จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 526

พอเสี่ยวหงได้ยินหยางจิ่งเซียนพูดจบ ก็รีบเงยหน้าขึ้นพูดว่า “เหอะๆ หยางจิ่งเซียน คุณนี่ตลกจริงๆนะ หรือว่าคุณคิดว่าฉันเอาเรื่องนี้มาหลอกคุณหรือไง? ที่ฉันเกลียดที่สุดคือการหลอกลวงคนอื่น คุณจะไม่เชื่อคำพูดฉันก็ได้ แต่ฉันเป็นลูกสาวคุณ นี่เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน ฉันไม่ไปตรวจดีเอนเออะไรพวกนั้นกับคุณหรอก อย่างมากฉันก็ไม่ยอมรับคุณเป็นพ่อ ยังไงซะฉันก็ไม่มีตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่มีก็ไม่แปลกอะไร”

“เธอนี่!” คนแก่คนที่ถามหยางจิ่งเซียนเมื่อกี้ก้าวออกมาหนึ่งก้าว และพูดว่า “ผมว่าคุณปลอมตัวเป็นลูกสาวหยางกงมากกว่า! ถ้าคุณเป็นลูกสาวหยางกงจริงๆ ทำไมไม่ยอมตรวจดีเอนเอล่ะ? หยางกงบอกแล้ว ถ้าคุณเป็นจริงๆ เขาพร้อมจะเลี้ยงคุณ ทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุด แต่คุณไม่กล้า แสดงว่ามีพิรุธ คุณต้องปลอมตัวแน่ สมัยนี้ มุขนี้ดูจะโลคลาสไปหน่อยไหม!” พอคำพูดนี้ออกมา ดูมีพลังน่าเชื่อถือมาก ทุกคนพากันหันไปต่อว่าเสี่ยวหง

เสี่ยวหงสะอื้นเล็กน้อย พยักหน้ารัวๆพูดว่า “ใช่ พวกคุณจะว่าไงก็ว่าเถอะ! สรุปแล้วในสายตาพวกคุณ ฉันก็เป็นแค่คนน่าสงสาร เป็นแค่คนที่ต้องการหลอกเอาเงินพวกคุณเท่านั้น ใช่สิ พวกคุณมีเงิน ดังนั้นจะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีคนจนอย่างเรายังไงก็ได้ จะให้พวกเราอยู่อย่างต่ำต้อย ต้องคอยประจบเอาใจพวกคุณ เหอะๆ โลกจอมปลอมนี่ พวกคนชั้นสูงที่คิดเองเออเอง พวกคุณใกล้ตายแล้ว อย่ามาใช้ท่าทีนี้กับฉัน!”

สีหน้าเสี่ยวหงเปลี่ยนไปเป็นไม่น่าดู ไร้ซึ่งสีเลือด สองตาแดงก่ำ ดูแล้วจะฆ่าคน!

ในที่สุดเธอยกมือขึ้นพูดกับเทียนขุยที่อยู่ด้านข้างว่า “เจ้าวัวรอง ลงมือเลย ฆ่าคนพวกนี้ซะ! ที่นี่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง พวกเขาล้วนแล้วแต่รังแกฉัน!”

คำสั่งออกมา เทียนขุยก้าวเท้าขึ้นหน้า เขาพึ่งก้าวออกมาได้ก้าวเดียว ก็ทำพื้นที่เหยียบย่ำยุบลงเป็นหลุมใหญ่ จากนั้นเขาคำรามออกมา ราวกับสัตว์ป่าดุร้ายตัวหนึ่ง!

พอเห็นอย่างนั้นหยางจิ่งเซียนรีบถาม “เสี่ยวหง อย่าดื้อดึงอีกเลย บอกผมมาสิว่าหนูต้องการอะไร? จะให้ผมชดเชยให้ยังไง?”

เสี่ยวหงเงยหน้าขึ้นมาหรี่ตามองหยางจิ่งเซียน พูดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งว่า “ฉันจะเป็นเจ้าตระกูลตระกูลหยาง! ฉันต้องการทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลหยางมาชดเชยให้ คุณจะยอมให้ฉันไหม?”

สีหน้าหยางจิ่งเซียนเปลี่ยนทันที เขายังไม่ทันพูดอะไร ลูกชายเขาหลายคนทนไมไหวโพล่งขึ้นมาสักก่อน “เธอนี่มันหน้าหนาฝันกลางวันซะจริงนะ! เมื่อไหร่กันที่ตระกูลหยางเราต้องให้ผู้หญิงคนหนึ่งมาจัดการหะ” เสี่ยวหงไม่ร้อนใจ ได้แต่ยิ้มน้อยๆพลางว่า “ดังนั้นถึงบอกไงว่า ฉันจะฆ่าพวกคุณทุกคนเลย! ขอเพียงฆ่าพวกคุณตายหมดแล้ว ฉันก็รับช่วงต่อธุรกิจได้อย่างราบรื่นสมเหตุสมผล และขึ้นเป็นเจ้าตระกูลได้เลยด้วย”

“พูดจาโอหังไม่มีสัมมาคารวะเลย!” หนึ่งในนั้นเป็นผู้ชายวัยกลางคนสีหน้าคร่ำเครียดเดินออกมา เขาสะบัดแขนเสื้อแรงพลางว่า “อยากมากร่างที่ตระกูลหยางเรา ต้องดูก่อนว่า ฉันเจ้าสามหยางยอมไหม!”

นี่คือเจ้าสามหยาง เป็นทหารมาก่อน เขาเป็นคนที่เป็นทหารนานที่สุด เป็นมาห้าปี นอกจากนี้แล้วเขายังเรียนวิทยายุทธ์ไม่น้อย สำหรับตระกูลหยางแล้ว เขาต่อสู้เก่งที่สุด

“งั้นหรอ?” เสี่ยวหงยกมือขึ้นสกัดกั้นเทียนขุยที่เตรียมพุ่งเข้าไปโจมตี จากนั้นทำพูดอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า “รับมือขยะอย่างแกน่ะ แค่ฉันก็พอแล้ว แกไม่คู่ควรให้เจ้าวัวรองของฉันลงมือหรอก!”

เจ้าสามหยางแค่นเสียงหึ ตะคอกออกมาว่า “ฉันจะดูสิว่านางมารอย่างเธอจะมีฝีมือสักแค่ไหน!” พูดจบ เขาก็เข้าไปโจมตีเสี่ยวหงก่อนเลย เสี่ยวหงยืนนิ่งไม่ขยับ และเผยท่าทีเยาะหยันออกมา พอเห็นอย่างนี้ เจ้าสามหยางยิ่งทนไม่ได้ กำหมัดแน่นและชกเข้าไปที่หน้าเสี่ยวหงอย่างแรง