จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 423

กลิ่นอายความเจ็บปวดนี้กระจายไปทั่วร่างกาย ที่ที่ถูกแผดเผาเหมือนจะไม่ได้มีแค่อวัยวะภายในเท่านั้น แม้แต่ร่างกายก็ถูกเปลวไฟนี้กลืนกินไปด้วย

ร่างกายของหม่าจงหัวดิ้นไปดิ้นมาในอ้อมแขนของหม่าเหา เหมือนสัตว์เดรัจฉานที่ไม่ฟังคำสั่ง เนื่องจากพลังมากเกินไป หม่าเหากอดไว้ไม่อยู่ จึงทำให้ร่างกายของหม่าจงหัวล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง

“อ้า！” หม่าจงหัวเจ็บปวดจนร้องออกมา ดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนพื้น

“พ่อ พ่อ！” หม่าเหายืนขึ้น มองหม่าจงหัวที่เจ็บปวดสุดๆอย่างไม่สบายใจ หม่ากวงหรงและหม่ากวงชาวเดินมาพร้อมกัน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วงสุดๆ

“น้องสาม คงไม่ใช่ว่ายามีปัญหาหรอกนะ？” หม่ากวงหรงมองหม่าเหาแล้วถาม

หม่าเหาส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่รู้ แต่ไม่น่าจะมีปัญหานะ เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องทำร้ายพ่อนะ！”

ไม่รู้ว่าดิ้นรนไปนานขนาดไหน ดิ้นไปดิ้นมากว่าสิบกว่าเมตร หม่าจงหัวส่งเสียงคำรามอ้าวออกมา แล้วเขาก็ไม่ดิ้นอีกต่อไป ในตอนนี้ร่างกายก็มีควันสีขาวออกมา เหมือนถูกเผาไหม้มาอย่างไรอย่างนั้น

“พ่อ！”“พ่อ！”“พ่อ！” สามคนวิ่งไปที่เขาพร้อมกัน

ร่างกายของหม่าจงหัวปล่อยชี่สีขาวออกมา บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยฝุ่น ร่างกายไม่ขยับ เหมือนตายแล้ว หม่ากวงชาวเห็นคนตายมาบ่อยกว่าทั้งสองคน เขาเป็นคนแรกที่นั่งยองๆลง ยกมือขึ้นไปเช็กที่คอของหม่าจงหัว

เมื่อเช็ก หม่าเหาจึงได้ถามอย่างเคร่งเครียดว่า “เป็นไงยังบ้าง？พี่รอง พี่ไม่เป็นไรใช่มั้ย？”

หม่ากวงชาวหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างเห็นได้ชัด เขาเก็บมือกลับไปอย่างเร็ว แล้วนั่งลงกับพื้น เขามองร่างกายของหม่าจงหัวอย่างหวาดกลัว แล้วกล่าวอย่างตะลึงว่า “ตายแล้ว พ่อตายแล้ว！”

“อะไรนะ？” เมื่อทั้งสองได้ยินคำพูดนี้ ก็ตัวอ่อน อ่อนจนคุกเข่าลงกับพื้น

“เป็นไปได้ยังไง？เป็นไปได้ยังไง？” หม่าเหาส่ายหน้าแล้วกล่าว “เขาทำร้ายพ่อของเราได้อย่างไรกัน”

“ไอ้นั่น ไอนั่นมันยังนึกถึงเรื่องที่เสี่ยวซงหาเรื่องมันแน่ๆ ดังนั้นมันจึงใช้เรื่องนี้มาล้างแค้น ฆ่าพ่อของเรา！เสียแรงที่พวกเรานึกถึงแต่ประเทศนี้ แต่ทำไมพวกมันถึงทำกับเราอย่างโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้กันนะ...”

หม่ากวงชาวกัดฟันยืนขึ้นแล้วตะคอก “ฉันจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้”

“พี่รอง！” หม่าเหารั้งหม่ากวงชาวไว้ แล้วกล่าว “พี่สู้เขาไม่ได้นะ พี่ไปแบบนี้ ก็มีแต่จะเนื้อเข้าปากเสือเท่านั้นแหละ”

“ต่อให้เนื้อเข้าปากเสือ ฉันก็จะทำให้มันรู้ ถึงเกียรติยศของตระกูลหม่าของเรา”

“แค็กๆๆ！” จู่ๆ เสียงไอติดต่อกันดังขึ้น เป็นเสียงไอของหม่าจงหัว

สามคนมองไปที่หม่าจงหัวพร้อมกัน เขากำลังหอบหืดอย่างรุนแรง จากนั้นลืมตาด้วยความยากลำบาก ทั้งสามตาโตอย่างไม่เชื่อ ตื่นแล้วเหรอ？หรือฟื้นคืนชีพ？

“พ่อ！” หม่ากวงหรงที่ไม่พูดไม่จามาโดยตลอด เขานิ่งสงบมาก และนั่งยองๆอยู่ข้างๆหม่าจงหัว เมื่อเห็นหม่าจงหัวลืมตาขึ้น เขาก็รีบส่งเสียงออกมา

ลมหายใจของหม่าจงหัวค่อยๆคงที่ เขามองหม่ากวงหรงแล้วถาม “เกิดอะไรขึ้น？”