จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 538

ตอนที่หมอหลินกำลังทดสอบว่านี่คือพิษอะไรอยู่นั้น ฟางเหยียนก็ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขาก้าวเท้าเดินมายังข้างหน้า หลังเพ่งมองบนร่างของเจ้าสามหยางอยู่พักหนึ่ง เขาก็เปิดปากเอ่ยขึ้นว่า “พิษที่คุณชายสามโดนคือผงเบญจพิษ!”

ตอนที่ฟางเหยียนพูดออกมา สายตาของทุกคนล้วนตกอยู่ที่ตัวเขา รวมถึงหมอหลินและเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เขาพามา ดวงตาสองข้างที่เบิกกว้างของเด็กผู้หญิงดูราวกับตุ๊กตา น่ารักอย่างมาก เธอจ้องฟางเหยียนพลางถามว่า “คุณเป็นใคร?”

ฟางเหยียนไม่ได้ตอบคำถามเด็กผู้หญิง เพียงแค่เดินมาข้างหน้าสองก้าวอย่างเงียบๆ

เด็กผู้หญิงอุทานออกมา ถามอีกว่า “ฉันถามคุณอยู่นะ? คุณเป็นใครกัน? รู้ไหมว่าปู่ฉันเป็นใคร?”

จู่ๆ ฉินเข่อก็นึกถึงยาเม็ดหนึ่งที่ฟางเหยียนให้เธอกินตอนอยู่ที่อารามเต๋าก่อนหน้านี้ ดูแล้วเขาน่าจะรู้วิชาแพทย์ เธอจึงรีบเดินไปตรงหน้าฟางเหยียน พูดโดยใช้วาจาแกมขอร้องว่า “คุณ คุณ คุณสามารถช่วยพี่สามได้ไหม?”

ฟางเหยียนยังไม่พูดอะไร เด็กผู้หญิงคนนั้นกํเปิดปากเอ่ยขึ้นอีกว่า “ดูท่าทางคุณไม่เหมือนหมอ แถมยังเย็นชามากด้วย!”

หมอหลินยกมือขึ้นมาตัดบทเด็กผู้หญิงคนนั้น จ้องฟางเหยียนแล้วถามว่า “คุณคือ?”

เจ้าใหญ่หยางส่งเสียงตอบว่า “นี่คือแฟนหนุ่มของญาติผู้น้องผม เมื่อกี้ตระกูลเราเกิดเรื่องนิดหน่อย และก็เป็นเขานี่และที่ช่วยกู้หน้าให้ตระกูลเรา!”

“อ้อ!” หมอหลินตอบรับหนึ่งประโยค จากนั้นก็ถามอย่างไม่สนใจนักว่า “คุณรู้วิชาแพทย์?”

ฟางเหยียนพยักหน้าน้อยๆ พลางกล่าวว่า “เคยเรียนมาบ้าง!”

“เหอๆ!” หมอหลินหัวเราะเสียงเย็นชา ในเสียงหัวเราะนี้ยังมีความเหน็บแนมซ่อนอยู่ด้วย หลังหัวเราะจบเขาก็ไม่มองฟางเหยียนอีก เพียงแค่เอาสายตาวางไว้บนร่างของเจ้าสามหยาง แล้วศึกษาพิษที่อยู่ในร่างเขาต่อ

หลานสาวของเขากลับแค่นเสียงออกมา แล้วพูดเหน็บแนมว่า “คนที่น่ารังเกียจที่สุดก็คือพวกที่รู้นิดหน่อยแบบนี้แหละ!”

หมอหลินทางหนึ่งศึกษาร่างกายของเจ้าสามหยาง ทางหนึ่งพูดพึมพำกับตัวเอง “ผงเบญจพิษ! นายนึกว่านี่เป็นนิยายหรือไง? พิษอย่างผงเบญจพิษนั่นมันหายสาบสูญไปนานแล้ว นอกจากเห็นอยู่ในนิยายแล้ว ข้างนอกนายคิดว่ายังมีคนเคยใช้พิษแบบนั้นด้วยเหรอ? อย่าเพิ่งพูดเลยว่าที่เขาโดนใช่พิษนี้หรือไม่ สภาพสังคมแบบนี้ ยังจะมีใครไปวิจัยพิษแบบนี้กัน? คิดจะวิจัยผงเบญจพิษออกมา ไม่รู้ว่าคนจะต้องตายไปมากน้อยเท่าไหร่ ฉันวิจัยงานทั้งสี่มาสิบกว่าปี ยังไม่เคยพบเห็นผงเบญจพิษแบบที่นายพูด”

ฟางเหยียนส่งเสียงอืมตอบรับ แล้วกล่าวว่า “ก็เพราะคุณไม่เคยเห็นน่ะสิ ดังนั้นคุณถึงไม่รู้ว่านี่คือผงเบญจพิษ! หากคุณเคยเห็น คุณยังจะไม่รู้ว่านี่คือพิษอะไรอีกหรือ?”

หมอหลินหยุดงานในมือลง เงยหน้าขึ้นมาสำรวจฟางเหยียนอีกครั้ง เพื่อพิจารณาหนุ่มสาวอายุยี่สิบกว่าปีที่อยู่ตรงหน้านี้ใหม่อีกครั้ง

หลานสาวของเขายังคงปากไวเหมือนเคย เธอหัวเราะเหอๆๆ ออกมา ก่อนจะกล่าวว่า “คุณรู้ไหมว่าปู่ฉันเป็นใคร? เมื่อก่อนเป็นหมอยาของโรงพยาบาลในเมืองดินแดนตะวันตก เป็นหมอยาที่ไม่ว่าโรคอะไรก็สามารถให้ยาได้ อายุอย่างคุณ คงจะเหมือนกับฉัน เป็นแค่เด็กฝึกงานใช่ไหมล่ะ? พูดอย่างไรก็ทำอย่างนั้น?”