จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 353

ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนไปครู่หนึ่ง จากนั้นถอยหลังไปหนึ่งก้าว พยุงร่างของตนเองไว้ แต่ว่าเขาฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว เวลาไม่นานก็ฟื้นฟูมาสู่ความสงบอีกครั้ง เอ่ยอย่างสบายๆว่า "นายฝีมือดีนะ! อายุยังน้อยก็สามารถมีฝีมือที่ไร้ผู้เทียบเทียมได้ ทำให้ชายชรารู้สึกละอายแล้ว!"

ฟางเหยียนสัมผัสได้ว่าชายชราดึงกำลังภายในกลับไปแล้ว อีกทั้งยังหดมือกลับไปแล้ว เห็นชายชราได้รับกำลังภายในไปแล้ว ตนเองยังจะปลดปล่อยออกมาอีกทำไมล่ะ! ถ้าตนเองยังปล่อยออกมาต่อไป เช่นนั้นก็เป็นการรังแกชายชราคนนี้แล้ว

ไม่ว่าเขาจะเป็นคนขององค์กรไหน สามารถมีฝีมือควบคุมเทียนขุยได้ ยังสามารถประมือกับตนเองได้อย่างยาวนานโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนได้ เช่นนั้นแน่นอนว่าเป็นการมีอยู่คนผู้แข็งแกร่งคนหนึ่ง สำหรับผู้ที่แข็งแกร่ง ฟางเหยียนเพียงอยากต้องการสังหารในการต่อสู้เท่านั้น! ถ้าซุ่มโจมตีในเวลาเช่นนี้ เช่นนั้นก็เป็นการชนะอย่างไร้ศักดิ์ศรี! นี่ไม่ใช่วิธีการของพลตรี

"ท่านผู้เฒ่าก็แข็งแกร่งมาก!" ฟางเหยียนชมตามคำพูดของชายชราไปประโยคหนึ่ง

ชายชราหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็เอ่ยถามอย่างจริงจังว่า "เช่นนั้น มีดเล่มนี้ของฉัน ตอนนี้นายคิดว่ายังไงล่ะ? ต้องการ หรือว่าไม่ต้องการ?"

ฟางเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง เขายังไม่ได้พูด ชายชราก็พูดต่อว่า "ฉันพูดไปแล้ว มีดเล่มนี้เป็นของนาย เขาก็เป็นของนาย! ถึงแม้ว่านายไม่ต้องการ เขาก็เป็นของนายแล้ว ถัดมา ฉันยังต้องมอบให้นายคำทำนายหนึ่ง คำทำนายนี้ไม่เอาเงิน เป็นนายที่ซื้อมีดของฉันแล้วฉันมอบให้นาย นี่คือหลักการทางธุรกิจของฉัน!"

นี่คือการบังคับซื้อขายโดยแท้ ถึงแม้ว่านายไม่ต้องการมันก็เป็นของนายแล้ว

ฟางเหยียนไม่ได้ปฏิเสธอะไรอีก ประโยคเดียวก็ไม่ได้พูด เพียงแค่ก้มหน้าลงไปมองมีดเล่มนั้นเงียบๆ มีดที่ดูเหมือนสนิมเขรอะ ผุๆพังๆเล่มนั้น ภายใต้การบีบคั้นอย่างรุนแรงของพลังภายในของทั้งสองคน คิดไม่ถึงว่ายังไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย มีดธรรมดาทำมาจากเหล็ก แม้แต่ดาบที่ดีที่สุดที่ทำจากเพชร อยู่ภายใต้การบีบคั้นอย่างรุนแรงของพลังภายในก็ล้วนหักพัง

ดังนั้นจึงเห็นได้ว่า นี่เป็นมีดที่ยอดเยี่ยมไร้เทียมทาน อีกทั้งวัสดุก็น่าอัศจรรย์!

ของล้ำค่าที่น่าตกตะลึงเช่นนี้ ถึงแม้ฟางเหยียนจะยังไม่เปิดตาก็ชัดเจนถึงความสำคัญของเขา

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพยักหน้าเอ่ยว่า "ได้! มีดนี้ ฉันต้องการแล้ว"

ชายชราพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วหยิบเหรียญทองแดงออกมา ลูบคลำอยู่ในมือสักครู่ มือทั้งคู่มองไปแล้วสกปรกมาก งกๆเงิ่นๆ ฟางเหยียนคิดไม่ออกจริงๆว่าคนผู้นี้ถึงกับมีพลังภายในที่แข็งแกร่งขนาดนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองคนผิด

หลังจากเขาคลำหาประมาณสิบวินาที ก็โยนเหรียญทองแดงขึ้นมาต่อหน้าฟางเหยียน เขาเป็นคนตาบอด เอาเหรียญโยนขึ้นไปสูงประมาณห้าหกเมตร พูดตามเหตุผลแล้วต้องรับเหรียญไม่ถึง แต่ว่าเขารับถึงแล้ว

เขาเพียงแค่ยกมือขึ้นมา เหรียญทองแดงก็ตกอยู่ในมือของเขา วางราบอยู่บนฝ่ามือ เขายกมือขึ้นมาลูบคลำไปบนเหรียญทองแดงเล็กน้อย หลังจากพึมพำอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ลูบคลำบนร่างกายอีกชั่วครู่ สุดท้ายควักลูกคิดอันหนึ่งออกมาจากหลังตัวเอง เป็นลูกคิดที่เก่ามากประเภทนั้น พ่อค้าในสมัยโบราณใช้คิดบัญชี ใช้ลูกคิด นี่คือต้องการจะทำอะไร?

ฟางเหยียนจดจ่ออยู่ที่ลูกคิดในมือของเขาอย่างมาก เพียงเห็นแค่เขาใช้มือซ้ายจับลูกคิด ใช้มือขวาเริ่มดีดลูกคิด ทางหนึ่งดีด ทางหนึ่งหยุด ยกศีรษะขึ้นมองไปด้านบนเป็นครั้งคราว จากนั้นใช้นิ้วมือนับอะไรสักอย่าง

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาทำทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว เก็บการกระทำในมือกลับไป หลังจากนั้นก็เก็บลูกคิดกลับคืน

จากนั้นใช้ดวงตาฝ้าฟางสีขาวเผชิญหน้ากับฟางเหยียน เอ่ยอย่างมีความหมายลึกซึ้งว่า "ดาวทั้งเก้าเรียงตัวกัน เทพเจ้ามาจุติ ปีศาจอาละวาด ใต้หล้าอลหม่าน เริ่มปรากฏ สำนักต่างๆไม่สงบ มีสำนักมังกร เป็นปฏิปักษ์กับเพลิงเสวน!"

หัวคิ้วของฟางเหยียนขมวดเล็กน้อย เอ่ยถาม "หมายความว่าอะไร?"

ภาษาโบราณของฟางเหยียนไม่ค่อยดี นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นคำทำนายประโยคหนึ่ง แล้วก็เป็นภาษาโบราณ คำทำนายดวงชะตาแน่นอนว่าไม่อาจเปิดเผยดวงชะตา!