จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 177

นัยน์ตาเทียนขุยแดง เปี่ยมไอสังหาร ทว่าเห็นได้ชัดว่าชายชราค่อนข้างมีใจแต่ไร้กำลังแล้ว เขาหัวเราะเหอๆ แล้วเอ่ยว่า “กำปั้นแกทรงพลังจริงๆ เป็นไปได้ว่าอีกไม่นาน แกก็น่าจะฝ่าด่านไปถึงขั้นต้าชี่แล้วได้แล้วมั้ง? ”

“พล่ามให้น้อยหน่อย! รับความตายซะ!” เทียนขุยระดมพลังทั้งหมดในร่างเข้าห้ำหั่นกับชายชรา

ชายชรามองเทียนขุยอย่างชื่นชมแล้วพูดว่า “ประเทศหัวมีอัจฉริยะอย่างแกได้ ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ อายุแค่นี้ก็ฝึกฝนหมัดคู่แบบนี้ออกมาได้แล้ว แถมยังบรรลุเป็นนินจาระดับสูงแล้วด้วย ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

“เพียงแต่ น่าเสียดายนะ น่าเสียดายที่แกมาเจอฉัน อายุขัยแกสั้นเกินไปแล้ว!”

พอกล่าวจบ ชายชราก็ยกเท้าถีบเข้าที่ทรวงอกของเทียนขุย

เทียนขุยถูกลูกถีบนี้โจมตีให้ถอยกรูดไป เขายังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็มีเสียงกึกก้องปานฟ้าผ่าดังขึ้นแล้ว

“แปดทิศ ทะยาน!”

วาจานี้เปล่งออกมาจากปากของชายชรา เทียนขุยเบิกตากว้าง มองเห็นเพียงหมัดคู่หนึ่งที่แฝงเปลวอัคคีไว้พุ่งเข้าใส่ตัวเอง เทียนขุยยกกำปั้นขึ้นมาตั้งรับการโจมตีจากหมัดคู่นี้ตามสัญชาตญาณ

กระแทกเข้าใส่แล้ว สัมผัสได้ในทันใดว่ากำปั้นของตนชนเข้ากับแผ่นเหล็กหน้าสิบเมตร

“ปัง!” เขารู้สึกถึงเสียงแตกร้าวของกระดูกมือทั้งคู่ของตนได้อยู่ลึกๆ

เครื่องเรือนไม่กี่ชิ้นที่อยู่ภายในห้องโถง ยังมีตรวนเหล็กไม่กี่เส้นนั้นด้วย ทั้งหมดล้วนถูกสะเทือนจนตกอยู่บนพื้น

พลังนี้ มันช่างสุดยอดอะไรเยี่ยงนี้!

ขั้นต้าชี่ก็คือขั้นต้าชี่ เป็นขั้นที่เหนือกว่าขั้นสูงไประดับหนึ่ง!

สมองของเทียนขุยไม่มีเวลาได้ใคร่ครวญมากนัก ร่างกายก็ถูกโจมตีอย่างหนักหน่วงจนกระเด็นออกไปแล้ว

“ปัง!” ร่างของเขากระแทกใส่ผนัง จากนั้นก็ร่วงลงมา กระอักโลหิตสดๆ ออกมาอย่างรุนแรง ขายกมือขึ้นทันที แต่กลับพบว่า ไม่อาจควบคุมมือได้แล้ว

กระดูกแขนแตกหัก กระดูกข้อนิ้วยิ่งแหลกละเอียด

พังแล้ว! มือของเขาใช้การไม่ได้แล้ว!

ชายชราเก็บมือกลับไปแล้ว สาวเท้าเดินเข้ามาเบื้องหน้าของเทียนขุยอย่างไม่เร่งร้อน เอ่ยอย่างอนิจจัง “แก้แข็งแกร่งมากจริงๆ แต่นินจาระดับสูงไม่มีวันเอาชนะขั้นต้าชี่ได้ นี่คือกฏเกณฑ์ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ไปตลอดกาล”

เทียนขุยถลึงตามองชายชราอย่างโกรธเกรี้ยว แววตายังคงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่เขาไม่เปล่งวาจาเลย ชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจร เขาไม่มีอะไรจะพูด ตอนนี้ เขาค่อนข้างสำนึกเสียใจที่ไม่ได้แจ้งให้โผ้จวินทราบ เขาประเมินความสามารถของตัวเองไว้สูงเกินเกินไป

“แต่พูดในทางกลับกันแล้ว แกอายุแค่นี้ก็มีพัฒนาการมากขนาดนี้แล้ว ในอนาคตอาจจะฝ่าทะลวงไปถึงขั้นต้าชี่ก็ได้ แต่น่าเสียดาย อายุขัยแกสั้นเกินไปแล้ว!” พอชายชราพูดจบ ก็ก้าวข้ามร่างของเทียนขุยไปทันที

เขาเดินไปถึงด้านข้างของศพสองร่างนั้นที่อยู่ด้านหลังเทียนขุย มองแวบเดียวก็เห็นซากศพที่มีแผลบากแล้ว สีหน้าเขาครึ้มลง หลังจากถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก็คว้าซากศพที่มีรอยแผลบากขึ้นมา เอ่ยว่า “เด็กคนนี้ติดตามฉันตอนห้าขวบ ชีวิตลำบากมาแต่เล็ก ฉันไม่นึกเลยว่าจุดจบของเขาลงเอยแบบนี้ แกสบายใจเถอะ อาจารย์จะล้างแค้นให้แก และจำฝังศพให้แกด้วย”

พอพูดจบ เขาก็หิ้วศพมาไว้ตรงหน้าของเทียนขุย เอ่ยว่า “ไอ้หนุ่ม จะมอบโอกาสรอดชีวิตให้แกแล้วกัน ถ้าคุกเข่าโขกศีรษะขอขมาลูกศิษย์ฉัน ฉันจะเหลือทางรอดชีวิตให้แก”

เทียนขุยหัวเราะฮ่าๆ จากนั้นก็ถลึงตามองชายชรา เอ่ยอย่างเคืองขุ่น “ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ ชนะเป็นเจ้าแพ้เป็นโจร แกจะฆ่าก็ฆ่าเถอะ! แต่ว่า แกทำพลาดไปเรื่องหนึ่งแล้ว คนที่ฆ่าลูกศิษย์ของแกไม่ใช่ฉัน”

เทียนขุยเป็นนักรบของกองทัพ ไม่ไยดีความเป็นความตายตั้งนานแล้ว แล้วเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะคุกเข่าโขกศีรษะให้คนอื่นเพื่อเอาชีวิตรอด นักรบมีเพียงสู้จนตัวตายเท่านั้น ไม่มีทางตายอย่างขี้ขลาด!

สีหน้าชายชราแปรเปลี่ยนเล็กน้อย เอ่ยถาม“แกว่าอะไรนะ? แกไม่ได้ฆ่าเหรอ?”