จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 525

“คนอย่างพวกคุณเป็นพวกคนมีชื่อเสียง ไม่ว่าไปที่ไหนก็จะเปล่งประกายวิบวับเสมอ พวกคุณใช้ชีวิตสุขสบาย มีเงินใช้ไม่หมดตั้งแต่เกิด ออกจากบ้านมีคนขับรถให้ กลับบ้านมีคนไปรับ เสื้อผ้าสกปรกมีคนซักให้ อยากนอนก็มีคนกอดพลางเล่านิทานให้ฟัง พวกคุณคาบช้อนเงินช้อนทองมาตั้งแต่เกิด ต้องไม่เข้าใจชีวิตคนระดับล่างอย่างพวกเราอยู่แล้ว ฉันกับพวกเขาเป็นพี่น้องกัน แต่ชีวิตของพวกเราต่างกับราวฟ้ากับดิน!”

“ตั้งแต่เกิดมาฉันก็โดนส่งไปอยู่หมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง นับจากจำความได้ฉันก็ไม่เคยเห็นแม่ฉันมาก่อนเลย คนที่ดูแลฉันก็มีแต่คุณยายคนหนึ่งที่หลังค่อมทั้งวัน นั่นคือคุณยายของฉัน คนที่นั่นมีน้อย มีแต่ไม่กี่บ้าน ฉันใช้ชีวิตปกติธรรมดาทุกวัน ฉันทำอาหารเป็น เลี้ยงวัวเป็น ตัดหญ้าเป็นตั้งแต่หกขวบ พอเจ็ดขวบ ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียน เพราะว่าเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ ฉันเลยโดนเพื่อนนักเรียนหัวเราะเยาะ โดนทำร้ายตบตี! มีครั้งหนึ่ง ฉันตอบโต้กลับไปหานักเรียนที่ตบตีฉัน สุดท้ายกลับโดนพ่อแม่เขาด่าว่ายกใหญ่ แม่เขายับตบหน้าฉันฉาดหนึ่ง เรื่องนี้ฉันจำได้แม่นยำมาก”

เสี่ยวหงลูบหน้าตัวเอง เยาะหยันตัวเองว่า “ฉันรู้ว่าทำไมฉันโดนตบ เพราะฉันไม่มีพ่อแม่ ไม่มีใครออกหน้าให้ฉัน ต่อให้โดนตบก็ได้แต่ทนรับมัน ไม่กล้ากลับบ้านไปบอกยาย ฉันกลัวเธอกังวล ตอนปีใหม่ พ่อแม่ที่ออกไปทำงานหาเงินที่เมืองอื่นพากันกลับมา ส่วนฉันได้แต่นั่งมองดูทางเข้าหมู่บ้านไปงั้นแหละ วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า รอจนสุดท้าย ฉันหมดหวังแล้ว เพราะไม่มีทางมีใครมารับฉัน และไม่มีทางมีใครมาหาฉัน”

“ไม่นานฉันก็ยอมรับชะตาชีวิต อันที่จริงมียายก็ดีนะ อย่างน้อยก็ไม่ได้โดดเดี่ยวเดียวดายขนาดนั้น ในตอนที่ฉันยอมรับมันแล้ว แม่กลับมาปรากฏตัว การปรากฏตัวของเธอเปลี่ยนชีวิตฉันไปเลย ปีนั้นฉันพึ่งจะสิบสาม แม่พาฉันเข้าไปในเมือง เธอแต่งตัวนำสมัยมาก ใส่เสื้อผ้าที่ไม่เหมือนกับทุกคน มันเป็นอะไรที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ที่จริงฉันอยากเรียกเธอไปยืนต่อหน้าเพื่อนนักเรียนฉันมากกว่า และบอกพวกคนที่หาว่าฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่พวกนั้นด้วยเสียงอันดังว่า นี่คือแม่ฉัน!”

“เดิมคิดว่ามาอยู่ในเมืองฉันจะได้ใช้ชีวิตสุขสบาย แต่ไม่คิดเลยว่าชีวิตฉันจะแปรเปลี่ยนไปอย่างพลิกฟ้าพลิกดิน ฝันร้ายของฉันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น แม่ฉันพาฉันไปที่ที่มีแต่ผู้หญิง และมอบฉันให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หยิงคนนั้นให้เงินเธอก้อนหนึ่ง จากนั้นแม่ก็หายสาบสูญไปเลย ก่อนเธอจะไปได้บอกฉันเรื่องชาติกำเนิด นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันขอบคุณเธอ และเป็นสิ่งเดียวที่คู่ควรพอให้ฉันขอบคุณเธอด้วย”

“หลังจากนั้นรอบข้างฉันเป็นคนแบบไหน ไม่ต้องฉันบอก พวกคุณคงรู้แล้วสิ? ฉันใช้ชีวิตท่ามกลางเหล้ายาบุหรี่มากมายและเสียงก่นด่าทุกวัน ถ้าทำผิดก็จะมีผู้ชายดุด่าตบตี และก็มีผู้หญิงดุด่าตบตี ตอนนั้นฉันเคยวาดฝันไว้เหมือนกันว่า ในเมื่อพ่อฉันมีเงินขนาดนั้น เขาจะมาตามหาฉันไหม ฉันก็จะได้อาศัยโอกาสนี้ฆ่าคนที่ทำไม่ดีกับฉัน แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่ฝันของฉันคนเดียว ความฝันมันก็คือความฝันน่ะแหละ”

“เทียบกับประสบการณ์ของฉันแล้ว พวกคุณน่าจะดีกว่ามากใช่ไหม? พวกเราเป็นพี่น้องกัน มีพ่อคนเดียวกัน ฉันไม่รู้จะขอบคุณพ่อฉันคนนี้ยังไง และที่ทำให้ฉันยิ่งคิดไม่ถึงคือ ตอนฉันตั้งใจมาหาเขา เขากลับให้เงินฉันห้าล้าน เพื่อไล่ฉันไป พ่อ คุณทำแบบนี้ไม่รู้สึกปวดใจบ้างหรือไง?” ตอนเล่าเรื่องนี้เสี่ยวหงพูดทั้งรอยยิ้ม ถึงแม้จะยิ้มอยู่ แต่กลับมีน้ำตาคลอเบ้าตลอด

ประสบการณ์ชีวิตแบบนี้ไม่ว่าใครได้ยิน ก็ต้องรู้สึกปวดใจแทนผู้หญิงตรงหน้าคนนี้

เมื่อกี้พวกเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่รู้สึกว่าหยางจิ่งเซียนไม่ได้ทำอะไรผิดยังรู้สึกไม่ค่อยดีเลย เจอเรื่องแบบนี้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือจัดการดูแลสองแม่ลูกให้ดี แต่หยางจิ่งเซียนกลับทำแบบนี้กับพวกเธอ มันทำให้คนตกใจจนพูดไม่ออกจริงๆ