จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 351

หลงต้าเป่า คนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียงของเจียงตู เจ้าของภัตตาคารหลายร้อยแห่ง เป็นคนที่มีภูมิหลังภูมิหลังในสังคมมืดมากๆคนหนึ่ง พูดให้ถูกก็คือ เขาก็คือหัวหน้าของสังคมมืด สถานะนี้ทุกคนล้วนทราบดี เขาเพียงแค่ใช้ร้านอาหารปกปิดตัวตนของเขาเท่านั้น

เห็นท่าทางชายร่างใหญ่คนนั้นเหมือนจะขยับแต่ก็ไม่ขยับ ลูกชายของหลงต้าเป่าคิดว่าเขาถูกทำให้ตกใจแล้ว ต่อจากนั้นจึงพูดว่า "อย่ายุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องให้มากนัก ตอนที่ฉันทำธุระ ที่เกลียดที่สุดก็คือเจอคนแบบนายที่คิดว่าตัวเองถูก...."

คำพูดยังเอ่ยไม่จบ เทียนขุยก็ยกมือขึ้นมาคว้าคอของเขาเอาไว้ ทำให้คำพูดของเขาติดอยู่ในลำคอ เทียนขุยก็คร้านจะสนใจว่าพ่อของเขาเป็นใคร กล้ามาคุยโวโอ้อวดต่อหน้าตนเอง นั่นก็คือหาเรื่องตาย

อย่างช้าๆ ร่างของเขาก็ถูกเทียนขุยยกขึ้นมา สีหน้าของเขาแดงขึ้น ทั้งตัวคนก็ดิ้นรนราวกับไก่ตัวน้อย ฉากนี้ทำให้หญิงสาวทั้งสามคนตกใจจนกรีดร้องออกมา เทียนขุยจ้องเขม็งไปที่ดวงตาของชายหนุ่มเอ่ยว่า "ให้นายสองทางเลือก หยิบเงินแล้วไสหัวไป! หรือว่าจะตายอยู่ที่นี่ หลังจากนั้นพ่อนายมาเก็บศพของนาย!"

เขาร้องอืออา เทียนขุยคลายนิ้วทั้งห้า พอคลายมือแล้ว ทั้งตัวของเขาก็หล่นจากมือของเทียนขุยตกลงมา หลังจากตกลงพื้นแล้ว เขาก็นั่งลงบนพื้น จากนั้นเขาก็จ้องมองเทียนขุยอย่างตกตะลึงถึงขีดสุด

เทียนขุยมองลงมาที่เขาจากที่สูง เอ่ยว่า "โปรดเลือกทางเลือกของนายมา!"

"นาย นายๆๆ นายไม่รู้ว่าพ่อของฉันเป็นใครหรือ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน

สีหน้าของเทียนขุยเคร่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง เขาเอ่ยอย่างเงียบขรึมน่ากลัวว่า "ฉันไม่สนว่าพ่อของนายจะเป็นใคร วันนี้ต่อให้ปู่ของนายมาแล้ว นายก็ต้องเลือกมาทางเลือกหนึ่ง!"

เห็นสีหน้าเผด็จการของเทียนขุย เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพียงแค่ยื่นมือสั่นๆออกไปหยิบเงินบนพื้น จากนั้นก็มองเทียนขุยอย่างระมัดระวังรอบหนึ่ง วิ่งล้มลุกคลุกคลานจากไป

เขาไม่รู้การต่อสู้อะไร แต่ว่าตอนที่เห็นดวงตาของเทียนขุยนั้น เขาก็รู้สึกว่าหัวใจมีความหวาดกลัว ทั่วร่างขนพองสยองเกล้า

อย่างไรก็เป็นนักรบที่สังหารคนมามากมาย ถ้าแม้แต่กลิ่นอายเหี้ยมโหดบนร่างทำให้คนธรรมดาตกใจไม่ได้ เช่นนั้นก็เป็นการดูถูกตนเองแล้ว

คนเพิ่งจากไป ชายชราก็ก้มลง หยิบเงินเหรียญทองแดงของตัวเองขึ้นมา เอ่ยว่า "คนสมัยนี้นะ ไม่รู้จริงๆว่าเงินนี่หามาได้ยากมากขนาดไหน!"

ทางหนึ่งเอ่ยพูด ทางหนึ่งเขาก็เอาเงินเหรียญนั้นยัดลงไปในกระเป๋าเสื้อ ต่อจากนั้นก็เอ่ยกับเทียนขุยว่า "นายว่าไหม? น้องชาย"

เทียนขุยไม่ได้เอ่ยคำ เพียงแค่หมุนตัวกลับไปมองทางฟางเหยียน

ฟางเหยียนไม่ได้คิดที่จะอยู่ต่อ แล้วก็ไม่ได้มากชายชราสักครั้งเดียว ก้าวเท้าเดินจากไป

พวกเขาเพิ่งเดินเป็นระยะทางกว่าสิบเมตร มือข้างหนึ่งก็พลันวางบนไหล่ของฟางเหยียน เขาหมุนตัวกลับไปมองรอบหนึ่ง ก็มองเห็นชายชราตาบอดคนนั้นเข้าพอดี ชายชราหัวเราะแหะๆเอ่ยว่า "น้องชาย นายอยากซื้อมีดไหม?"

ท่าทางที่ชายชรายิ้มขึ้นมาไม่น่ามองอย่างมาก รอยย่นบนใบหน้าทั้งหมดยับยู่เข้าด้วยกัน เผยฟันสีเหลืองของเขาออกมา

ฟางเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยอย่างเยียบเย็นว่า "ไม่ซื้อ!"

ชายชราส่ายหน้า จากนั้นก็หยิบมีดที่สนิมขึ้นเขรอะขึ้นมาเล่มหนึ่ง เอ่ยว่า "ไม่ นายต้องการมีดเล่มหนึ่ง!"

เทียนขุยชะงักไปเล็กน้อย นี่คือต้องการบังคับซื้อขายหรือ? เมื่อครู่ตนเองนั้นเพิ่งจะช่วยเขา เขาไร้ยางอายขนาดนี้ได้ยังไง คิดมาถึงตรงนี้ เขาเดินขึ้นมาขวางอยู่ด้านหน้าของฟางเหยียน เอ่ยอย่างผ่าเผยว่า "จอมพลโผ้จวินพูดแล้ว ไม่ต้องการ รีบไปซะ!"