จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 489

ท่านปรมาจารย์เงียบไปสักพัก จากนั้นชูขึ้นมาสองนิ้วแล้วนับ หลังจากที่ผ่านไปสักพักได้พูดว่า “รอเงียบๆ!”

ของที่เปล่งสามคำนี้ออกมาดังมาก ดังก้องไปทั่วห้องโถง ทำเอาพวกเขาไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป เดิมทียังอยากรายงานปัญหา แต่เมื่อเห็นอารมณ์ของท่านปรมาจารย์แล้ว ต่างพากันหุบปากไป

ขณะนี้ ชายที่วัยรุ่นคนหนึ่งเดินมา แล้วกล่าว “ท่านปรมาจารย์จะพักผ่อนแล้ว เชิญทุกท่านกลับครับ!”

ทันใดนั้นใบหน้าของผู้เฒ่าหลายคนก็เปลีย่นไปไม่เข้าใจขึ้นมา แต่ไม่มีใครก็พูดแค้นเคืองอะไรออกมา ทุกคนเพียงแต่มองหน้ากันและกัน สุดท้ายเดินออกจากองค์กรนินจาอย่างช่วยไม่ได้!

เมื่อมาถึงประตูขององค์กรนินจา ผู้ชายหนึ่งในนั้นที่ไม่เข้าใจมากที่สุดกล่าว “ท่านปรมาจารย์นี่เป็นอะไรกันแน่นะ? ทำไมผมรู้สึกว่าเขาตั้งใจจะปกป้องคนนั้น?”

“ผู้อาวุโสหก！” ผู้เฒ่าหนึ่งในนั้นที่ค่อนข้างแก่กว่ามองผู้เฒ่าที่พูด แล้วกล่าว “ให้ความสำคัญตัวเองไปหรือเปล่า!”

ผู้อาวุโสหกชะงักไป แล้วกล่าว “ผู้อาวุโสเจ็ด ผมก็แค่ไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของท่านปรมาจารย์สักเท่าไหร่! ไอ้นั่นมันฆ่านินจาไปมากมายขนาดนั้นแล้ว พวกเรายังไม่ออกโรงขัดขวาง เป็นแบบนี้ต่อไป จะมีองค์กรนินจาอีกมากมายคิดว่าพวกเราไม่สนใจเรื่องนี้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ผมเป็นห่วงว่าองค์กรนินจาทั้งหมดจะรวมตัวกันมาล้างแค้นสังคมนะสิ ถึงตอนนั้นสังคมจะระส่ำระสาย เกรงว่าต่อให้คนขององค์กรนินจาของเราออกโรง ก็ขัดขวางคาวเลือดแบบนี้ไม่ไหว! ในเมื่อรู้ว่าจะมีความโกลาหลแบบนี้ ทำไมไม่ขัดขวางไว้ก่อนล่ะ ขัดขวางไว้ก่อนก็สามารถยับยั้งสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นแบบนี้ได้นะ”

“ใช่ ผมก็เห็นด้วยกับความคิดของผู้อาวุโสหกนะครับ ถ้าออกโรงตั้งแต่แรกๆ สถานการณ์แบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น”

ผู้อาวุโสเจ็ดลูบเคราของตัวเอง ดูแคลนเหอะๆออกมา แล้วกล่าว “ผมเข้าใจความรู้สึกของทุกคนนะครับ ความจริงความคิดของทุกคนจะไม่เหมือนของผมได้อย่างไรกัน เพียงแต่ตอนนี้ พวกเราอย่าเพิ่งรีบร้อน ท่านปรมาจารย์ไม่มีทางให้โลกระส่ำระสายแน่นอน เขาเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นใต้หล้า แล้วจะไม่สนใจใต้หล้าได้อย่างไรกันเล่า เชื่อผม ท่านปรมาจารย์ไม่มีทางทิ้งประชาชนของเขา”

“ผู้อาวุโสเจ็ด ไม่งั้นผมไปยับยั้งก่อนดีมั้ย! ผมลงจากเขาไปบอกคนนั้น ให้เขาอย่าฆ่าคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อีก!” ผู้อาวุโสหกเสนอตัวป้องกันอันตรายขึ้นมา อยากข้ามหัวของท่านปรมาจารย์ลงจากเขาไปโดยตรง

ผู้อาวุโสเจ็ดส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่เหมาะสม! พวกเราไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ลับหลังท่านปรมาจารย์ได้ จำไว้ องค์กรนินจาเป็นองค์กรที่มีกฎเกณฑ์ ถ้าตัวเองทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า งั้นจะต่างอะไรกับนินจาอิสระกันเล่า! ฟังคำสั่งของท่านปรมาจารย์ รอเงียบๆ!”

“อีกอย่าง เมื่อกี๊ท่านปรมาจารย์พูดไว้ชัดเจนแล้ว ว่านี่เป็นแค่การกำจัดตามธรรมชาติเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าไม่มีธาตุโลหะแล้ว เบญจธาตุก็เป็นกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ ในเมื่อเป็นกฎเกณฑ์ของธรรมชาติ ก็หนีไม่พ้นจากการกำจัดของธรรมชาติ การล่มสลายของสำนักไร้หน้าหมายถึงองค์กรใหม่ได้เริ่มปรากฏขึ้นแล้ว ทำไมทุกท่านถึงไม่รอดูการสลับสับเปลี่ยนเบญจธาตุทั้งหมดเล่า!”

ผู้เฒ่าหลายคนตาลุกโต แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก ถ้าเบญจธาตุสลับสับเปลี่ยนไปทั้งหมดจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าโลกนี้จะวุ่นวายขนาดไหนกัน

——

นี่เป็นห้องเรียนมหาลัยที่มาตรฐานห้องหนึ่ง บนเวทีมีอาจารย์วัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่ เขาใส่แว่น ดูท่าทางสุภาพเรียบร้อยมีมารยาท เวลาบรรยายมักจะทำให้นักศึกษาเบื่อหน่ายมาก นักศึกษาจำนวนไม่น้อยเริ่มสัปหงก ในนั้นก็มีจำนวนไม่น้อยที่เหม่อลอย พูดคุยเสียงเบา ห้องเรียนมหาลัยก็เป็นแบบนี้ ถ้าอาจารย์จะสนใจ ไม่รู้ว่าต้องเหนื่อยขนาดไหน