จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 420

“ลงมือ！หม่ากวงชาว“ สาวไร้หน้าพูดเร่งรัดอย่างสะใจ “ตอนนี้แกเพียงแค่ลงมือเบาๆ แกก็จะฆ่าหม่าจงหัวได้แล้ว มันดิ้นรนอะไรไม่ได้อีกต่อไป ทำได้เพียงรับสภาพ”

หม่ากวงชาวมองหม่าจงหัวอย่างหวาดกลัว แล้วกล่าว “พ่อ เพื่ออนาคตของตระกูลหม่า เพื่อการสืบต่อสายเลือดของตระกูลหม่า ผมจำเป็นต้องทำแบบนั้น！ขอโทษนะ พ่อ！”

พูดจบ หม่ากวงชาวยกง้าวในมือไปทางหม่าจงหัว

“ไม่！”“ไม่！” หม่ากวงหรงและหม่าเหาตะโกนออกมาพร้อมกัน

หม่ากวงชาวยกง้าวขึ้นมา เขาตาแดงๆ ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาจากตาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขากัดฟันพูดต่อหม่าจงหัวว่า “พ่อ ผมขอโทษนะ”

พูดจบ แววตาเขาเปลี่ยนไป หม่าจงหัวตระหนักได้ถึงบางอย่าง เขายกมือขึ้นแล้วตะโกนอย่างสุดพลัง “ไม่！”

หม่ากวงชาวหันไป ถือง้าวแล้วทำท่าทางที่เรียนจากหม่าจงหัวเมื่อกี๊ เขามองไปที่สาวไร้หน้า แล้วพูดอย่างดุดันว่า “ไอ้ตัวประหลาด ฉันจะให้แกเห็นว่าอะไรคือเกียรติยศของตระกูลหม่า แกต้านทานการโจมตีของเพลงดาบมังกรเขียวครั้งแรกได้ ฉันจะดูว่าแกจะต้านทานการโจมตีครั้งที่สองของเพลงดาบมังกรเขียวได้มั้ย！”

หม่าเหา หม่ากวงหรง หม่าจงหัวตกใจจนอ้าปากค้าง พวกเขาเข้าใจหม่ากวงชาวผิดไป หม่ากวงชาวไม่เคยคิดที่จะทรยศต่อตระกูลหม่า ทำเรื่องอกตัญญูแบบนั้น เขาเพียงแค่ใช้วิธีการของตัวเองเพื่อแย่งง้าวกลับมา

นี่คือสิ่งล้ำค่าของตระกูลหม่า จะปล่อยให้ไปอยู่ในมือของสัตว์ประหลาดที่แปลกประหลาดได้อย่างไรกันเล่า สัตว์ประหลาดแบบนั้นจะคู่ควรกับดาบล้ำค่าของตระกูลหม่าได้อย่างไรกัน การที่มันครอบครองดาบล้ำค่าของตระกูลหม่าถือเป็นการเหยียดหยามตระกูลหม่าอย่างที่สุด

ตั้งแต่ต้นจนจบ หม่ากวงชาวไม่เคยคิดที่จะทรยศตระกูลหม่าเลย ที่ทำแบบนั้น ก็เพื่ออยากได้รับความเชื่อมั่นของสาวไร้หน้า พ่อของเขา บรรพบุรุษของเขาล้วนเป็นวีรบุรุษที่สูงส่ง เมื่อถึงเขา เขาจะขี้ขลาดได้อย่างไรกัน？

เมื่อก่อนที่พูดว่าจะเข้าร่วมกับพวกเขา ก็เพราะเขายังไม่เห็นความภาคภูมิของตระกูลหม่า เมื่อกี๊เห็นความกล้าหาญของพ่อ ถ้าเขาเข้าร่วมองค์กรแบบนี้ แล้วจะมองหน้าพ่อของตัวเองได้อย่างไรกัน วีรบุรุษของตระกูลหม่าต้องตายเพราะรบ จะไม่ยอมตายเพราะถูกบีบบังคับ

แววตาของเขาแดงก่ำขึ้น ร่ายรำเร็วขึ้น หม่าจงหัวมองหม่ากวงชาวร่ายรำดาบใหญ่ น้ำตาคลอเบ้า เขาไม่ได้ร้องเพราะลูกชายตัวเองใช้เพลงดาบมังกรเขียว แต่ร้องเพราะภูมิใจในความกล้าของเขาที่ทำเพื่อตระกูลหม่า

อย่างน้อย ลูกชายของเขาไม่มีคนไหนเลยที่ขี้ขลาด ต่อให้พวกเขาต้องตาย ก็ไม่เคยคิดที่จะทรยศต่อประเทศหวา

“ไอ้สารเลว！” ทันใดนั้นสาวไร้หน้าก็ดูแคลนออกมา จากนั้นเธอวิ่งเข้าไปที่หม่ากวงชาวอย่างเร็ว ท่าร่ายรำของหม่ากวงชาวไม่ได้สง่าเหมือนหม่าจงหัว ความห้าวนั้น เมื่อดูแล้วมันแค่ส่ายๆไปมา ก็เพราะเขาส่ายไปส่ายมา จึงทำให้สาวไร้หน้าจับจุดอ่อนได้ จึงได้พุ่งเข้าไปฆ่าหม่ากวงชาว

แว็บเดียว สาวไร้หน้าก็มาถึงด้านหน้าของหม่ากวงชาว เธอยกมือขึ้นมาอย่างเร็วแล้วจับไปที่คอหอยของหม่ากวงชาว ง้าวในมือของหม่ากวงชาวกำลังขยับไปมา และก็เพราะแบบนี้ ดาบใหญ่จึงได้หยุดลง แล้วเขาก็รู้สึกหายใจไม่ค่อยออกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนหน้าหน้าแดง เส้นเลือดโผล่ออกมา

“ศรัทธา? การสนับสนุนของตระกูล？อุทิศตนเพื่อประเทศชาติของตัวเอง？ฮ่าๆๆ！” สาวไร้หน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา จากนั้นเธอก็อ้าแขนออก ได้ไปมาเหมือนราชาในสวนของตระกูลหม่า

หลังจากนั้น เธอก็ปล่อยมือลง แล้วกล่าว “งั้นคนนั้นที่แกเชื่อมั่นทำไมไม่ปรากฏกายออกมาช่วยชีวิตพวกแกล่ะ？ทำไมเขาไม่ปรากฏกายออกมาช่วยพวกแก？คนที่ไม่สนใจความเป็นความตายของพวกแก คุ้มค่าที่พวกแกจะทุ่มเทชีวิตให้เหรอ？ตระกูลหม่า ตื่นเถอะ ตาสว่างได้แล้ว”

หม่าจงหัวหายใจแรง แล้วกล่าว “ฉันรู้สึกตัวดีมาก ฉันเชื่อในประเทศของฉันมาก！ฉันเชื่อว่าพวกเขาไม่มีทางทิ้งพวกเรา ประเทศของเรามีนายพลห้าดาวที่ปกป้องอยู่ มีสำนักเจ็ดพิฆาตที่น่าเกรงขาม ต่อให้พวกแกจะแข็งแกร่งขนาดไหน ต่อหน้าพวกเขาก็เป็นแค่สวะเท่านั้นแหละ พวกเราตายได้ แต่พวกแกก็ต้องถูกล้างบางเหมือนกัน”

สาวไร้หน้ายิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่งมากขึ้นไปอีก เธออ้าแขนออกอีกครั้ง แล้วกล่าวอย่างสะใจว่า “สำนักเจ็ดพิฆาต？ใช่กองทัพขนาดเล็กที่เพิ่งก่อตั้งได้สามปีป่ะ？แกคิดว่าพวกเราเพลิงเสวนจะสนใจกองกำลังระดับภูมิภาคแบบนั้นเหรอ？ถ้าพวกเราจะทำลายกองกำลังนี้ ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก！ก็แค่สำนักเจ็ดพิฆาต ไม่อยู่ในสายตาของพวกเราเลย เพลิงเสวนของเรามีมานานกว่าพันปี แกคิดว่าใช้กองกำลังขนาดเล็กแบบนี้แล้วจะทำให้พวกเรากลัวได้งั้นเหรอ？ในเมื่อพวกแกเชื่อมั่นพวกมันมากขนาดนั้น ฉันจะดู ถ้าฉันฆ่าพวกแก ล้างบางตระกูลหม่าของพวกแก แล้วคนนั้นที่พวกแกเชื่อมั่นก็ปรากฏกายออกมาช่วยพวกแกมั้ย！”

พูดจบ เธอก็เกรี้ยวกราดขึ้นทันใด เต็มไปด้วยความอาฆาต！

ในช่วงที่วิกฤต จู่ๆก็มีพายุพัดผ่านด้านหลังของเธอไป เธอรู้สึกว่ามีแรงอาฆาตที่อำมหิตห้อมล้อมตัวเธอไว้！

“ใคร？ใครมา？”