จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 73

บทที่ 73 ถนัดเรื่องฆ่าคน

จู่ๆ เย่ชิงหยู่ถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “จริงเหรอ คุณอาโจวทำงานที่ฟางซื่อกรุ๊ปของตระกูลฟางในเจียงตูจริงเหรอคะ” ตอนที่ถาม สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเลื่อมใสและชื่นชม

ตระกูลฟางถือเป็นตำนานสำหรับเธอ เป็นตระกูลที่สูงส่งและไกลเกินกว่าที่จะเอื้อมถึง

คุณนายโจวเห็นเย่ชิงหยู่ถามเช่นนั้น ก็มีสีหน้าได้ใจ “ใช่ ฟางซื่อกรุ๊ปของตระกูลฟางในเจียงตู เหล่าโจวทำงานเป็นผู้จัดการแผนกทรัพยากรบุคคลน่ะ”

ผู้จัดการแผนกทรัพยากรบุคคล เมื่อเย่ชิงหยู่ได้ยินว่าแผนกทรัพยากรบุคคลก็รู้ทันทีว่าเป็นแผนกที่สามารถตัดสินว่าจะให้พนักงานอยู่หรือไป ตำแหน่งนี้ถือว่าเป็นตำแหน่งสูงในบริษัท ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นธุรกิจของตระกูลฟางอีกด้วย

“อ้อ น้าเติ้ง หนูมีเรื่องที่ไม่เข้าใจอยู่เรื่องหนึ่ง ทำไมตระกูลฟางถึงไม่ทำงานในเมืองใหญ่ แต่กลับมาทำธุรกิจในเมืองเล็กๆ อย่างเมืองจินโจวล่ะคะ” เย่ชิงหยู่ประหลาดใจกับการมาถึงอย่างกะทันหันของตระกูลฟาง

คุณนายโจวหัวเราะแล้วพูดว่า “ได้ยินเหล่าโจวบอกว่าเพราะคุณชายในตระกูลฟาง คุณชายท่านนี้ออกจากตระกูลฟางไปตั้งแต่เด็ก ตอนนี้หาเขาเจอและอยากให้เขากลับไปสืบทอดธุรกิจของตระกูลฟาง แต่กลับโดนเขาปฏิเสธ เพื่อแสดงความจริงใจ ตระกูลฟางจึงใช้ชื่อของเขาสร้างฟางซื่อกรุ๊ปที่เมืองจินโจว และคนที่มีอำนาจจริงๆ คือคุณชายท่านนั้น”

ฟางเหยียนแสยะยิ้ม คิดไม่ถึงว่าข่าวนี้จะแพร่สะพัดออกไปแล้ว ดูท่าว่าตระกูลฟางจะเก็บความลับไม่อยู่

จู่ๆ เย่ชิงหยู่เบิกตาโพลง จากนั้นจึงพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าเขาจะปฏิเสธการสืบทอดธุรกิจของตระกูล เขาเป็นคนยังไงกันแน่”

ปฏิเสธตระกูลฟาง สำหรับคนที่ทำธุรกิจเป็นเรื่องที่ไม่อยากจะเชื่อ การที่ตระกูลฟางเลือกให้เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจ ยิ่งกว่าได้รางวัลใหญ่เสียอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นผู้สืบทอดตระกูลอีกต่างหาก

เหมือนเย่ชิงหยู่คิดอะไรขึ้นมาได้อีก “งั้นคุณชายตระกูลฟางท่านนั้นอยู่ที่เมืองจินโจวหรือเปล่าคะ”

คุณนายโจวพยักหน้า “ใช่ เหล่าโจวบอกว่าอยู่ที่เมืองจินโจว”

เย่ชิงหยู่เอามือกอดอก สีหน้าของเธอเหมือนกำลังครุ่นคิด “ไม่รู้ว่าฉันจะรู้จักคุณชายตระกูลฟางคนนั้นหรือเปล่า ถ้ารู้จัก ไม่แน่ว่าอาจจะ…”

คิดไปคิดมา เย่ชิงหยู่จึงเผยยิ้มออกมา

จู่ๆ โจวเสี่ยวที่เงียบมาโดยตลอดก็เงยหน้าขึ้นมาพูด “ฉันได้ยินมาว่าคุณชายคนนั้นหล่อและยังหนุ่ม เขามีความสามารถโดดเด่น อีกทั้งยังเป็นหนุ่มโสดอีกด้วย”

โจวเสี่ยวแทบจะไม่เข้าร่วมวงสนทนาในหัวข้ออื่น แต่เมื่อได้ยินเกี่ยวกับคุณชายของตระกูลฟาง เธอจึงอดพูดออกมาไม่ได้ ตอนที่พูดสีหน้าของเธอเหมือนกำลังฝันหวาน ราวกับคาดหวังว่าตัวเองจะได้เจอกับคุณชายท่านนั้น

คุณนายโจวรีบพูดขึ้นมาทันที “แกอย่าไปฟังคนพูดเรื่อยเปื่อย ขนาดพ่อของแกยังไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง แต่ฉันเชื่อว่าเขาเป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถ ไม่งั้นตระกูลฟางคงไม่อ้อนวอนเขาแทบเป็นแทบตายหรอก”

“งั้นก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาเป็นคนยังไง ถึงทำให้ตระกูลฟางก่อตั้งธุรกิจในเมืองเล็กๆ เพื่อเขาได้” เย่ชิงหยู่พูดอย่างทอดถอนใจ

แซ่ฟาง! จู่ๆ เหมือนเธอคิดอะไรได้ หญิงสาวหันขวับไปหาฟางเหยียน

ฟางเหยียนก็แซ่ฟางไม่ใช่เหรอ แถมยังมาอยู่ที่บ้านของเธอตั้งแต่เด็ก หรือว่าจะเป็นฟางเหยียน

เธอรีบสลัดความคิดนี้ออกไป ฟางเหยียนไม่มีมาดของคุณชายเลยสักนิด

ถ้าเป็นฟางเหยียนจริงๆ ก็ดีน่ะสิ ตัวเธอจะได้เป็นคุณนายตระกูลฟาง แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

แต่เย่ชิงหยู่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบสิ่งของนอกกายขนาดนั้น การเพ้อฝันชีวิตของตัวเองเป็นเรื่องปกติของมนุษย์

จางเจียวเจียวถอนหายใจ แล้วพูดว่า “มันคือโชคชะตาน่ะสิ บางคนเกิดมาบนกองเงินกองทอง บางคนเกิดมาต้องปากกัดตีนถีบ โชคชะตาของคนเราทำได้เพียงอิจฉาและชื่นชมเท่านั้น”