จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 487

เจียวเบียวจ้องสายตาของอีกฝ่าย แล้วกล่าว “ฉันบอกแล้ว ว่าเล่นงาน ไม่ได้ให้ฆ่าคน! คนของตระกูลฟางฆ่าคนของเรามากมายขนาดนั้น ไม่คิดจะอธิบายอะไรหน่อยงั้นเหรอ? ทำแบบนั้น ถือว่าเป็นการเตือนตระกูลฟาง บอกพวกมัน ว่าพวกมันจะใช้อิทธิพลมาปิดบังที่ประเทศหวาไม่ได้ พวกเรายังคงควบคุมทุกอย่างได้เหมือนเดิม รวมทั้งตระกูลฟางของมันด้วย”

“ครับ!” คนนั้นประสานมือส่งสัญญาณ เม้มปากไม่พูดอะไรอีก

เจียวเบียวถามต่อไปว่า “สำหรับคนนั้นแล้ว ของที่สำคัญที่สุดของมันคืออะไร?”

ชายที่รายงานเมื่อกี๊ลังเลไปสักพัก เขาก็ไม่คาดคิดว่าจู่ๆเจียวเบียวจะถามคำถามแบบนี้ออกมา หลังจากที่ครุ่นคิดสักพัก เขาพูดว่า “เป็นเพราะเบื้องบนสั่งเห้ออีกางไปซื้อกิจการบริษัทของเย่ชิงหยู่ลูกสาวเย่เทียนคนนั้นจึงได้ฆ่าคน ผมคิดว่าสำหรับมันแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดน่าจะเป็นเมียของมันนะครับ!”

เจียวเบียวส่งเสียงอืมออกมา รู้สึกว่าคำตอบนี้มีเหตุผลมาก ด้วยเหตุนี้จึงได้พยักหน้าแล้วกล่าว “งั้นดี งั้นก็เล่นงานเมียมันด้วย ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร ฉันจะให้มันรู้ถึงจุดจบของการที่เป็นปรปักษ์กับฉันแก๊งซินหง!”

แก๊งซินหงเป็นแบบนี้มาโดยตลอด มีแต่พวกเขารังแกคนอื่น แต่ไม่ยอมให้คนอื่นรังแกตัวเอง

พูดจบ หมัดของเจียวเบียวต่อยไปที่โต๊ะอย่างหนักหน่วง ต่อยจนบรรยากาศในห้องประชุมยิ่งอึมครึมขึ้น

ในขณะเดียวกันนี้เอง จู่ๆชายคนหนึ่งผลักประตูใหญ่ของห้องประชุมเข้ามา สายตาของทุกคนล้วนมองไปที่ประตูใหญ่ ที่ประตูใหญ่ เป็นวัยรุ่นที่หน้าซีด อายุสามสิบปียืนอยู่

วัยรุ่นสวมชุดจงซานจวง ผมดำยาวประบ่า ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาได้รูป ค่อนข้างดูดี ใช้คำว่าดูดีมาบรรยาได้จริง เพราะประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาเหมือนผู้หญิงมาก รอบๆริมฝีปากไม่มีรอยหนวดเคราเลย

“คุณกู่ซู๋! เมื่อเห็นคนนี้ เจียวเบียวยืนขึ้น ส่งเสียงเรียกอย่างเคารพออกมา นี่เป็นหนึ่งในคนจำนวนไม่มากที่ทำให้เจียวเบียวให้เกียรติได้ กู่ซู๋ ชายที่ลึกลับคนหนึ่ง

กู่ซู๋เดินไปข้างหน้าอย่างสงบ แว็บเดียว ทุกคนที่อยู่ในห้องล้วนรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายความกดดันที่ไร้รูปคืบคลานเข้ามาใกล้ ค่อยๆกระจายไปทั่วห้อง ทุกคนล้วนรู้สึกว่าหายใจไม่ออก

“ศิษย์ของฉันตายแล้ว ใช่มั้ย?” กู่ซู๋ถามอย่างเย็นชา เสียงของเขาฟังแล้วไพเราะ เหมือนกับกำลังร้องเพลงอยู่ ถ้าไม่ใช่เจียวเบียวเรียกเขาว่าคุณ ไม่มีทางมีใครคิดว่าเขาเป็นผู้ชาย ใครก็คิดว่าเขาคือผู้หญิง

เจียวเบียวกลืนน้ำลาย บนใบหน้าปรากฏสีหน้าแห่งความกลัวที่เห็นได้น้อยครั้งออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสั่น “ใช่ครับ คุณกู่ซู๋ เดิมทีผมตัดสินใจจะบอกคุณเรื่องนี้ แต่ติดต่อคุณไม่ได้ตลอดเลยครับ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนะครับ พอเกิดเรื่องคนแรกที่คิดถึงก็คือคุณ ผมรู้สึกกับการเสียชีวิตของลูกศิษย์ของคุณอย่าง…”

กู่ซู๋ยกมือขึ้นมาขัดจังหวะคำพูดของเจียวเบียว แว็บนั้นที่เห็นกู่ซู๋ยกมือขึ้นมาขัดจังหวะ เจียวเบียวก็ไม่กล้าพูดทันที ถึงขั้นความกล้าที่จะสบตากู่ซู๋ยังไม่มี เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมต่างพากันมึนงง

ต่อหน้าของทุกคนเจียวเบียวเป็นพวกสูงส่ง ยโสโอหัง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ากู่ซู๋ นึกไม่ถึงว่าเขาจะก้มหัวให้ แสดงท่าทางหวาดกลัวและให้เกียรติ

กู่ซู๋นี่มีที่มาที่ไปยังไงกัน ทำไมถึงได้ทำให้ลูกพี่ของแก๊งซินหงกลัวได้ขนาดนั้น?