จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 352

ถ้าไม่ให้เทียนขุยขยับฝีเท้าและใช้กำปั้น เขาก็ไม่อาจใช้หมัดแปดทิศได้ ใช้หมัดแปดทิศออกมาไม่ได้ เขาก็ไม่อาจโจมตีชายชราตรงหน้าให้พ่ายแพ้ได้! ไม่ต้องสงสัยเลย ต้องเป็นเขาแน่ เป็นชายชราตรงหน้านี่ที่ทำ

"นาย นายทำอะไรกับฉัน? นายเป็นใครกันแน่?" เทียนขุยกัดฟันถาม ในแววตามีความตื่นตระหนกเพิ่มขึ้นมา นี่เป็นการแสดงออกที่หายากบนใบหน้าของเทียนขุย เพราะว่าเขาเป็นคนประเภทที่แม้ตายก็ไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย

เทียนขุยนั้นไม่ได้กลัวตาย เพียงแค่ไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกคนมัดร่างกายอยู่เช่นนี้ ตอนนี้ ถึงจะมีคนที่ไม่มีความสำคัญเล็กๆคนหนึ่งที่ถือมีดแทงคนมาแทงเขา เขาก็ไม่มีกำลังที่จะตอบโต้กลับแม้แต่น้อย ความรู้สึกประเภทที่ว่าถูกมัดไว้แล้วฆ่าตายนี้ สำหรับวีรบุรุษแล้วคือการเหยียดหยาม วีรบุรุษ ตายได้แค่ในสนามรบเท่านั้น ตายได้แค่ในสงครามเท่านั้น จะมาถูกคนบีบคั้นจนตายอย่างน่าคับแค้นใจเช่นนี้ได้อย่างไร!

ชายชราหัวเราะเหอะๆเสียงเย็น เอ่ยว่า "ฉันบอกแล้ว นายไม่คู่ควรกับมีดของฉัน! มีดของฉันขายให้กับเขาเท่านั้น เพียงแค่เขาซื้อมีดของฉัน พวกนายก็ไปได้แล้ว!"

เขายกมือขึ้นมาชี้ไปที่ฟางเหยียน สีหน้าอ่อนโยน มองไม่ออกเลยสักนิดว่าเขาลงมือ

คนที่เดินผ่านทางอะไรก็มองไม่ออก ก็เห็นแค่เทียนขุยอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ก็เหมือนกับยามตัวใหญ่คนหนึ่ง

เทียนขุยกัดฟัน เอียงสายตาเอ่ยกับฟางเหยียนว่า "จอมพลโผ้จวิน ฉันขยับไม่ได้แล้ว เจ้าหมอนี่ใช้คาถาได้ ฉันไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีอะไรมาผูกมัดฉันไว้! ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าร่างกายของฉันไม่ใช่ของตัวเองแล้ว"

ฟางเหยียนจ้องมองชายชราแปลกประหลาดคนนี้ สามารถใช้พลังเช่นนี้ได้ ทำให้ยอดฝีมือระดับสูงอย่างเทียนขุยไม่อาจขยับตัวได้ แสดงให้เห็นว่าชายชราที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้เป็นยอดฝีมืออย่างแน่นอน!

ด้วยสภาพร่างกายของตนเองในตอนนี้ ก็อาจจะไม่มีทางทำได้ แต่เขาทำได้แล้ว!

เจตนาการมาของเขาคืออะไร?

เขาคือคนขององค์กรนั้นหรือ?

เป็นองค์กรนั้นส่งเขามาหรือ?

การคาดเดานับไม่ถ้วนวนอยู่ในสมองของฟางเหยียนรอบหนึ่ง สุดท้ายแล้วสายตาของฟางเหยียนก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าเขามีเจตนาอะไร ก็ทำได้แค่รอดูการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น! ถ้าเกิดว่าเขาลงมือ เช่นนั้นตนเองก็ไม่ถือสาที่จะฆ่าเขา!

ดังนั้นฟางเหยียนจึงเอ่ยอย่างสงบว่า "ฉันพูดไปแล้ว ฉันไม่ชอบใช้มีด"

ชายชราได้ฟังคำพูดนี้ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยว่า "ที่นายไม่ชอบก็คือมีดธรรมดาๆ แต่ว่ามีดเล่มนี้ของฉันไม่ธรรมดา! ฉันเตรียมไว้ให้นายเป็นการเฉพาะ นายไม่ลองสักหน่อยจะรู้ได้อย่างไรว่าชอบหรือไม่ชอบกันล่ะ?"

ชายชราพูดอยู่ ก็ยกมือขึ้นมาเอามีดในมือยื่นไปให้ฟางเหยียน

ฟางเหยียนหัวเราะเหอะๆเอ่ยว่า "นายรู้จักฉัน?"

ชายชราส่ายหน้าเอ่ย "ไม่รู้จัก!"

"แม้แต่ฉันเป็นใครนายยังไม่รู้จัก งั้นนายยังบอกว่าเตรียมไว้เพื่อฉัน?" ฟางเหยียนถามกลับ

ชายชราเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า "ฉันบอกว่ามีดเล่มนี้เตรียมไว้เพื่อนาย เขาเตรียมไว้ให้นาย ไม่มีทางผิดพลาด! มีดของฉันสามารถค้นพบเจ้าของเองได้ นี่เป็นสิ่งที่มีดบอกฉัน เขาบอกว่าโลกนี้ มีแค่นายที่คู่ควรที่จะใช้มัน!"

มีดสามารถพูดได้? นี่จะหลอกใครกัน! ไม่ว่าใครฟังต่างก็รู้สึกว่าคำพูดนี้เหลวไหลถึงที่สุด