จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 176

เทียนขุยโน้มไปด้านหน้าก้าวหน้า เงยหน้าแล้วเอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “รออยู่นานแล้ว!”

มุมปากของชายชราหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยันแวบหนึ่ง กล่าวว่า “น่าสนใจนี่ สมกับที่เป็นคนฆ่าลูกศิษย์ของฉัน หนุ่มแน่น บ้าระห่ำ อวดดี แต่น่าเสียดายนะ อายุแกสั้นไปหน่อย” คำพูดของชายชราเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจยิ่ง!

เทียนขุยยิ้มเย็นเอ่ยไปว่า “ใช่เหรอ? งั้นก็รอดูกันว่าแกจะมีฝีมือพอเอาชีวิตของฉันไปได้หรือเปล่า!”

สายตาของเทียนขุยมองกวาดออกไปนอกประตูแวบหนึ่ง เขามองเห็นรางๆ ว่าบนพื้นมีซากศพอยู่หลายร่าง บนศพเหล่านั้นสวมชุดออกรบอยู่ ด้วยเหตุนี้จึงเอ่ยถาม “แกฆ่าคนของฉัน?”

ชายชราพยักหน้าอย่างทะนงตนตอบไปว่า “ใช่! ไม่ใช่แค่พวกเขานะ แกเอง ก็ต้องตายเหมือนกัน! แกคิดว่ามาจากกองทัพแล้วฉันจะไม่ฆ่าพวกแกงั้นเหรอ? ในสายตาฉัน แกกับพวกเขาก็เหมือนกันนั่นแหละ มีค่าพอๆ กับมดปลวก!”

เทียนขุยกำหมัดสองข้างแล้ว เอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว “ระยำ!”

สองคำ ดุดันก้องกังวาน! ทำเอาห้องโถงที่โล่งกว้างแห่งนี้สั่นสะเทือน

เทียนขุยแยกเท้าออก สองเท้ายืนอยู่ที่เดิม กำหมัดแน่นอนแล้ว ข้อนิ้วส่งเสียงดังกรอกแกรก รอบๆ หมัดของเทียนขุย มีควันสีเขียวจางๆ สายหนึ่งผุดออกมา นั่นคือชี่ที่แผ่ออกมาจากในร่าง

ชายชราไม่รีบร้อนลงมือ เพียงเดินวนสองรอบ กล่าวว่า “ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสแกได้แก้ตัวสักครั้ง มาเป็นศิษย์ของฉันซะ! แทนที่ตำแหน่งของไอ้ศิษย์ที่ไร้ความสามารถคนนั้น ไม่งั้นแกก็ตายซะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เทียนขุยมาจากกองทัพอันทรงเกียรติ คนที่ทำให้เขาเลื่อมใสได้นอกจากโผ้จวินแล้วก็ไม่มีคนที่สองอีก

“นี่แกกำลังล้อฉันเล่นอยู่หรือไง? ตาเฒ่า ลงมือเถอะ!” เทียนขุยแยกเท้า ยกกำปั้นขึ้นมา

ชายชรามองเทียนขุยแวบหนึ่ง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ดี ในเมื่อแก่เลือกความตาย งั้นฉันก็จะส่งแกไปตาย!”

พอพูดจบ ชายชราก็ดีดตัวเข้าหาเทียนขุยเพื่อสังหาร ร่างของเขารวดเร็วปานพายุบุแคม ด้านหลังพลันปรากฏชี่สีดำกลุ่มหนึ่ง ห้องโถงที่เดิมทีสว่างสดใส เปลี่ยนเป็นทึบทะมึนในทันใด ไอดำแผ่ครอบคลุม

ชายชรารู้ว่านี่คือคนของกองทัพ แต่เขาเห็นคนของกองทัพอยู่ในสายตาเสียเมื่อไหร่เล่า! เขาท่องไปทั่วหล้ามาทั้งชีวิตแล้ว สังหารคนที่ต่อกรด้วยยากที่สุดของของแต่ล่ะดินแดนมาแล้ว

ในสายตาเขา ไม่มียอดฝีมืออะไรมาตั้งนานแล้ว ในสายตาเขาไม่ว่าใครก็ล้วนเป็นสวะไร้ค่าทั้งสิ้น

แรกๆ เขายังคงตื่นตัวอยู่บ้าง ไปสืบหาปูมหลังฐานะของคนพวกนั้นดู แต่พอสังหารคนมากเข้า เขาก็หน่ายแหนงแล้ว ไม่มีความสนใจจะตรวจสอบผู้เลยสักนิด สนใจเพียงว่าจะให้ผู้อื่นตายอย่างไร ลงมืออย่างไรถึงจะว่องไวที่สุด

ในใจของเขา ขาคือที่หนึ่งในใต้หล้า เป็นยอดฝีมือที่ไม่มีผู้ใดต่อกรได้!

เมื่อมองเห็นรัศมีนี้ เทียนขุยถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้ การถอยนี้ มิใช่ความหวาดกลัว แต่เป็นการถอยเพื่อให้ท่าเตรียมของตนหนักแน่นมั่นคงขึ้นเท่านั้น เขาต้องใช้สองเท้ายึดพื้นเอาไว้ให้แน่น

ร่างกายของชายชราดุจภูตผี พุ่งเข้าสังหารเขาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางไอดำ มองเห็นเพียงสองหมัดที่โถมเข้ามาหาเทียนขุยอย่างดุดันทรงพลัง เทียนขุยกำหมัด ใช้ท่อนแขนต้านรับสองหมัดของชายชรา

หมัดของชายชราต่อยเข้าที่ท่อนแขนของเทียนขุย เพียงหมัดเดียว ก็ต่อยจนเทียนขุยถอยกรูดไปอย่างต่อเนื่องแล้ว!

สองมือของเทียนขุยออกอาการชาอยู่บ้าง พละกำลังเช่นนี้เป็นยอดฝีมือขั้นต้าชี่จริงๆ สองหมัดของเขาฝ่าทะลวงชี่ได้แล้ว! โผ้จวินเคยบอกไว้ ถ้าพบพานยอดฝีมือเช่นนี้ ให้ระมัดระวังไว้จะดีที่สุด ถ้าสู้ไม่ได้ก็หนีซะ

แต่เทียนขุยไม่มีความคิดจะหลบหนีเลย เขาต้องการเผชิญหน้ากับชายชราคนนี้ เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองไปที่ชายชรา ชายชรายืนอยู่ในตำแหน่งที่ห่างจากเขาไปห้าเมตรด้วยสีหน้าราบเรียบ หลังจากมองเห็นสายตาของเทียนขุย เขาก็เผยรอยยิ้มชื่นชมออกมาเล็กน้อย เอ่ยขึ้นว่า “มีของอยู่บ้างนี่นาไอ้หนุ่ม! ไม่น่าเชื่อเลยว่าสกัดหมัดคู่ปลิดชีพของฉันได้ แก้รู้ไหมว่าหมัดคู่นี้ของฉันฆ่าคนมามากน้อยแค่ไหนแล้ว? ปกติฉันใช้แค่กระบวนท่าเดียว ก็พิชิตศัตรูได้แล้ว แกน่าสนใจดีนี่!”