จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 362

คฤหาสน์ของกาวหรง

บ้านของกาวหรงมีอยู่ด้วยกันสามหลัง คฤหาสน์ทั้งสามอยู่ติดกัน เป็นอาคารสไตล์ตะวันตกสามชั้น เดิมทีสามหลังนี้แยกขาย แต่หลังจากที่ถูกกาวหรงซื้อไว้หมดแล้ว เขาก็รวมมันเข้าไว้ด้วยกัน ดูจากกำแพงรอบๆแล้วใหญ่มาก คฤหาสน์สามหลังตระหง่าน ทำให้คนรู้สึกเบิกบานผ่อนคลาย ยังไงก็เป็นบ้านของคนรวย ถ้าไม่มีสไตล์สักหน่อย ก็จะไม่คู่ควรกับกาวหรงจริงๆ ขณะนี้ กาวหรงได้กลับมาถึงบ้านแล้ว เขาโมโหจนควันออกหู

ถูกคนทำร้าย นึกไม่ถึงว่าเขาจะถูกคนทำร้ายได้ ไอ้นั่นมีอะไรกับภรรยาของเขา แล้วยังทำร้ายเขาอีก!

เขาลูบหน้าที่ทั้งแกงทั้งบวมของตัวเอง เจ็บ เจ็บเหมือนเมื่อกี๊เลย ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสทำให้ตึงเครียด

“เย็ดแม่!” กาวหรงยกขาขึ้นมาถีบเก้าอี้ คนขับรถคนนั้นตามหลังเขามา ได้หยิบเก้าอี้ขึ้นอย่างระมัดระวัง แล้วถาม “เจ้านายครับ ให้ผมตรวจสอบตัวตนของคนนั้นมั้ยครับ?”

“ตรวจสอบเหี้ยไรล่ะ! มึงเห็นหรือยังผมกูเป็นยังไง สีเขียว เขียวจนเหมือนทุ่งหญ้าไปแล้ว กูแม่ง กูแม่งอยากฆ่าคน ตอนนี้ บัดนี้ เดี๋ยวนี้รวบรวมคนมา กูจะไปฆ่ามัน!” กาวหรงตะคอกอย่างโมโห หนวดที่อยู่บนริมฝีปากบนขยับไปมา

เมื่อคนขับรถฟังจบ ก็สงสัยไปสักพัก แล้วกล่าว “เจ้านายครับ ผมรู้สึกว่าคนนี้กับคุณนายไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่นะครับ! ตรวจสอบตัวตนของมันสักหน่อยดีกว่านะครับ เผื่อ…”

“เผื่อเหี้ยไรล่ะ! สวมเขากู ต่อให้มันเป็นพระเจ้า กูก็จะฆ่ามัน!” กาวหรงตะคอกอย่างระเบิดลงอย่างหาที่เปรียบมิได้ พอตะคอก ปากก็เริ่มเจ็บขึ้นมา เขาจึงยกมือขึ้นมาลูบโดยปริยาย

จากนั้นก็ตะโกนใส่คนขับรถว่า “ยังจะแข็งทื่ออยู่ทำไม? รีบโทรให้กูสิวะ!”

คนขับรถรีบตอบ “ครับๆๆ!”

จากนั้นก็กดโทรออก ไม่นาน มีคนที่ถืออาวุธจำนวนมากรวมตัวกันรอบๆกำแพงด้านใน คนพวกนี้บ้างก็เป็นนักพรต บ้างก็การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาแล้ว และบ้างก็ทำงานที่ตระกูลกาว

ผ่านไปยี่สิบนาที ฟางเหยียนมาถึงเขตคฤหาสน์ตระกูลกาว ขณะนี้เป็นเวลาพลบค่ำ แสงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า สาดส่องไปยังประตูเหล็กของตระกูลกาวโดยตรง สาดส่องไปที่ดวงไฟกลมๆพอดี ดวงไฟกลมๆเปล่งแสงไฟอ่อนๆออกมา และสาดส่องไปที่ใบหน้าของฟางเหยียนพอดี

เขามองไปที่ประตูเหล็กนั้น จากนั้นก็ปริปากออก “ไปกันเถอะ！เทียนขุย”

เทียนขุยตอบกลับ จากนั้นก็เปิดประตูรถเดินลงไป

พวกเขาไม่ได้สังเกต ว่ามีรถเฟอร์รารี่สีแดงสีแดงคันหนึ่งอยู่ด้านหลังของพวกเรา ในขณะที่รถของพวกเขาจอดอยู่ที่ประตูบ้านของกาวหรง รถเฟอร์รารี่สีแดงคนนั้นก็จอดห่างออกไปไม่ไกล

วัยรุ่นคนหนึ่งนั่งฝ่ายคนขับรถเฟอร์รารี่ วัยรุ่นคนนี้ทรงผมเนี้ยบ ในมือถือบุหรี่ไว้ สายตาจับจ้องไปที่แผ่นหลังของฟางเหยียนและเทียนขุย

ข้างๆวัยรุ่นผู้ชายมีชายร่างกำยำที่สวมใส่แว่นกันแดดนั่งอยู่ บนแขนของชายร่างกำยำมีรอยสัก หน้ารูปทรงเหลี่ยม สี่สิบกว่าปี ดูๆแล้วเลือดเย็น ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว ไม่เป็นมิตร

เมื่อนั่งบนรถ มักจะให้ความรู้สึกว่ารถเฟอร์รารี่นี่ไม่พอที่จะให้เขานั่ง เหมือนยัดตัวเองเข้ามานั่ง

“ลุงเปียว ลุงแน่ใจเหรอว่าจะไม่ดูดบุหรี่สักหน่อย？” หลงเสี่ยวเฟิงมองไปที่คนร่างกำยำแล้วถาม หลงเสี่ยวเฟิงเป็นลูกชายของหลงต้าเป่า คือคนที่ถูกฟางเหยียนจัดการที่ถนนโบราณเส้นนั้นเมื่อวานนี้