จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 316

สำหรับถังยู่แล้ว ภาพเลือดสาดแบบนั้นน่ากลัวที่สุดจริงๆ เพราะเธอกลัวเลือด!

ฟางเหยียนไม่พูดอะไร และไม่ได้มองไปทางบาดแผลเลยสักนิด เขายกมือขึ้นจับข้อมือถังเสี่ยนจง ใช้สองนิ้วจับชีพจรเขา ประมาณหนึ่งนาทีให้หลัง เขาวางมือถังเสี่ยนจงลง จากนั้นบ่นพึมพำว่า “โชคยังดี ไม่เจ็บถึงเส้นประสาทรอบๆ ทำอันตรายแค่เลือดเนื้อเท่านั้น”

เขายกสองนิ้วขึ้นมากดหลายจุดรอบๆแผลถังเสี่ยนจง เหมือนกับจี้สกัดจุด ไม่หนัก แต่หลังจากเขากดจุดแล้ว รอบๆบาดแผลถังเสี่ยนจงกลับกลายเป็นสีดำแดง แถมยังแล่นพล่านไปรอบๆอีกด้วย

ฉากนี้ทำให้ทุกคนมองตาค้างอ้าปากอึ้ง เห็นสภาพสีดำแดงนั่นเหมือนโดนงูพิษอะไรกัดเข้าอย่างนั้น สรุปแล้วดูไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย หลังจากตกตะลึงเสร็จ ตามมาคือความโกรธและอารมณ์ระเบิด

“แก แกทำอะไรพ่อฉัน?” ลูกชายคนโตของถังเสี่ยนจงร้องอย่างตื่นเต้น สีหน้าดูโกรธขึ้ง

เขาลุกขึ้นมา ก้มหน้ามองฟางเหยียนจากมุมสูงพูดว่า “แกมาหลอกลวงเราหรือเปล่า? พ่อฉันเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย แกตบลงไปฝ่ามือเดียวทำพ่อฉันสลบลงไปเลย เดิมบาดแผลก็ไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้น โดนแกจัดการแบบนี้เข้าไปกลายเป็นสีแบบนี้ ปกติโดนปืนยิง ตามหลักแล้วต้องเอากระสุนออกแล้วห้ามเลือด แกจัดการมั่วซั่วนานขนาดนี้ ไม่ล้างแผลเลยด้วยซ้ำ คนอย่างแกไม่รู้วิชาแพทย์เลยสักนิด แกกำลังทำร้ายพ่อฉัน แกต้องร่วมมือกับหลินถงมาทำร้ายตระกูลถังเราแน่!”

อายุเขาราวห้าสิบกว่าปี ร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบ สีหน้าหยาบกร้าน ดูแล้วใหญ่โตราวหมี ดูกระฉับกระเฉง

ในฐานะลูกชายคนโตของถังเสี่ยนจง พูดจาทีมีอำนาจพอตัว พอเขาพูดคำนี้ออกมา ทุกคนต่างหันไปมองฟางเหยียนด้วยสายตาสงสัย

“ยัยหลินถงน่าเจ้าเล่ห์จะตาย ทำให้พ่อฉันหลงเชื่อไม่พอ ตอนนี้ยังคิดจะควบคุมตระกูลถังเราอีก แกอยากยืมมีดฆ่าคน อาศัยลูกกระสุนนัดนี้เอาชีวิตพ่อฉัน จากนั้นก็สวมรอยแทนที่ตำแหน่งเขาเลยใช่ไหม? ฉันจะบอกแกให้ ไม่มีทางหรอก ขอเพียงคนอย่างฉันถังหงอยู่ แกอย่าหวังเลย” เขาเชิดแข็งพูดต่อ หน้าเขียวคล้ำ ทุกคนต่างเงียบไม่พูดจา และมองดูถังหงกับหลินถงและฟางเหยียนสามคนเงียบๆ!

ฟางเหยียนเหลือบมองหลินถงหนึ่งที เธอยืนอยู่ด้านหลังตนด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับเขา ในใจฟางเหยียนเองก็รู้สึกแปลกใจ หลินถงคนนี้เก็บอารมณ์ได้เก่งมาก โดนคนตระกูลถังว่าร้ายถึงขั้นนี้แล้ว กลับไม่โกรธเลยสักนิด

“ทำไม?” ถังหงเห็นท่าทีหลินถงเรียบเฉย ก็พูดขึ้น “ฉันพูดแทงใจดำเธอ พูดไม่ออกแล้วล่ะสิ? ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันรู้มานานแล้วเธอต้องคิดไม่ซื่อแน่ เข้ามาตระกูลถังของเรา เธอคิดอะไรอยู่ คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง? หลานชายฉันตายแล้ว แกยังเหลืออยู่ที่นี่หลอกให้พ่อฉันเชื่อ เธอคิดว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองหรือไงกัน?”

หลินถงยังคงไม่พูดอะไร และมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม

ฟางเหยียนมองคนทั้งคู่ พูดขึ้นเสียงเรียบว่า “พาเขาออกไปเถอะ แบบนี้จะรบกวนการรักษาของผม”

หลินถงได้ยินคำนี้ ตะคอกดังทันที “มีใครอยู่บ้าง!”

การ์ดชุดดำหลายสิบคนเข้ามา พวกเขาแต่ละคนใส่แว่นดำ ดูก็รู้ว่าเป็นการ์ดที่ผ่านการฝึกมา พวกนี้คือคนที่พึ่งโดนไล่ออกไป คนนำพวกเขาเข้ามาเป็นคนแก่อายุหกสิบกว่าปี นี่คือพ่อบ้านคนนั้น ลุงเห้อ

ถังหงเห็นภาพนี้โกรธจัดทันที เบิกตากว้างพูดว่า “ลุงเห้อ ลุงตาบอดหรือไงกัน? กล้าไล่ผมออกไปด้วยหรอ? ลุงรู้ไหมที่นี่คือตระกูลถัง!”

เหล่าเห้อใจกระตุกวูบ มองหลินถงเงียบๆ เขารู้สึกอึดอัดใจมาก