จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 129

จางเจียวเจียวร้อนรนจนถึงกับหน้าแดง รีบพูดขึ้นว่า “เด็กคนนี้นี่ เธอไม่รู้แล้วนี่ไง ฟางเหยียนเนี่ยรู้สึกว่าไม่ได้เจอกับเธอมานานแล้ว กลัวเธอจะห่างเหินกับเขากลัวเขา ถึงได้จงใจไปนอนปลายเตียง ผู้ชายเนี่ยนะ แม้ว่าจะเจอผู้หญิงแปลกหน้ายังพุ่งเข้าหาเลย แต่ว่าเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น เพราะว่าเขาให้เกียรติเธอ เมื่อเขาให้เกียรติเธอมากเท่าไหร่ ก็หมายความว่าตำแหน่งของเธอในใจเขาก็ยิ่งสูง”

จางเจียวเจียวพูดจนทำเอาเย่ชิงหยู่หน้าแดง เธอพูดว่า “หนูคงไม่จำเป็นต้องพูดเองว่าให้เขาขึ้นมานอนบนเตียงหรอกมั้ง นั่นมันเขินจะตาย”

จางเจียวเจียวพูดว่า “พวกเธอเป็นสามีภรรยา จะกลัวอะไร! อีกอย่าง เธออายุตั้งเท่าไหร่แล้ว หรือว่ายังไม่อยากได้ลูกสักคนหรอ? ถ้าหากว่ามีลูก ชีวิตของพวกเธอก็จะไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“แม่คะ!” อยู่ๆเย่ชิงหยู่ก็ตะโกนขึ้น

ในตอนนี้ อยู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอเอาโทรศัพท์ออกมาดู เป็นเบอร์แปลกที่ส่งข้อความมา

“มาที่หน้าประตู ฉันมีของจะให้เธอ”

ใครเป็นคนส่งข้อความให้เธอ?

เธอลังเลสักพัก แล้วก็พิมพ์ถามกลับไปอย่างเร็วว่า “คุณเป็นใคร?”

อีกด้านก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วว่า “ฟางเหยียน!”

เย่ชิงหยู่ลังเลไปสักครู่ ฟางเหยียนไปศึกษาที่หนานหลิงแล้วไม่ใช่หรอ? กลับมาเมื่อไหร่? หรือว่าหลังจากที่เห็นเสื้อผ้าของตัวเธอเองในออนไลน์ก็เลยกลับมา?

เมื่อคิดถึงนี้เย่ชิงหยู่จึงรู้สึกว่าเป็นไปได้ แต่ว่าฟางเหยียนกำลังเล่นตลกอะไร? ในเมื่อถึงหน้าบ้านแล้วทำไมถึงไม่ขึ้นมาเลยละ หรือว่าจะเซอร์ไพรส์เธอ?

เมื่อนึกถึงนี้ เย่ชิงหยู่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงการกลับมาในช่วงนี้ที่ฟางเหยียนทำเซอร์ไพรส์ให้เธอ ทันใดนั้น เธอก็หลุดเข้าไปในความทรงจำดีๆก่อนหน้านี้ ในใจมีความสุขอย่างมาก

เธอตอบกลับไปคำหนึ่งว่า “โอเค!”

จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วพูดกับจางเจียวเจียวว่า “แม่คะ หนูลงไปแป๊บนึงนะ”

“ไปที่ไหน? ดึกขนาดนี้แล้ว” จางเจียวเจียวถาม

เย่ชิงหนู่ตอบว่า “ฟางเหยียนมาถึงด้านล่างแล้ว เขาบอกให้หนูลงไป หนูไปดูเขาก่อนนะ”

ทันใดนั้นจางเจียวเจียวก็ตาเป็นประกาย พูดยิ้มๆว่า “โอเค งั้นเธอรีบไปเถอะ! แต่ว่ามีอย่างหนึ่งที่เธอต้องจำไว้นะ คืนนี้ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้ฟางเหยียนนอนพื้นแล้ว นี่ไม่ยุติธรรมต่อเขา เข้าใจมั้ย?”

เย่ชิงหยู่หน้าแดงขึ้นมาทันที พยักหน้าตอบรับ “หนูรู้แล้วค่ะแม่ แม่รีบไปนอนเถอะ!”

“จ้าๆๆ!” จางเจียวเจียวเดินเข้าห้องนอนด้วยรอยยิ้ม แล้วยังฮัมเพลงด้วย

ไม่นาน เย่ชิงหยู่ก็มาถึงด้านล่าง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ใต้ตึกนอกจากเสาไฟก็ไม่มีเงาคนอีก

หลังจากที่เย่ชิงหยู่มองดูรอบตัวไปทีหนึ่ง ก็ตะโกนเรียกใส่พื้นที่โล่งๆว่า “ฟางเหยียน ฟางเหยียน!”

เรียกติดต่อกันหลายครั้งก็ไม่ได้ยินเสียงใครตอบกลับ เธอล้วงเอาโทรศัพท์เตรียมจะส่งข้อความถามว่าฟางเหยียนอยู่ตรงไหน แต่เมื่อเธอเพิ่งก้มหน้าลง เธอก็ถูกกำลังมหาศาลกอดจากทางด้านหลัง

“นายทำ....” ยังไม่ทันพูดจนจบ เธอก็ถูกผ้าขาวปิดเอาไว้ ตะเกียกตะกายสักพัก สติของเย่ชิงหยู่ก็ค่อยๆเบลอ เธอไม่รู้ว่าด้านหลังคือใคร แต่ไม่ใช่ฟางเหยียนแน่นอน