จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 100

คาบเรียนหนึ่งไม่นานก็สอนจบแล้ว นักศึกษาด้านล่างต่างพากันมองฟางเหยียนแบบตื่นตะลึงมาก รู้สึกว่าฟังยังไม่จุใจเลย แม้แต่นักศึกษาที่ห่วยสุดของชั้นเรียนยังถูกวิธีการสอนหนังสือของฟางเหยียนเมื่อสักครู่ดึงดูดเอาไว้ได้

ทั้งชั้นเรียน หลังจากที่เสียงกริ่งดังขึ้น ล้วนยังไม่ยอมออกไปจากที่นั่ง ยังคงมองฟางเหยียนแบบตกตะลึงพรึงเพริด

มองเห็นฉากแบบนี้เข้า ศาสตราจารย์โจวอดขมวดคิ้วไม่ได้ นี่คือกระบวนการที่ตนเองทำไม่ได้ ถ้าที่มหาวิทยาลัยมีอาจารย์แบบนี้มาสอนหนังสือ นั่นจะเป็นภาพเหตุการณ์อย่างไรกัน?

ภาพแบบนั้น เป็นสิ่งที่ศาสตราจารย์โจวไม่กล้าจินตนาการ

ซ่งหยิงมองฟางเหยียนด้วยความแปลกประหลาดสุดๆ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าคนคนนี้จะเป็นอาจารย์ที่ดีเลิศเช่นนี้ ถึงแม้ศาสตราจารย์โจวจะเก่งกาจมาก แต่ถ้าเทียบกับฟางเหยียนแล้ว วิธีการสอนหนังสือไม่ได้ยอดเยี่ยมเท่าฟางเหยียนจริงๆ

พูดอีกแบบคือฟางเหยียนโยนเนื้อหาในแบบเรียนทิ้งไปหมด แต่เขาพูดเนื้อหาที่ควรพูดทั้งหมดออกมาแล้ว การเรียนประวัติศาสตร์ นั่นคือกำลังเรียนสิ่งในอดีต ฉะนั้นจึงทำให้คนรู้สึกจืดชืดมาก และไร้อารมณ์

แต่ว่าฟางเหยียนกลับพูดเรื่องประวัติศาสตร์ออกมาได้เหมือนตัวเขาเองกำลังมีตัวตนในยุคสมัยนั้น

มองนักศึกษาที่ไม่ยอมออกไปกัน ฟางเหยียนจึงพูดขึ้นว่า “ผมเพิ่งสอนหนังสือเป็นครั้งแรก ตรงไหนที่พูดไม่ดี ขอให้ทุกคนอภัยด้วย”

พึ่งพูดจบ เสียงปรบมือกึกก้องดังขึ้นมาจากด้านล่างอยู่พักหนึ่ง นักศึกษาสาวไม่น้อยกอดหนังสือเรียนขึ้นมาบนเวที ขอให้ฟางเหยียนช่วยเซ็นชื่อให้

ฟางเหยียนโดนนักศึกษาที่บุกจู่โจมเข้ามากะทันหันทำเอางุนงงไป นี่ช่างบ้าคลั่งเหลือเกิน ตนเองไม่ใช่ดาราดัง ยิ่งไม่ใช่อาจารย์ตัวจริงด้วย นักศึกษาเหล่านี้เป็นอะไรกัน? หรือว่าตนเองสามารถพิชิตนักศึกษาได้แล้ว

“ซ่งหยิง ไปกินข้าวที่ร้านอาหารตะวันตกด้วยกันกับฉันได้มั้ย?” ถึงแม้ว่าหยางยีเฟิงจะตื่นตกใจเช่นกัน แต่ที่สำคัญสุดยังเป็นการจับซ่งหยิง

ซ่งหยิงกอดหนังสือไว้ ดวงตาไม่หนีไปจากฟางเหยียนที่อยู่บนเวลาสักวินาที ส่ายหน้าตอบ “ไม่ได้!”

พูดจบเธอก็เดินเข้าไปที่เวทีอย่างเหม่อลอย เขายังจำฉันได้หรือไม่? เมื่อวานคือเขาที่ดึงมือของฉันไว้ คุ้มครองฉันไว้? ซ่งหยิงถามตนเองกลับไปกลับมาแบบนั้นไม่เลิก

ผู้ชายที่หน้าตาเคร่งขรึมคนนี้ คาดไม่ถึงเป็นอาจารย์ที่ปรากฏตัวกะทันหันขนาดนั้น นี่ทำให้เธอแปลกใจมาก อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ ความรู้จิตวิทยาที่เธอเรียนมาทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าอ่อนกำลังไร้ประโยชน์มากแค่ไหน

“อาจารย์ อาจารย์ฟาง!” ซ่งหยิงเดินมาถึงบนเวทีบรรยาย เรียกฟางเหยียนแล้ว”

ตอนที่มองเห็นซ่งหยิง ฟางเหยียนจำเธอได้แล้ว เป็นเด็กสาวที่ถูกลูกน้องแก๊งเสือดาวดำรังแกเมื่อวานคนนั้น

“เธอเรียนอยู่ห้องนี้?” ฟางเหยียนถามขึ้น ถึงแม้ว่าจะพูดจาไร้ความรู้สึก แต่เขากลับจำตนเองได้

ในใจซ่งหยิงดีใจอยู่บ้าง แต่คำพูดต่อมาของฟางเหยียนกลับทำให้เธอกระอักกระอ่วนขั้นสุด “เธอมาให้ฉันเซ็นชื่อให้เหรอ?”

ซ่งหยิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงจะพูดอย่างไรตนเองก็เป็นดาวของคณะจิตวิทยา จะมาขอลายเซ็นเขาได้อย่างไรล่ะ

เธอส่ายหน้าตอบ “ไม่ใช่ ฉันเพียงอยากชวนคุณไปทานข้าวค่ะ”

หลังจากคำพูดนี้ออกไป ทั้งห้องเรียนก็เริ่มฮือฮาขึ้นมาแล้ว

“โอ๊ะๆๆ ดาวคณะจิตวิทยาซ่งหยิงอยากชวนอาจารย์ฟางไปกินข้าวแล้ว”

คำพูดนี้ลอยเข้าไปในหูของหยางยีเฟิง เขาอารมณ์เสียไปหมดแล้ว ตนเองชวนเธอไปกินข้าวแต่โดนปฏิเสธ คาดไม่ถึงเธอจะไปหาคนคนนี้แทน แถมยังชวนเขากินข้าวก่อนด้วย หรือว่าตนเองแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

ทว่าเกิดเหตุในชั้นเรียน เขาจึงไม่กล้าทำอะไรเป็นธรรมดา

ได้ยินเพื่อนนักเรียนในชั้นฮือฮากันอย่างนั้น ซ่งหยิงรีบพูดอธิบายแบบหน้าแดง “ไม่ใช่แบบนั้น เพียงแค่เมื่อวานอาจารย์ฟางช่วยฉันไว้ที่สถานีรถโดยสาร ฉันเลยอยากเลี้ยงข้าวเขา”

พอได้ยินคำนี้ ชั่วพริบตาเดียวหยางยีเฟิงก็เบิกดวงตาโต รีบเข้ามาสอบถาม “เธอเป็นอะไรรึเปล่า? ซ่งหยิง ใครรังแกเธอ? ทำไมเธอถึงไม่โทรศัพท์หาฉันล่ะ”

ที่บ้านหยางยีเฟิงรวยพอสมควร จึงรู้จักคนมีอิทธิพลที่หนานหลิงบางส่วน