จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 490

ขณะนี้อาจารย์ที่อยู่บนเวทีเริ่มทนไม่ไหว เขาวางหนังสือลง เปิดมัลติมีเดีย แล้วพูดกับนักศึกษาที่อยู่ด้านล่างเวทีว่า “นี่เป็นคลิปที่อาจารย์คนหนึ่งกำลังเข้าสอนของมหาวิทยาลัยซีหนานส่งมาให้ ผ่านการประชุมวิเคราะห์ของทางมหาลัยแล้ว จึงตัดสินใจว่าให้เปิดให้กับนักศึกษาดู ทุกคนสามารถเรียนรู้วิธีการสอนของอาจารย์ท่านนี้ได้ วิธีการสอนของเขาคุ้มค่าที่ทุกคนจะเรียนรู้ ถ้าในอนาคตคนที่อยู่ในห้องเรียนของเราเป็นศาสตราจารย์ ก็สามารถเรียนรู้วิธีการของเขาได้เลย”

พูดจบ อาจารย์คนนี้เริ่มหาคลิปนั้นที่เขาพูดไว้บนมัลติมีเดีย ไม่นาน ได้เปิดคลิปขึ้น อาจารย์เปิดเสียงให้ดังสุด เสียงของมัลติมีเดียแว็บเดียวก็ทำให้นักเรียนที่กำลังฝันพวกนั้นต้องตื่นตกใจขึ้นมา

ทุกคนต่างพากันเงยหน้าขึ้น มองไปที่ตำแหน่งของwe media เดิมทีมัลติมีเดียนั่นก็เสียงเบาอยู่แล้ว แต่ได้เสียงดังขึ้นอย่างช้าๆ เหมือนเขาจงใจเพิ่มเสียงของตัวเอง

ฉินเข่อเดิมทีกำลังนั่งเท้าคางเหม่อลอยอยู่ก็ถูกเสียงนี้ดึงดูดเข้าให้แล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมามองที่มาของเสียงอย่างห้ามใจไม่ได้ เมื่อมอง จู่ๆเธอก็งงงวยทันใด เขา นึกไม่ถึงว่าคือคนนั้น!

“หา!” ฉินเข่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันใด ยกมือชี้ไปที่คนนั้นในมัลติมีเดียกล่าวอย่างตัวสั่นว่า “เขา คือเขา คือเขา นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเขา! นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคนนั้นจริงๆ”

เมื่อกี๊ ในหัวของฉินเข่อมีแต่คนนี้ เธอไม่คิดว่ามัลติมีเดียจะแสดงผลออกมาเป็นใบหน้าของคนนั้น ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองดูผิดไป หลังจากที่ยืนยันดูหลายรอบอย่างวกไปวนมามา จึงไม่ใจว่าคือคนนี้แหละ ไม่ผิดแน่ เขานั่นแหละ คนนั้นที่สอนอยู่ในมัลติมีเดียก็คือคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ในหุบเขาใหญ่

ยังไงฉินเข่อก็ไม่คาดคิดว่าคนนั้นจะปรากฏกายอยู่ในมัลติมีเดียของห้องเรียนตัวเอง เธอเต้นตื่นมาก ดังนั้นจึงได้ยืนขึ้นทำแบบนั้นอย่างอดไม่ไหว ไม่นาน หลิวเจียเจียที่นั่งร่วมโต๊ะกับเธอยกมือขึ้นลากชุดของเธอไว้ แล้วพูดเบาๆว่า “ฉินเข่อ แกทำอะไร นั่งลง รีบนั่งลงสิ”

ฉินเข่อเพิ่งจะตระหนักว่าเมื่อกี๊ตนลืมตัวไปแล้ว เธอสังเกตไปรอบๆ เพิ่งจะพบว่าสายตาไม่น้อยได้มารวมกันที่ตัวเธอแล้ว เธอรีบยิ้มอย่างเขินอาย จากนั้นกล่าว “ขอ ขอโทษค่ะ ฉันจำคนผิดค่ะ!”

ฉินเข่อคือดาวคณะที่ขึ้นชื่อในคณะ เธอสวย ทำอะไรมีกฎเกณฑ์ อย่างเรื่องที่ลืมตัวแบบนี้ปกติไม่ค่อยเกิดขึ้นกับเธอ ดังนั้นสำหรับการกระทำเมื่อกี๊ ทุกคนล้วนรู้สึกประหลาดใจมาก

แต่ฉินเข่อไม่ใส่ใจอะไรมากขนาดนั้น ตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงคนนั้น หลังจากที่เธอนั่งลง ได้ถามหลิวเจียเจียว่า “แกลืมคนนี้ไปแล้วเหรอ? เขาไง คือคนที่ช่วยฉันไว้ในอารามเต๋าอะ!”

หลิวเจียเจียยกมือขึ้นมาขยับแว่นตา พยักหน้าอืมแล้วกล่าว “ฉันรู้จักคนนั้นแน่นอน แต่พวกเราไม่ใช่ว่าตกลงกันแล้วเหรอว่าหลังจากที่มาถึงมหาลัยจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว!”

“ฉันรู้!” ฉินเข่อกล่าว “ฉันก็คือรู้สึกแปลกใจมาก ทำไมคนนั้นถึงได้เปลี่ยนเป็นอาจารย์สอนหนังสือไปได้”

หลิวเจียเจียกล่าว “บางทีอาจจะลักษณะเหมือนกันก็เป็นได้ ในโลกนี้ไม่ได้ขาดแคลนคนที่ลักษณะเหมือนกันนะ แกคิดดู คนนั้นสิงอยู่ในที่แบบนั้น พูดได้ว่าเป็นที่อยู่ของเทพเซียน แล้วเขาจะเป็นอาจารย์ได้อย่างไรกัน แกตั้งใจฟังคนนี้สอน นั่นคืออาจารย์จริงๆ เมื่อสอนหนังสือตั้งใจมากเลยนะ”

เมื่อได้ยินหลิวเจียเจียพูดแบบนั้น สายตาของฉินเข่อก็มองไปที่มัลติมีเดีย เธอมองคนนั้นอย่างตั้งใจ ท่าทางและสไตล์นั้น ลักษณะแบบนั้น ยังไงเธอก็ลืมไม่ได้ ถึงแม้เขาที่อยู่ในมัลติมีเดียสวมเสื้อเชิ้ต กางเกงยีน ดูท่าทางแล้วเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ลักษณะของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ฉินเข่อไม่มีทางลืมใบหน้านั้นได้