จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 275

“ไม่นะ！”เสียงร้องอย่างโหยหวนที่เหมือนกัน ตามมาด้วยเสียงกร๊อบ แขนของเขาหักอีกครั้ง เทียนขุยทำเหมือนหักฟืนไม้ก็ไม่ปาน สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ไม่แม้แต่กะพริบตาด้วยซ้ำ

ฉากนี้ สิ่งนี้ทำให้ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างพากันตกตะลึง！มือสองข้างนี้ต้องแรงมากขนาดไหนที่สามารถหลั่งพลังออกมาได้！

หลังจากที่หักมือทั้งสองข้างของผู้จัดการไปแล้ว เขาก็นั่งก้นจ้ำเบ้าไปกับพื้น ร้องเรียกอยู่ไม่กี่ครั้ง แล้วก็สลบเหมือดไปด้วยความเจ็บปวด！

ฉากนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก มีบางคนที่ใจเสาะหน่อยค่อยๆเดินออกจากร้านอาหารฝรั่งไปอย่างเงียบๆ

มันเป็นเรื่องปกติถ้าคนคนหนึ่งจะแขนขาหักเพราะขี่จักรยานยนต์หรือเกิดอุบัติเหตุจากการล้ม ล้วนทำให้คนกลัวได้ทั้งนั้น นับประสาอะไรกับการเข้าหักตรงๆแบบนี้！ช่างเป็นการใช้ความรุนแรงเหลือเกิน！

เทียนขุยมีสีหน้าเรียบเฉย เรื่องพวกนี้สำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยจนชิน จนเป็นเรื่องธรรมดา เขาก้มลงไปเก็บโทรศัพท์มือถือของผู้จัดการ กวาดตามองผู้คนโดยรอบ คนที่มองเห็นสายตาเขาแล้ว มีจำนวนไม่น้อยที่พากันหลบ ไม่กล้าจ้องมอง！

ผ่านไปไม่นาน สายตาของเขาก็ไปตกอยู่บนตัวของพนักงานคนหนึ่งที่ร่างกายสั่นเทา หลังจากนั้นก็เดินไปยังเขา ยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้เขา แล้วพูดว่า“ถ่ายไว้นะ อย่าลืมโพสต์ลงโซเชียลล่ะ นี่เป็นคำขอของเขา！”

พูดจบ เขายัดมือถือไปให้พนักงานคนนั้น พนักงานจึงทำได้เพียงแค่รับโทรศัพท์มือถือมาอย่าง มือที่ถือมือถือขึ้นมายังคงสั่นไปหยุด！

“คุกเข่า！”

เทียนขุยมองไปยังชายผมทองด้วยใบหน้าเย็นชา สายตาของเขาเต็มไปด้วยการข่มขู่

ชายผมทองรู้สึกร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างทนไม่ไหว กระเดือกของเขาขยับขึ้นลงอยู่หลายครั้ง เป็นเพราะความหวาดกลัวทำให้เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นคนที่ไม่เหมือนกับคนก่อนหน้าที่หยิ่งยโสจองหอง แน่นอนว่าเขาผิดหวังในตัวชายผมทองเป็นอย่างมาก ในเมื่อเป็นสิ่งที่เขาร้องขอมา เขาต้องทำให้อู่แล้ว

ชายผมทองไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าเขาเข้าใจความหมาย เขารีบส่ายหัวแล้วพูดไปว่า“ไม่ นายจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้ ฉันคืออาจารย์ต่างชาติ เราเป็นคนที่ได้รับการปกป้อง นายจะทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้！”

“ได้รับการปกป้อง？”เทียนขุยพูดทวนสามคำนั้นหนึ่งรอบ หลังจากนั้นก็พูดว่า“ฉันคิดว่านายน่าจะลืมสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้แล้วนะ ที่นี่คือประเทศหวา ใครมาถึงที่นี่ ก็ต้องเคารพกฎของประเทศหวา นายได้รับการปกป้อง คนที่นี่ก็ได้รับการปกป้องทุกคนเช่นกัน รถของนายทำผิดกฎจราจร คนอย่างนายก็ผิดกฎเหมือนกัน ก็สมควรจะต้องได้รับการลงโทษ”

ชายผมทองโบกมือ แล้วพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย“ได้ ฉันรู้ว่าควรจะทำยังไงแล้ว ตอนนี้ฉันจะไปย้ายรถคันนั้นของฉันออกไป พอใจหรือยัง？ตอนนี้ฉันจะย้ายรถสมควรตายของฉันคันนั้นออกไป”

ต้นเหตุความขัดแย้งมาจากการย้ายรถของตนเอง ตอนนี้ ขอแค่ตนเองนำรถย้ายออกไป ทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดีไม่ใช่เหรอ？คนตรงหน้าทรงพลังเกินไป ตอนนี้ถ้าเขาขัดขืน แน่นอนว่าสู้เขาไม่ได้แน่ ทำได้เพียงก้มหัว

พอได้ยินประโยคนี้แล้ว เทียนขุยอยากหัวเราะมาก เขาคิดว่าตัวเป็นใคร？ถึงได้ออกคำสั่งกับตนเองได้？อยากทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ？ตลกหน่า ถ้าเปลี่ยนคนละก็ เขาอาจจะตอบตกลงก็ได้ แต่น่าเสียดาย คนที่พบเจอคือเทียนขุย！

สีหน้าของเทียนขุยเคร่งขรึมเขาพูดไปว่า“สายไปแล้ว！นายทำให้ฉันเสียเวลาไปตั้งเยอะ ฉันไม่กลัวเสียเวลาที่จะให้นายคุกเข่า”

“นี่ นายทำเกินไปหรือเปล่า เราถอยให้ก้าวหนึ่งแล้วนะ ยอมย้ายรถให้ นายจะเอายังไงอีก？นายคิดว่าต่อสู้เป็นแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ？”หลงซิ่วซิ่วตะโกนใส่หน้าของเทียนขุย

“คุกเข่าซะ！คลานออกไป ฉันอาจจะไม่ให้นายตายก็ได้”เทียนขุยไม่สนใจหลงซิ่วซิ่วแม้แต่น้อย เขาทำเพียงแค่ยกเท้าขึ้น แล้วอ้าขาออก เป็นสัญลักษณ์ให้เขามุดผ่านไป

ชายผมทองที่เห็นฉากนี้ ทันใดนั้นเขาถึงกับทั้งโกรธและอาย เขาชี้ไปที่เทียนขุย แล้วด่ากราดอย่างโมโห“นายคิดว่าตัวเองเป็นใครห้ะ？นายคิดว่าจัดการไอ้สวะพวกนี้แล้ว ฉันจะกลัวนายอย่างนั้นเหรอ？ไม่ ฉันไม่กลัวนายหรอก ไม่มีทาง”