จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 75

บทที่ 75 คุณชายฟาง

ฟางเหยียนยังไม่ทันได้พูดอะไร คุณนายโจวจึงพูดต่อ “ยืนยามที่นี่เทียบได้กับข้างในเลยนะ คนที่มายืนยามที่นี่ไม่ธรรมดาเลยนะ อย่างน้อยๆ ก็เป็นถึงทหารที่ทำงานแปดปีและปลดประจำการออกมา ยืนยามวันละแปดชั่วโมง เงินเดือนเดือนละหมื่นห้า ถึงนายจะเป็นทหารมาแค่ห้าปี แต่มีอาโจวอยู่เขาน่าจะจัดการให้นายได้”

เธอถอนหายใจออกมา จากนั้นจึงพูดว่า “คนหนุ่มอย่างนาย คงจะทนกับงานหนักได้ใช่ไหม นายคิดเอาเองละกัน ภรรยาของนายเหนื่อยทุกวัน จริงๆ นายลำบากนิดลำบากหน่อย ก็เป็นเรื่องปกติ”

คำพูดของคุณนายโจวดูจะเห็นใจเพื่อนมนุษย์ อย่างน้อยเธอก็ยังนึกถึงเย่ชิงหยู่

ฟางเหยียนรู้ว่าคุณนายโจวพูดถูก การที่ได้มายืนยามที่ฟางซื่อกรุ๊ปก็ต้องมีความสามารถไม่น้อย

บริษัทใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่โรงเรียน ยืนยามหน้าโรงเรียนไม่มีอะไรเข้มงวดเลย

ทั้งสองพึมพำอยู่พักหนึ่ง โจวเสี่ยวพูดออกมาอย่างประหลาดว่า “ฉันล่ะแปลกใจ ทำไมคุณชายฟางยังไม่มา”

ฟางเหยียนมองแขนตัวเองที่ถูกคุณนายโจวจับไว้ จากนั้นจึงพูดว่า “แม่เธอดึงแขนฉันอยู่ แล้วฉันจะไปยังไงล่ะ”

โจวเสี่ยวขมวดคิ้วเป็นปม และพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ฉันบอกนายแล้วไง พวกเขากำลังต้อนรับคุณชายตระกูลฟาง เรื่องของนายเอาไว้ก่อน แค่ยืนยาม ไม่รู้จะรีบอะไรหนักหนา หรือพอได้ยินว่าเงินเดือนหมื่นห้าก็ดีใจจนอดไม่ไหว”

“จริงๆ ฉันเข้าใจความคิดนายนะ อีกอย่างนายยังอายุไม่เท่าไร ก็มีเงินเดือนหมื่นห้าแล้ว”

โจวเสี่ยวพูดพลางก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ขณะนั้น มีผู้หญิงสวยในชุดสาวออฟฟิศ รูปร่างดีและมีแว่นประดับอยู่บนใบหน้าเดินเข้ามาตรงที่พวกฟางเหยียนยืนอยู่ เมื่อเธอเห็นฟางเหยียน เธอรีบก้าวเร็วขึ้น สีหน้าของเธอเคร่งเครียดขึ้นทันที

“แม่รู้จักกับประธานหวังเหรอ” โจวเสี่ยวเห็นหวังชิงชิงเดินมา จึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ

คุณนายโจวส่ายหน้า “ไม่รู้จัก แต่เหมือนว่าเธอจะเป็นผู้รับผิดชอบของฟางซื่อกรุ๊ป”

การที่ได้เป็นผู้รับผิดชอบของฟางซื่อกรุ๊ป งั้นแสดงว่าตำแหน่งต้องสูงกว่าพ่อของเธอเป็นอย่างมาก คนที่จะตัดสินว่าใครจะอยู่หรือไปคงจะเป็นหวังชิงชิงนี่แหละ

จู่ๆ เธอเดินมาหยุดลงข้างหน้า

สีหน้าของเธอเคร่งเครียด จากนั้นจึงโค้งอย่างนอบน้อม และพูดออกมาว่า “คุณชาย!”

“คุณชาย!”

สองแม่ลูกพูดเป็นเสียงเดียวกัน ทั้งสองเบิกตาโพลงและมองไปยังจุดที่หวังชิงชิงโค้งให้ ฟางเหยียนยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอ ฟางเหยียน คุณชาย? นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน

คุณนายโจวอดถามออกมาไม่ได้ว่า “คุณเรียกเขาว่าอะไรนะคะ”

หวังชิงชิงขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “คุณชายไง”

“คุณชาย ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ฉันตาไม่ดีเลยเพิ่งเห็นคุณ” หวังชิงชิงขอโทษฟางเหยียนอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ฟางเหยียนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

“อ้อ คุณน้าและสาวน้อยคนนั้น ผมรับรู้ถึงความหวังดีของพวกคุณ ถึงเงินเดือนหมื่นห้าสำหรับผมจะไม่เลว แต่ตอนนี้มีตำแหน่งที่ดีกว่านั้นกำลังรอผมอยู่”

พูดจบ ฟางเหยียนก็ก้าวเข้าไปข้างในฟางซื่อกรุ๊ป พนักงานต่างพากันยืนหลังตรง

ส่วนสองแม่ลูกยืนอ้าปากค้าง ทั้งสองสบตากัน โดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ลูกเขยที่แต่งเข้ามาในบ้านตระกูลเย่ ลูกเขยเพื่อนรักของเธอ เป็นคุณชายของฟางซื่อกรุ๊ป แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองกระอักกระอ่วนก็คือพวกเธอแนะนำให้ฟางเหยียนยืนยามที่นี่อย่างหน้าซื่อตาใส

ถ้านี่ไม่เรียกว่าการตบหน้าตัวเอง แล้วจะเรียกว่าอะไร