จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 401

ศาสตราจารย์โจวกล่าว “แน่นอน ผมจะหลอกคุณทำไมกัน? ถ้ายังไม่ศึกษาจนถ่องแท้ ผมไม่บอกคุณอยู่แล้ว คุณอย่าลืมนะ เรื่องที่พวกเราตกลงกันเอาไว้ คุณต้องให้ความรู้กับนักเรียนของผมและอาจารย์ของมหาวิทยาลัยของเราด้วย”

“อืม!” ฟางเหยียนพยักหน้าส่งสัญญาณรับทราบ

ศาสตราจารย์โจวกล่าว “อ้อ ศาสตราจารย์ฟาง คุณได้เตรียมความพร้อมในการสอนมามั้ยครับ? คอร์สนี้...”

เขายังพูดไม่ทันจบ ฟางเหยียนได้ขัดจังหวะคำพูดของเขา แล้วกล่าว “วางใจได้ครับ คอร์สแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องเตรียมการอะไร”

เจ๋ง! ที่แท้ก็เป็นวัยรุ่นที่ใช้ได้จริงๆ!

สายตาของศาสตราจารย์โจวเป็นประกาย ประกายแห่งความนับถือ และก็อิจฉา นับถือความกล้าอันแรงกล้าของฟางเหยียน นับถือท่าทีการจัดการเรื่องราวของฟางเหยียน

เขาเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยพร้อมกับศาตราจารย์โจว ตอนที่เดินผ่านเด็กสาวคนหนึ่ง จู่ๆเขาก็หยุดเดิน แล้วมองไปที่หญิงสาวคนนั้น ตอนแรกหญิงสาวคนนั้นมองเขา แต่หลังจากที่เห็นสายตาของเขาแล้ว จึงรีบหลบสายตาไป ฟางเหยียนมองหญิงสาวผู้นั้นอยู่สักพัก เด็กสาวสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนสีเทาเข้ม รูปร่างได้สัดส่วน หลังจากที่มองอยู่สักพัก เขาได้กล่าวว่า “ผมจำคุณได้! คุณคือซ่งหยิงใช่มั้ย?”

หญิงสาวคนนี้คือซ่งหยิง ตอนที่เธอได้ยินศาตราจารย์โจวพูดว่าจะมาต้อนรับฟางเหยียนที่ประตู จนก็อดไม่ได้ที่จะตามมา เธอคิดมาตลอดว่าเธอไม่โดดเด่นใดๆในสายตาของฟางเหยียน แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่คาดคิดก็คือนึกไม่ถึงว่าฟางเหยียนยังจำตนได้

ซ่งหยิงพยักหน้าแล้วกล่าว “ใช่ค่ะ ฉันคือซ่งหยิง!”

“วันนี้คุณ สวยมากนะ” สายตาของฟางเหยียนจ้องไปยังซ่งหยิงที่หน้าแดงก่ำแล้วพูดประโยคนั้นออกมา จากนั้นก็เดินจากไป หัวใจของซ่งหยิงเต้นรัวๆจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว ต้องบอก ว่าเธอไม่มีแรงต้านทานใดๆต่อชายคนนี้เลยจริงๆ เขายิ่งใหญ่มาก นาทีนั้นที่เข้าใกล้ตน หัวใจของเธอได้ละลายแล้ว

เขายังจำตนได้ สิ่งที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงคือ นึกไม่ถึงว่าฟางเหยียนยังจำตนได้!

นี่เป็นเรื่องดีหรือเรื่องไม่ดีกันนะ? ว่ากันว่าชายโฉดมักจะทำแบบนี้ก็หญิงสาว หรือเขาเป็นชายโฉดกันนะ?

เขารู้จักหลินถงสาวสวยอันดับหนึ่งเขตซีหนาน วันนั้นยังไปโรงแรมกับหลินถง ตอนนี้ก็จำตนได้อีก หรือเจตนาของเขาที่ทำกับหลินถงแบบนั้นก็ เพื่อที่จะ...

เฮ้อๆ ซ่งหยิงแกคิดอะไรเนี่ย? แกกับเขาจะเป็นไปได้ยังไงกัน เขาเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น! ต่อให้หลินถงคบกับเขา แล้วยังไง? แต่เขาไม่มีทางคบกับแกแน่นอน

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ซ่งหยิงก็ถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินตามคนอื่นไปอย่างเงียบๆ

“ซ่งหยิง!” จู่ๆ เสียงที่มีพลังดังขึ้นมาจากประตูของมหาวิทยาลัย

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ซ่งหยิงเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตอย่างไรอย่างนั้น ตัวสั่นทันใด เธอไม่กล้าหันหลังกลับไปดู เพียงแต่เกิดเป็นคำถามขึ้นในหัว เขาเหรอ? ใช่เขาจริงๆเหรอ?

ถึงแล้ว นาทีนี้มาถึงแล้วจริงๆ!

ก่อนหน้านี้ ในหัวของซ่งหยิงเกิดการเดาขึ้นหลายครั้ง เดาถึงการมาถึงของเหตุการณ์นี้ เธอคิดว่าตัวเองเตรียมตัวไว้อย่างดีแล้ว ไม่คาดคิดว่าเมื่อได้ยินเสียงนี้ ตนก็ยังอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เธอค่อยๆหันหน้าไปยังที่มาของเสียงนั้น เห็นผู้เฒ่าวัยกลางคนที่สวมชุดฮั่นฝูยืนอยู่ที่ประตู

ผู้เฒ่าสูงปานกลาง สวมชุดฮั่นฝู ใส่หมวก ในมือถือไม้เท้าหัวมังกร สีหน้าเต็มไปด้วยความเข้มขรึมและเลือดเย็น ด้านหลังของเขามีชายชุดดำสวมใส่แว่นดำสิบกว่าคน ข้างๆยังมีรถหรูจอดอยู่ด้วยกันหลายคัน มีรถตู้ของเบนซ์ และรถลินคอร์นหนึ่งคัน ไม่ว่าจะดูยังไง ก็ล้วนดูมีอำนาจ

ซ่งหยิงชะงักไปสักพักใหญ่ เธอพูดออกมาสองคำอย่างช้าๆ “อารอง!”