จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 457

“ชดเชย!” ฟางเหยียนดูแคลนเหอะๆออกมา แล้วกล่าว “แกจะชดเชยยังไง แกรู้หรือเปล่าว่ากิจการเหล่านี้มีความหมายยังไงกับพวกเขา? นั่นเป็นทุกอย่างของพวกเขานะ! เป็นเลือดเนื้อและจิตใจของคนอื่นทั้งชีวิต แกแย่งชีวิตและจิตใจของคนอื่นไป บอกฉันมาว่าจะชดเชยยังไง? แกคิดจะเอาอะไรไปชดเชย?”

แย่งของคนอื่นไป มันต่างอะไรกับโจร? มันต่างอะไรกับตระกูลเซียว? ต่อให้เขาใช้เงินซื้อมา แต่นี่ก็เป็นการปล้นทรัพย์มา แย่งเลือดเนื้อและจิตใจของคนอื่นไป หลายคนที่ตายไปนั้น ก็เป็นชีวิตที่เป็นๆเหมือนกันนะ

หยิวอู่กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ นี่ฟางเหยียนกำลังแสดงท่าทีของการฆ่าคนอยู่นี่ นี่กำลังจะฆ่าตนเหรอ?

เขารีบหมอบคำนับลงกับพื้น แล้วพูดออกมาว่า “ขอร้องนะ ขอร้องอย่าฆ่าผมเลย ได้มั้ย? ผมจะใช้วิธีที่เหมาะสมที่สุดจัดการเรื่องนี้นะ ผมชดเชยให้คนพวกนั้นแน่นอน”

ฟางเหยียนจ้องหยิวอู่ ส่ายหน้าอย่างเป็นต่อ แล้วกล่าวราวกับราชาผู้ส่งสูงว่า “ไม่ได้ แกรังแกเมียของฉัน ต้องตาย!”

เพิ่งพูดจบ เห็นในมือของฟางเหยียนปล่อยก้อนหินที่มีขนาดเท่าเม็ดถั่วหนึ่งเม็ดออกมา วินาทีถัดมา หัวของหยิวอู่ถูกโจมตีทะลุ เหมือนกับกู่เฟิงอย่างไรอย่างนั้น

หยิวอู่ไม่ใช่คนดี สันดานของเขาได้ปรากฏออกมาแล้ว ว่าเขาเป็นคนรักตัวกลัวตาย บ้าอำนาจและความมั่งคั่ง เขาไม่มีทางสนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง เพียงแค่ตัวเองยิ่งใหญ่ได้ ให้เขาจัดการใครเขาก็จัดการได้

หยิวอู่ตายแล้ว ถูกโจมตีนอนตายอยู่กับพื้นอย่างไม่มีลางสังหรณ์ใดๆ เห้ออีกางไม่เห็นวิธีการสังหารคนเมื่อกี๊ แต่ตอนนี้เขาดูออกชัดเจน ว่าไอ้นี่ฆ่าคนได้โหดเหี้ยมมาก รุนแรงมาก ในสายตาของเขา ชีวิตของคนไม่มีค่าใดๆเลย เขาคิดจะฆ่าใครก็ฆ่า เพียงแค่เขาไม่พอใจ อยากให้แกตาย แกก็ต้องตาย!

เห้ออีกางจ้องฟางเหยียน ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เขากล่าวอย่างติดๆขัดๆว่า “คือ คือ คือ ฉันๆๆๆ ฉันโดนคนของเบื้องบนสั่งการมา เรื่องของเมียแกไม่เกี่ยวอะไรกับฉันจริงๆ พวกเขาบอกว่า เพียงแค่ฉันซื้อธุรกิจตงข่ายกรุ๊ปได้ ฉันก็จะได้เป็นถังจู่ของเขตซีหนาน!”

“อืม! คนของเพลิงเสวนใช่มั้ย?” ฟางเหยียนถามอย่างตรงประเด็น

เห็นได้ชัดว่าเห้ออีกางชะงักไปหลายวินาที ลูกตาเลิ่กลั่กไปมา แล้วถาม “อะไรคนของเพลิงเสวน? ฉันไม่รู้”

ท่าทางของเห้ออีกาง ไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่นอยู่ บางทีระดับเขายังไม่ถึงขั้นที่จะได้พบปะกับคนของเพลิงเสวนโดยตรงมั้ง! เพราะเป็นแค่ตัวละครเล็กๆเท่านั้น เมื่อนึกถึงจุดนี้ ฟางเหยียนได้ถามอีกว่า “แล้ว ใครสั่งให้แกทำแบบนี้?”

เห้ออีกางไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบกล่าวว่า “เป็นหัวหน้าของเรา คนหนึ่งชื่ออู๋หมิง เหมือนเขาจะเรียกตัวเองว่าราชาของเขตซีหนานอะไรประมาณนี้ พวกเขาเป็นผู้ร่วมทางการค้าของแก๊งซินหงของเรา ที่เขตซีหนานคำสั่งของเขาเหมือนกับถังจู่หัวหน้าของพวกเราอย่างไรอย่างนั้น และเป็นเขา เขาที่สั่งการให้ฉันทำ แล้วก็เขานั่นแหละที่ให้สัญญากับฉัน”

“อู๋หมิง!” ฟางเหยียนพูดสองคำนี้ซ้ำอีกครั้ง จากนั้นก็พูดอย่างพึมพำกับตัวเองว่า “คนของสำนักไร้หน้า! นึกไม่ถึงว่ากล้าเล่นงานเมียของฉัน เดิมทีอยากจะให้โอกาสต่อลมหายใจกับพวกแก แต่พวกแกไม่ต้องการ! งั้นก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน”

พูดจบ สายตาของฟางเหยียนมองไปที่เห้ออีกาง แล้วถาม “แกรู้ว่าคนนั้นอยู่ที่ไหนมั้ย?”

“รู้! อยู่ที่หุบเขาหนึ่งในซีหนาน ตอนนั้นฉันนั่งเฮลิคอปเตอร์ไปที่นั่น ฉันไปประชุมที่นั่นหนึ่งครั้ง ที่ตรงนั้นสวยมาก และคนที่อยู่ด้านในล้วนปกปิดใบหน้า อ้อ แล้วก็มีคนที่ไม่มีใบหน้าคนหนึ่ง ตอนนั้นทำเอาฉันตกใจจนแย่ แน่เนื่องจากพวกเราเป็นคู่ค้ากัน พวกเขาเกรงใจพวกเรามาก” เห้ออีกางกล่าวอย่างไม่กล้าพูดโกหกแม้แต่นิดเดียว

ฟางเหยียนก็มองออกถึงความหวาดกลัวของเห้ออีกาง ตอนนี้เขาไม่กล้าพูดโกหกจริงๆ สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดล้วนเป็นความจริง!

ฟางเหยียนพยักหน้าอืมแล้วกล่าว “โอเค แกพาฉันไป!”