สำคัญอย่างมาก ต้องหาโอกาสเหมาะพูดออกมา

จากนั้น ลอร่าก็ตามเข้าไปแล้ว

ตอนสี่ทุ่มกว่า

ลอร่าทานข้าวเสร็จกลับมาถึงที่บริษัทเทคโนโลยีฉงเหมิน มาถึงห้องทำงานของท่านประธานแล้ว เจอกับพ่อบุญธรรมของเธอแล้ว——ท่านอู๋

"กลับมาแล้วเหรอ?"

"ค่ะ"

ท่านอู๋หัวเราะหึๆ "แก๊งสัตว์กลางคืนเจ้าพวกสารเลวที่ไม่มีตากลุ่มนั้น วอนหาที่ตายก็ไม่ใช่ว่าต้องทำแบบนี้ แล้วต่อมาล่ะ? โดนคนของตระกูลจ้าวจัดการจนอนาถมากสินะ?"

"ไม่รอให้คนของตระกูลจ้าวลงมือ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งกล้าหาญก้าวออกมา เป็นฮีโร่ช่วยเอาไว้แล้วค่ะ"

"หา? ช่วยคุณหรงแล้ว คนคนนี้ต้องเติบโตแน่"

"ใครว่าไม่ใช่ล่ะคะ? โดยเฉพาะที่น่ามหัศจรรย์ยิ่งกว่าคือ จ้าวหรงเหมือนจะหวั่นไหวกับผู้ชายคนนั้นแล้ว"

ท่านอู๋ได้ยินหัวเราะฮา ๆ เสียงดัง "ยัยเด็กสาวที่รำคาญผู้ชายเอามาก ๆ คนนั้น นึกไม่ถึงจะหวั่นไหวกับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง? น่าสนใจจริง ๆ พอแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เธอไปพักผ่อนเถอะ"

ลอร่ามองท่านอู๋อยู่ "คุณพ่อคะ คุณพ่อไม่อยากเหรอรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?"

"เป็นใครสำคัญมากเหรอ?"

"อืม......หนูคิดว่าสำคัญมากค่ะ"

ท่านอู๋หัวเราะหึๆ "งั้นเธอว่ามาสิ คนคนนั้นคือใคร?"

ลอร่าพูดออกมาสองคำแบบดูเหมือนไม่หนักหนาอะไร "เจียงชื่อ"