จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 603

“สารเลว แกไม่ชอบให้พูดดีๆชอบให้ใช้กำลังใช่มั้ย?” พูดพลาง ฟางเหยียนแยกมือทั้งสองของสัตว์ประหลาดออก

แม้ว่าดขาจะพลังมหาศาล ก็ไม่สามารถเทียบกับฟางเหยียนได้อยู่ดี!

หลังจากที่แยกมือทั้งสองของเขาออกแล้ว ฟางเหยียนกำหมัดชกไปที่หน้าอกของเขาหนึ่งหมัดอย่างรุนแรง!

ตูม!

เสียงดังกระหึ่ม ฟ้าเดินสั่นสะเทือนเพราะการนี้!

กำลังภายในที่แข็งแกร่งเป็นระลอก ราวกับการสั่นสะเทือนเป็นระลอก มีทั้งสองเป็นจุดศูนย์กลางของวงกลม การสั่นสะเทือนสลายไป ต้นไม้ในรัศมีหลายเมตรร่วงหล่นลงมา!

“พูว์…..” ต่งยู่ยืนอยู่ไม่ไกลจากสองคน เลือดสดออกมาจากปากของเธอ จากนั้นตัวของเธอยังถูกการสั่นสะเทือนของกำลังภายในเข้าให้ด้วย

“ต่งยู่!”

ฟางเหยียนเข้าใจในทันที เธอเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง ยังต้านทานก็การโจมตีของกำลังภายในแบบนี้ได้อย่างไรกัน ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี๊ที่ใช้กำลังภายในต่อยออกมาไม่ได้มีเพียงเขา แม้แต่เจ้านี่ก็ใช้กำลังภายในเช่นกัน

ต่งยู่ล้มลงกับพื้น ร่างกายสั่นอย่างรุนแรง เหมือนกับชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ฟางเหยียนขี้เกียจจะพัวพันกับเจ้านี่ ด้วยเหตุนี้จึงได้กำหมัด ต่อยไปอีกครั้ง!

หมัดนี้คลุ้มคลั่งมาก เจ้านั่นลอยไปโดยตรง

เขาไม่มีเวลาสนใจสัตว์ประหลาดนั่น รีบวิ่งไปข้างกายของต่งยู่ ใช้มือกอดเธอขึ้นมา จากนั้น เขาหยิบยาเม็ดสีแดงในกระเป๋าใส่เข้าไปในปากของเธอ แล้วพูดเบาๆว่า “รีบกิน!”

ต่งยู่แทบจะไม่ลังเล กลืนลงไปโดยตรง ต่อให้สิ่งที่ฟางเหยียนให้เธอกินจะเป็นยาพิษ เธอก็ยินยอมพร้อมใจ

ใครจะรู้ว่าไม่กี่วินาทีผ่านไป เธอจะรู้สึกสบายขึ้นมากแล้ว อากาศที่ติดขัดเมื่อกี๊ได้หายใจออกมาแล้ว

เธอกล่าวด้วยใบหน้ารู้สึกผิดว่า “ฟางเหยียน ฉันทำให้คุณต้องเดือดร้อนอีกแล้ว คุณ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”

แม้แต่เธอยังได้รับบาดเจ็บ เธอไม่เชื่อว่าฟางเหยียนจะไม่เป็นอะไร เพราะตอนที่พลังนั่นจู่โจมเข้ามา ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงกำลังภายในที่เขียนในนิยายและในหนัง นั่นจึงจะเป็นการลอบสังหารที่แท้จริง สามารถฆ่าคนได้จากระยะไกล ถึงแม้ฟางเหยียนจะฝีมือดี แต่นี่คือสัตว์ประหลาดนะ

ยังไงเขาก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง!

ฟางเหยียนกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่เป็นไรครับ คุณพักผ่อนก่อนนะ”

พูดจบ ฟางเหยียนวางต่งยู่นอนราบกับพื้น

การต่อสู้กันครั้งนี้ ฟางเหยียนรู้แล้ว เกรงว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนี้คือระดับต้าชี่ ความเร็วและพลังของมันต้องเก่งกว่าในระดับเดียวกันแน่นอน ต่อให้เป็นอู๋หมิงของสำนักไร้หน้าเกรงว่าก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน

การโจมตีปะทะเข้าด้วยกัน ใบหน้าของสัตว์ประหลาดนั่นตกใจขึ้นมา มองไปยังฟางเหยียนที่เตี้ยกว่าตนอย่างชัดเจน ช็อกสุดขีด

——

“ลูกพี่ เมื่อกี๊ฟ้าผ่าหรือเปล่า?”

ตีนเขาภูเขาทิพย์ จู่ๆทีมลูกพี่หวางก็หยุดเดินลง จ้องไปที่ภูเขาทิพย์อันมืดสนิท เริ่มตื่นตระหนกไม่สงบ โดยเฉพาะคำพูดของหนึ่งในลูกน้องคนหนึ่ง ยิ่งทำให้ในใจของทุกคนเริ่มไม่สบายใจขึ้นมา

บนฟ้ามีดวงดาว ดวงดาวสว่างไสวจะเกิดฟ้าผ่าได้อย่างไรกัน? ฟ้าผ่าตอนกลางวันจะอธิบายได้อย่างไรกัน?

ทำได้เพียงอธิบายได้อย่างเดียว นั่นก็คือข่าวลือที่ว่าสัตว์ประหลาดภูเขาทิพย์ปรากฏตอนกลางคืน คือความจริง

สัตว์ประหลาดภูเขาทิพย์!

สิ่งที่เจ้านั่นเป็ยความจริง!

ภูเขาทิพย์ใหญ่มาก ไม่มีร่องรอยของสัตว์ตัวอื่น ต่อให้เป็นนกที่โบยบินสักตัวก็ไม่มี มีเพียงตำนานของสัตว์ประหลาดที่เป็นความจริง!

คนพวกนี้แม้จะเป็นพวกเดนตาย แต่ตอนที่เจอเข้ากับภัยอันตรายจริงๆ พวกเขาให้ความสำคัญกับชีวิตของตนกว่าใคร！ความรู้สึกตื่นตระหนก ไม่สงบ กังวลใจเกิดขึ้นในหัวใจของผู้คนในเหตุการณ์ทันใด แทบจะในเวลาเดียวกัน ทุกคนจ้องไปยังลูกพี่หวาง

เห็นใบหน้าของเขานิ่งสงบ แต่ความจริงภายในจิตใจผวาจนไม่ไหวแล้ว เขาเป็นคนแรกที่พบความผิดปกติ ก่อนหน้านี้คือเสียงแปลกๆนั่น ต่อมาก็เป็นเสียงที่เหมือนกับฟ้าผ่า ที่ภูเขาทิพย์มีสัตว์ประหลาดเดิมเป็นเรื่องที่เข้าใจกันดีอยู่แล้ว แต่ไม่เคยมีใครพิสูจน์ได้มาก่อน ดังนั้นเขายอมที่จะเชื่อว่าไม่มี！

แต่ตอนนี้ สถานการณ์ราวกับจะเหนือความคาดหมายของเขา

คนที่พวกนั้นวันๆเอาแต่พูดถึงความตาย มักจะเป็นพวกเลวทรามต่ำช้าที่รักตัวกลัวตาย ลูกพี่หวางก็ไม่ต่างกัน เขาอยากหนีไปแล้วจริงๆ แต่ถ้าพอมีเรื่องแล้วหนี แล้วยังจะเป็นลูกพี่ได้อย่างไรกัน！