จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 537

ฟางเหยียนอุทานออกมา แล้วถามว่า “ทำไมถึงพูดเช่นนี้?”

หยางจิ่งเซียนกล่าวว่า “หลายปีก่อน มีคนบอกว่าพบเห็นเขาอยู่บนภูเขา ร่างเขาส่องประกายสีทองแล้ว สามารถส่องประกายสีทองได้ นั่นต้องเป็นเพราะสำเร็จมรรคผลแล้วอย่างแน่นอน ผมคิดว่าเขาคงจะบำเพ็ญเพียรจนกลายเป็นเทพไปแล้วล่ะ! ด้วยฐานะของคุณ หากต้องการพบหน้าเขาสักครั้ง คงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร! เพราะคุณคือเทพแห่งสงครามของประเทศหวานี่นา หากสามารถช่วยเหลือเทพแห่งสงครามได้ ผมคิดว่าเทพเจ้าที่ผ่านการบำเพ็ญเพียรเหล่านั้นก็คงจะเป็นฝ่ายช่วยคุณเช่นเดียวกันนั่นแหละ! แน่นอนว่า นี่อาจจะดูงมงายไปบ้าง จะเชื่อไหมยังต้องดูที่ตัวคุณเองด้วย”

ตัวฟางเหยียนเองก็ยากที่จะเชื่อเช่นกัน แต่ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อเรื่องงมงาย บนโลกใบนี้มีสิ่งที่ยากจะอธิบายอยู่มากมายจริงๆ เพียงแต่สำหรับของอย่างพวกเทพเซียนแล้ว ฟางเหยียนยังไม่เคยพบ ผิดกับผีสางที่เขาเห็นมาไม่น้อย

เพราะเหตุใดศาสตราจารย์โจวถึงได้แนะนำคนเช่นนี้ให้ตนกัน หรือเขาคิดว่าตนจะต้องมองเห็นฉินเสียงหลินอย่างแน่นอน?

“จริงสิ จอมพล ขอบังอาจถามสักประโยค คุณตามหาเขาทำไมเหรอ?”

ฟางเหยียนพยักหน้าอย่างใช้ความคิด พลางตอบว่า “มีข้อสงสัยบางอย่างต้องการให้เขาไขข้อข้องใจ”

“อ้อ!” หยางจิ่งเซียนกล่าวว่า “งั้นลองทำแบบนี้ดูก็ไม่เสียหาย คุณพักอยู่ที่นี่ก่อน รอผ่านพรุ่งนี้ไป ผมจะให้คนพาคุณไปที่ภูเขาทิพย์ เป็นอย่างไร?”

“ดี!” ฟางเหยียนเองก็ไม่อิดออดเช่นกัน ตกปากรับคำทันที พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของหวังชิงชิง ย่อมไม่อาจไปพรุ่งนี้ได้ หวังชิงชิงถูกบังคับ หากเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นที่งาน เขาจะเป็นคนแรกที่ยืนขึ้นไป เป็นคนของเขาวันหนึ่ง เท่ากับเป็นคนของเขาตลอดชีวิต แม้ว่าหวังชิงชิงจะไม่ใช่สำนักเจ็ดพิฆาต แต่อย่างไรก็เคยทำงานให้ตน

หากเป็นไปได้ เขาก็ไม่ถือสาที่จะไปดูหลังผ่านพิธีแต่งงานของหวังชิงชิงไปแล้ว แต่สภาพจิตใจของเขาในตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อสักครู่แล้ว เมื่อสักครู่เขายังมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าฉินเสียงหลินจะช่วยไขข้อข้องใจให้ตนได้บ้าง ตอนนี้ฟังหยางจิ่งเซียนพูดว่าเขาเป็นเพียงตำนานเรื่องหนึ่ง ถูกทุกคนบูชาเป็นเทพเจ้า นี่เลยทำให้เขากังขาในตัวศาสตราจารย์โจวเป็นอย่างยิ่ง

แต่ศาสตราจารย์โจวทำเรื่องอะไรก็เป็นเช่นนี้ ไม่อาจอิงตามหลักเหตุผลได้ แต่ละเรื่องที่เขาทำล้วนแปลกประหลาดทั้งสิ้น

ช่วยไม่ได้ ได้แต่รออีกสักหน่อยค่อยโทรหาเขา ถามเรื่องราวให้แน่ชัด!

หยางจิ่งเซียนได้ยินฟางเหยียนยอมพักอยู่ที่นี่ ก็กล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า “นี่คงจะเป็นช่วงเวลาที่รุ่งเรืองที่สุดของตระกูลหยางเรา ถึงกับสามารถทำให้จอมพลพักอยู่ได้ นี่ นี่ นี่ช่างเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลโดยแท้”

“เกรงใจไปแล้ว!” ฟางเหยียนพูดด้วยท่าทางปลอดโปร่ง “คุณไม่ต้องเรียกผมว่าจอมพลหรอก ผมเป็นผู้น้อย คุณเรียกผมว่าเสี่ยวเหยียน! หรือจะเรียกชื่อผมตรงๆ ว่าฟางเหยียนก็ได้! ผมไม่อยากสร้าง “ความยุ่งยาก” ให้ที่นี่โดยไม่จำเป็น”

“ครับๆๆ!” หยางจิ่งเซียนพูดว่าครับสามคำติดกัน ใบหน้ายิ้มร่า

ขณะที่คนทั้งสองเพิ่งจะจบบทสนทนา ประตูก็ถูกเคาะเสียงดัง เจ้าใหญ่หยางเดินเข้ามาจากข้างนอก เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “พ่อ เจ้าสามเขาดูแย่ลงกว่าเมื่อกี้เสียอีก สงสัยมีดเล่มนั้นจะมีพิษ!”

“อะไรนะ?” หยางจิ่งเซียนเปลี่ยนเป็นตกใจจนหน้าถอดสี เขารีบลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกทันที

ฟางเหยียนเห็นเช่นนี้ ก็รีบเดินตามไป