จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 421

เมื่อแรงอาฆาตของตัวเองมีน้อยเดินอีกฝ่าย แรงอาฆาตที่อยู่ในตัวจะถูกอีกฝ่ายห้อมล้อมไว้ ไม่ต้องสงสัยเลย ว่านี่คือแรงอาฆาตที่ทวีคูณห้อมล้อมแรงอาฆาตของเดิมที่ตัวเองมีอยู่ มียอดฝีมืออันยิ่งใหญ่ได้พุ่งตรงมาที่เธอแล้ว

สาวไร้หน้าตัวสั่นเพราะกลิ่นอายแรงอาฆาตนี้ เริ่มรู้สึกไม่สงบขึ้นมาเบาๆ แรงอาฆาตแบบนี้ เกรงว่าแม้แต่เจ้าสำนักของสำนักไร้หน้าก็ไม่สามารถปล่อยออกมาได้! นี่ นี่มันคืออะไรกันแน่?

หรือเป็นเขา คนนั้นมาแล้วเหรอ?

ไม่สิ เขาจะแข็งแกร่งขนาดนั้นได้อย่างไรกัน เป็นแค่คนบ้าพลังในสนามรบไม่ใช่เหรอ? ต่อให้ผ่านสนามรบมาเป็นร้อย เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ที่มีความสามารถที่แท้จริง ก็เป็นแค่คนไร้น้ำยาไม่ใช่เหรอ! คนที่ฆ่าศัตรูในสนามรบ ไม่มีทางเป็นระดับต้าชี่ได้ และไม่มีทางแข็งแกร่งขนาดนั้นได้!

ในสายตาของสำนักไร้หน้า ยอดฝีมือในโลกภายนอกก็เป็นแค่พวกบ้าพลังเท่านั้นแหละ!

ในตอนที่เธอกำลังคาดเดาอยู่นั้น เสียงที่เยือกเย็นเสียดแทงดังขึ้นมา “มีฉันอยู่ ฉันจะดู ว่าใครที่มันกล้าแตะต้องตระกูลหม่า”

เสียงนี้มาตามสายลม ดังอยู่รอบๆบนหัวของตระกูลหม่า

จากนั้น เห็นคนที่โอหังคนหนึ่งลอยลงมาอย่างสง่าจากหลังคาของตระกูลหม่า ร่างของเขาค่อยๆลงถึงพื้น ขวางไว้ด้านหน้าของทุกคนของตระกูลหม่าอย่างมั่นคง นี่เป็นคนที่กำยำล่ำสัน สูงหนึ่งเมตรแปดสิบเซนติเมตร แต่งกายชุดทหาร มองจากด้านหลัง เหมือนกับเสือดุที่ใหญ่และแข็งแรงตัวหนึ่ง

ตอนที่สาวไร้หน้าเห็นร่างที่เหมือนกับเสือดุลอยมา เธอก็สีหน้าไม่พอใจ ผ่านไปสักพัก จึงดูแคลนขึ้นมาว่า “ผู้นำตระกูลของแกล่ะ? เรียกผู้นำตระกูลของแกออกมา!”

เทียนขุยไม่พูดไม่จา เพียงแต่มองใบหน้าที่ไม่มีประสาทสัมผัสทั้งห้าอย่างไม่ละสายตา

“แก ยังไม่มีสิทธิ์พอที่จะมาโอหังต่อหน้าฉันได้ เรียกผู้นำตระกูลของแกออกมา!” สาวไร้หน้าเสแสร้งนิ่งสงบ แล้วกล่าวอย่างสบายๆ ต่อให้มีเสียงทั้งชายทั้งหญิง แต่ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้

เทียนขุยดูแคลน จากนั้นก็เงียบไปอีกครั้ง

เมื่อเห็นเทียนขุยเยาะเย้ย เธอคิดว่าเทียนขุยจะพูดอะไร ใครจะรู้ว่าจะไม่พูดอะไรอีก

เป็นครั้งแรกที่สาวไร้หน้ารู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก สีหน้าของเธอยิ่งอยู่ยิ่งบูดบึ้งขึ้น และแล้ว เธอก็ชูมือขึ้น วิ่งแล้วตบไปที่เทียนขุยอย่างแรง แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็รู้สึกว่าตัวเองขยับไม่ได้

เพราะมีมืออันเยือกเย็นจับคอของเธอเอาไว้ ขณะเดียวกันนี้เอง แรงอาฆาตอันเลือดเย็นได้ล้อมเธอเอาไว้ เธอรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว เพราะความหวาดกลัวจึงได้ขนพองสยองเกล้าขึ้น เธอเป็นใคร? เธอคือไร้หน้า คนที่เคยเจอเธอล้วนเรียกเธอว่าผีไร้หน้า มีเพียงเธอที่ทำให้คนอื่นกลัวจนขนพองสยองเกล้า ไม่เคยมีใครทำให้เธอกลัว แต่วันนี้ นึกไม่ถึงว่าเธอจะรู้สึกหวาดกลัวแบบนี้ขึ้นมาได้

หลังจากที่ตั้งสติไปหลายวินาที เธอมองไปยังคนที่จับคอเธอจากด้านหลังอย่างเร็ว พอหันไป คอได้หลุดจากการจับของอีกฝ่ายแล้ว และตัวเองก็ได้เห็นใบหน้านั้นแล้ว เป็นใบหน้าที่แสนจะธรรมดา ขาวซีด ร่างกายผอมแห้ง ดูท่าทางแล้วเหมือนเสพยาอย่างไรอย่างนั้น

แต่สาวไร้หน้ากลับไม่รู้สึกว่าคนนี้ปกติ กลับกันมีความกลัวต่อคนนี้เกิดขึ้น เขามาอยู่ด้านหลังของตนได้อย่างไรกัน? ทำไมถึงได้ยืนด้านหลังเธออย่างลึกลับได้นะ และตนยังไม่รู้สึกตัวอีกด้วย

เธอไม่คิดว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ แต่เมื่อกี๊มันได้เกิดขึ้นแล้ว!

“จอมพล!” หม่าจงหัวเรียกฟางเหยียนอย่างตื่นเต้น น้ำตาไหลรินลงมา

“จอมพล ตระกูลหม่าของผมไร้ความสามารถ ทำผิดต่อสิ่งที่บรรพบุรุษก่อตั้งขึ้นมา ผมหม่าจงหัว…” ฟางเหยียนยกมือขึ้นทำท่าให้หยุด ขัดจังหวะหม่าจงหัว

เขามองสายไร้หน้า ด้วยความสงบ แววตาทั้งสองข้างของเขาเหมือนกระบี่คมด้ามหนึ่ง อยากจะทิ่มแทงหนังหน้าของสาวไร้หน้าให้ทะลุ สาวไร้หน้าถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้านั้นของเธอเริ่มขยับไม่ราบเรียบแล้ว หลังจากนั้น เธอกล่าวว่า “ฉันรู้จักแก แกก็คือจอมพลของสำนักเจ็ดพิฆาต!”

“ใช่!” ฟางเหยียนตอบอย่างไม่ปฏิเสธ ด้วยเสียงที่มีพลัง ดูๆแล้วเหมือนกษัตริย์ที่สูงส่งคนหนึ่ง ไม่สิ ไม่ใช่เหมือน เดิมเขาก็คือกษัตริย์อันสูงส่งอยู่แล้ว ในร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายของราชา