จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 14

บทที่ 14 ฟางเหยียนเป็นพนักงานเสิร์ฟ

เมื่อเห็นสีหน้าที่ราวกับทานอึของจางไห่เฟิง เย่ชิงหยู่นึกขำ ในครึ่งปีมานี้ เธอถูกย่ำยีมาโดยตลอด ในที่สุดเธอก็รู้สึกได้ใจขึ้นมาบ้าง

แต่เธอตัดสินใจที่จะไม่แยแสจางไห่เฟิง

“น้องสาว ถือว่าพี่ขอร้องได้ไหม? คุณปู่อาใหญ่และอารองกำลังรออยู่ ฉันสาบาน ขอเพียงแค่เธอไป ต่อจากนี้ฉันจะไปต่อปากต่อคำกับเธออีก เธอสั่งให้ฉันหันซ้าย ฉันก็จะไม่มีทางหันขวา”

เมื่อเย่ชิงหยู่ได้ยินอย่างนั้น ก็รู้สึกได้ใจ “ก็ได้ ถ้างั้นแกจะไสหัวไปเลยตอนนี้!”

จางไห่เฟิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาเอ่ยอย่างขมขื่น “ถ้างั้นน้องสาวของพี่ จะไปด้วยไหม?”

“ไสหัวออกไป!” เย่ชิงหยู่กล่าวด้วยความเย็นชา

จางไห่เฟิงหยักหน้าเดินออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ตอนนี้เขาแทบอยากจะฆ่าเย่ชิงหยู่ไปซะ

ถึงกับให้เขาไสหัวไปอย่างนั้นหรือ! นางเย่ชิงหยู่ เธอจะมากเกินไปแล้วนะ

แต่เขาไม่ได้ออกไปเลยทันที หากเย่ชิงหยู่ไม่ไปประชุม คุณปู่จะต้องถลกหนังของเขาเป็นแน่

ไม่นาน เย่ชิงหยู่เดินออกมา กล่าวกับจางไห่เฟิง “บางทีเกิดเป็นคนก็อย่าได้ใจไปนัก เพราะวันหนึ่งตัวคุณเองก็อาจจะต้องขอร้องคนอื่นเช่นกัน”

“ใดๆในโลกไม่ยั่งยืน จำวันนี้ที่แกตกต่ำเอาไว้ให้ดี”

เธอกล่าวพลางมุ่งไปทางห้องประชุมของตระกูลจาง

จางไห่เฟิงทำตาขวางใส่เย่ชิงหยู่ เขาไม่มีทางปล่อยเย่ชิงหยู่ไปแน่

การกระทำของตระกูลจาง ทำให้เย่ชิงหยู่มองพวกเขาได้ชัดเจนขึ้น ครอบครัวของคุณตาเธอทุกคนไม่ได้มองเธอเป็นครอบครัวเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเธอเดินเข้าห้องประชุม ทุกคนจับจ้องเธอด้วยสายตาที่ประหลาด แต่ละคนล้วนประดับไปด้วยรอยยิ้ม ทีท่ากันเอง

เป็นไปตามคาด เพิ่งจะได้นั่งลง คุณตาของเธอก็เข้าประเด็นทันที “ชิงหยู่ การที่เรียกเธอมาในครั้งนี้ ก็เพื่อจะถามเธอว่าเธอจะไปเซ็นสัญญากับท่านหวงเมื่อไหร่? ทำไมหลายวันมานี้ไม่เห็นเธอเลย?”

“นั่นสิ ชิงหยู่ เรื่องนี้จัดการให้ลุล่วงแต่โดยเร็วจะดีกว่า ไม่แน่พวกเขาอาจจะกลับคำก็ได้ หลายวันมานี้ข้างนอกลือกันว่าตระกูลจางถูกทำลายจนย่อยยับ” จางซื่อตงเองก็กล่าวสมทบ

เย่ชิงหยู่จ้องมองทั้งสอง ไม่ไว้หน้าทั้งคู่เลยแม้แต่น้อย “คุณตา พวกท่านให้พี่ชายไปเซ็นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ประโยคนี้ทำให้ใบหน้าอันเหี่ยวย่นของจางฉี่เหาแดงแป๊ด ก่อนที่จะแก้ตัวพัลวัน “มีเรื่องแบบนี้ซะที่ไหนกัน? ใครเป็นคนพูด?”

เย่ชิงหยู่จับจ้องจางไห่เฟิงอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ “ก็เขาไง เขาพูดกับหนูเอง”

“นี่มัน นี่นี่!” จางฉี่เหาทำตาขวางใส่จางไห่เฟิง

ก่อนที่จะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฉันแค่กลัวว่าหนูจะเหนื่อยเกินไปนี่ไง? ก็เลยให้ไห่เฟิงช่วยแบ่งเบาภาระ ยังไงเขาก็เป็นพี่ของเธอ หากช่วยอะไรเธอได้ ก็ไม่มีทางที่จะให้เขานิ่งเฉยอยู่แล้ว”

เย่ชิงหยู่นึกขำ ช่วยฉันแบ่งเบาภาระงั้นเหรอ ตอนนี้ฉันทำงานที่บริษัท ไม่เห็นว่าเขาจะช่วยฉันแบ่งเบาภาระเลย กระทั่งฉันใกล้จะเซ็นสัญญา เขากลัวโผล่มาแบ่งเบาภาระของฉัน เธอไม่มีพบเจอคนที่ไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้มาก่อน

“ชิงหยู่ เธออย่าเอาแต่ใจเป็นคุณหนูไปหน่อยเลย ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใช้อารมณ์นะ ไปเซ็นสัญญาซะ สิ่งที่ต่างหากที่สำคัญที่สุด”

เย่ชิงหยู่กล่าว “ฉันไม่เซ็น พวกคงท่านเก่งมากไม่ใช่หรือไง อยากจะเซ็นพวกท่านก็ไปเซ็นกันเองสิ”

จางไห่เฟิงสุดทน มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

จางซื่อตงขัดขึ้น “ชิงหยู่ ทั้งหมดเป็นความผิดของลุงเอง เห็นแก่ที่เราเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าถือสาพี่ชายของแกเลยนะ ได้ไหม?”

จางซื่อตงดูถูกเย่ชิงหยู่ เขามักจะทำตัวสูงส่งออกคำสั่งต่อเย่ชิงหยู่ ตอนนี้ เขาเองก็ใช้น้ำเสียงเกรงอกเกรงใจได้แล้วหรือ

เย่ชิงหยู่จับจ้องที่จางฉี่เหานิ่ง “คุณตา หนูรู้ดีว่าตระกูลจางดีต่อตัวหนูและแม่มาก หนูไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้พวกท่านต้องลำบากใจ เราแค่อยากที่ความเคารพที่เราสมควรที่จะได้”

จางซื่อตงเอ่ยขึ้นอย่างทันด่วน “ได้ได้ได้ ต่อจากนี้เราจะให้ความเคารพแก่พวกเธอให้มากที่สุด ตอนนี้เธอจะเซ็นได้หรือไง?”

“ไม่ หนูต้องการดูพฤติกรรมของทุกคนก่อน” เย่ชิงหยู่ทำตามคำพูดของฟางเหยียน ต้องยกระดับตัวเองให้สูงขึ้น