จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 456

ฟางเหยียนชะงักไปเล็กน้อย จ้องมองไปที่แววตาของเห้ออีกางโดยไม่แม้แต่จะหายใจแล้วถาม “นี่แกกำลังทำอะไร?”

เห้ออีกางส่งเสียงเหอะออกมา ยืนขึ้นจากเก้าอี้หนังเสือ กลับมามีท่าทีผยองอย่างที่ผ่านมา แล้วกล่าว “แกคิดว่าตัวเองเจ๋งไม่ใช่เหรอ? ฉันล่ะอยากจะรู้ว่าแกเจ๋ง หรือกระสุนของฉันเจ๋งกว่า!”

เมื่อปืนอยู่ในมือ ฉันเป็นคนกำหนดชะตา เห้ออีกางมีโลกทัศน์แบบนี้ เขามองว่า มีปืนอยู่ในมือ ไม่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะเก่งกาจขนาดไหน ก็เป็นแค่เก่งภายนอกเท่านั้น แตะไกปืนไว้ เขาเรียกคืนความกล้าเมื่อกี๊กลับมา แล้วกล่าวอย่างโอหังว่า “นี่เป็นยุคของอาวุธยุทโธปกรณ์แล้ว ยุคของศิลปะการต่อสู้กำจัดไปนานแล้ว ต่อให้แกจะแข็งแกร่ง จะแข็งแกร่งกว่าปืนที่อยู่ในมือของฉันได้มั้ย? เพียงแค่ฉันเหนี่ยวไกเบาๆ ก็สามารถเอาชีวิตแกได้อย่างง่ายดายแล้ว เข้าใจ?”

ฟางเหยียนยังคงมีท่าทีไม่ร้อนรนเช่นเคย เขาดูแคลนเหอะๆออกมา แล้วกล่าวอย่างสบายๆว่า “แกรู้มั้ยคนที่ใช้ปืนจ่อฉันครั้งที่แล้วมีจุดจบยังไง? ตอนที่กระสุนของคนนั้นออกจากปากปืนร่วงลงที่มือของฉันพอดี จากนั้นฉันก็ถือโอกาสใช้กระสุนที่มันยิงฉันยิงทะลุหัวของมันไป ต่อมามันก็ตาย จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายมันยังไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าแกอยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน ก็ลองยิงมาดู! ถึงตอนนั้นไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะอ้อนวอน” ฟางเหยียนพูดถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลเซียว คนที่คิดจะใช้ปืนยิงทะลุหัวของเขา แล้วยังมีนักฆ่าที่เตรียมจะฆ่าตนครั้งที่แล้วที่บนภูเขาด้านนอกตึกว่านฉง ทั้งสองคนนี้ ใครบ้างที่ไม่ตายเพราะกระสุนที่ตัวเองยิงออกมา

ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเห้ออีกางมีการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย แต่ไม่นาน เขาก็ส่งเสียงเหอะออกมาแล้วกล่าว “แกคิดว่าฉันจะเชื่อ?”

ในความคิดของเขา ไม่มีทางมีคนใช้มือรับกระสุนได้ แม้แต่ในทีวียังไม่มีใครกล้าแสดงแบบนั้นเลย คนที่อยู่ตรงหน้าค่อนข้างมีฝีมือจริง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอาวุธมีคมก็เท่านั้น ต้องกำลังขู่ขวัญให้กลัว อยู่แน่ๆ เขาต้องใช้วิธีนี้เพื่อทำให้ตัวเองกลัวแน่นอน ไม่มีทางมีใครรับกระสุนได้

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขาลั่นไกปืน แต่ตอนที่กำลังลั่นไกอยู่นั้นเขาลังเลอีกครั้ง คนนี้สามารถฆ่าฟันสามพันคนได้ตามลำพัง แล้วยังไม่ได้รับบาดเจ็บอีกด้วย ถึงขั้นไม่เห็นหยาดเหงื่อแม้แต่เม็ดเดียวบนใบหน้าของเขา แล้วก็กู่เฟิงก็ถูกเขาฆ่าอย่างนั้น บางทีเขาอาจจะรับกระสุนได้จริงๆก็เป็นได้ ถ้าเขารับกระสุนของตนได้จริงๆ งั้นตนก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลยไม่ใช่เหรอ?

ไม่ๆๆ ตนกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย จะมีคนรับกระสุนได้อย่างไรกัน! เขาเพียงแต่กำลังทำให้ตนกลัวก็เท่านั้น ไม่มีใครสามารถรับกระสุนได้ ถ้าสามารถรับกระสุนได้ งั้นเขาก็เป็นเทพเจ้าไปนานแล้ว!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เห้ออีกางกัดฟันตะคอกออกไปว่า “ฉันจะฆ่าแก!”

“ได้!” หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ ฟางเหยียนใช้หยิบหินที่เล็กมากก้อนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็วออกมา จากนั้นเห็นหินก้อนนั้นลอยขึ้นมาจากในมือของฟางเหยียน จากนั้นเสียงเรียกที่ดังกึกก้องดังไปทั่วทั้งสวน

เสียงดัง“ปัง”ดังขึ้นมาเสียงปืนก็ดังขึ้นตามเช่นกัน ดังพร้อมกันกับเสียงร้องของคน แต่กระสุนยิงไปอีกทาง ยิงไปที่เสาหินต้นหนึ่ง ปืนหล่นลงบนพื้น หันไปทางเห้ออีกาง ที่กำลังร้องตะโกนอย่างเจ็บปวดอย่างบ้าคลั่ง เดินโซซัดโซเซ ดูท่าแล้วเกือบจะล้มลงกับพื้น

หัวเข่าของเห้ออีกางถูกโจมตีเข้าให้แล้ว เป็นก้อนหินก้อนนั้นที่ฟางเหยียนปล่อยโจมตีออกไป นั่นเป็นเพียงก้อนหินก้อนหนึ่ง แต่เมื่อตอนที่โจมตีโดนเข้ากับหัวเข่าของเห้ออีกาง เขากลับรู้สึกขาถูกยิง ความเจ็บปวดที่ต้านทานไม่ไหวได้ทะลวงเข้าไปในจิตใจ ราวกับเมื่อใจเต้น ความเจ็บปวดนั้นก็จะประดังขึ้นมา