จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 797

ตัวตายล้มลงพื้น ป่าเถื่อนเป็นที่สุด！

คนที่ถูกจับตัวไป ไม่มีใครรอดสักคน จบชีวิตอยู่ที่สนามรบนี้ทุกคน

พอได้เจอกับกลิ่นคาวเลือดแบบนี้ตั้งแต่เช้า ทำให้ทุกคนตกใจไม่น้อย คนที่พอจะนิ่งตั้งสติได้ก็มีแต่ฟางจินหยวนและฟางไห่เฟิง ตอนนี้สีหน้าของทั้งสองคนก็นิ่งเย็นจนน่ากลัว นอกจากความโกรธแค้น ก็คือความโกรธแค้น！

ฟางไห่เฟิงมองไปยังผู้หญิงอำมหิตผิดมนุษย์คนนั้น แล้วพูดเบาๆ ว่า “พ่อครับ ควรเลือกได้แล้วนะครับ ฆ่าผมเสีย ก่อนที่พวกมันจะบุกฆ่าเต็มกำลัง”

ฟางไห่เซิงก็อึ้ง แล้วรีบถามว่า “น้องรอง เอ็งพูดอะไรของเอ็ง?”

ฟางไห่ถางก็เอ่ยถามขึ้นมาเหมือนกัน “เฮียรอง พี่จะเล่นอะไรเนี่ย? พี่จะไปเชิดชูศัตรูเพื่อข่มขวัญตัวเองทำไม ตระกูลฟางของพวกเรากับอสูรเพลิง ต้องตายกันไปข้างหนึ่งอยู่แล้ว จะให้หนีไปไม่สู้ได้อย่างไร?”

“นั่นสิ น้องรอง เอ็งเป็นอะไรไปกันแน่? อดทนมานานขนาดนี้ ทำไมถึงได้ยอมแพ้อย่างนั้นล่ะ? นี่มันไม่ใช่วิธีการจัดการปัญหาของเอ็งเลยนะ เอ็งเป็นอะไรไปกันแน่?”

ฟางไห่เฟิงก็มองพี่น้องสองคน “เคราะห์กรรมของตระกูลฟางครั้งนี้ ผมเป็นคนก่อมันขึ้นมาเอง ตามหลักแล้วผมก็สมควรที่จะจบปัญญหานี้เอง อดทนสู้ต่อไป มันไม่มีผลอะไร สิ่งที่รอพวกเราตรงหน้า มีเพียงการล่มสลายของตระกูล จะมาเสียสละเพื่อผมคนเดียว มันไม่คุ้ม”

“ไห่เฟิง เอ็งหุบปากไปเลยนะ！” ฟางจินหยวนพูดเสียงเย็น “เมื่อคืนพ่อบอกไปแล้ว ว่าตระกูลฟางจะไม่ยอมขาดใครแม้แต่คนเดียว！”

ฟางไห่เฟิงก็ยิ้มอย่างเจ็บปวด “พ่อครับ ไม่มีประโยชน์หรอกครับ จุดประสงค์ของอสูรเพลิงวันนี้ ก็คือตัวผม ตระกูลฟางของพวกเราต้านทานไว้ไม่ไหวหรอกครับ！”

“ยังไม่ถึงวินาทีสุดท้าย จะยอมแพ้ได้ไงกัน” ฟางจินหยวนพูดจบ ก็หันไปมองผู้หญิงคนนั้น “คุณก็ทำตามอย่างที่พูดไว้เลยนะ พูดได้ทำได้ ไม่นานก็โจมตีบุกมาถึงตระกูลเราเลย”

“ไม่เลวเลยนี่ ซาบซึ้งดี พูดเสียจนฉันแทบจะน้ำตาไหลเลย ถ้าได้ถ่ายหนังดราม่าล่ะก็ ตระกูลฟางของพวกแก คงจะได้รางวัลออสก้ากันหลายคนเลยทีเดียว เพียงแต่.......” ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้ม “แต่ว่ามันดูปัญญาอ่อนเกินไป！”

ฟางไห่เซิงก็ชี้หน้าด่าผู้หญิงคนนั้น “มึงพูดอะไรวะ? ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้เว้ย！”

“เลือดร้อนไม่เบาเลยนะ?” ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สนใจอะไร “หวังว่าอีกเดี๋ยวพอล้มลงไปนอนที่พื้นแล้ว แกยังปากดีแบบนี้ได้อีกนะ ไม่อย่างนั้นคงจะดูทุเรศมาก！”

ฟางไห่เซิงก็พูดอย่างไม่กลัวว่า “ถ้ากูกะพริบตาแม้แต่ครั้งเดียว ถือว่ากูแพ้！”

“ดีมาก ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าไม่สนองความต้องการของแก ก็จะถือว่าผิดต่อความโอหังของแก！”

พูดจบ ผู้หญิงคนนั้นก็บุกมาทางฟางไห่เซิงด้วยความเร็ว พริบตาก็มาอยู่ตรงหน้าของฟางไห่เซิง ฟางไห่เซิงก็อึ้งนิ่งไป ห่างออกไป10เมตร ผู้หญิงคนนั้นใช้เวลา3วินาทีก็มาถึงแล้วงั้นหรือ? ล้อเล่นหรือเปล่า? ยังไม่ทันให้เขาได้ตกใจ ที่เปลือกตาของเขาก็มีแสงเย็นยะเยือกของมีดพก ผ่านเข้ามา เล็งไปที่ลำคอของเขา！

จบเห่แน่！

ฟางไห่เซิงตกใจหน้าเสีย วินาทีนี้ เขาลืมแม้กระทั่งคิดหนี ดวงตาทั้งสองโตออกมาเป็นไข่ห่าน และไม่ได้กะพริบจริงๆ อย่างที่พูดไว้！

นี่คือความกล้าครั้งสุดท้ายของเขางั้นหรือ?

ไม่！

ฟางไห่เซิงอึ้งจนเอ๋อไปเลยต่างหาก！

วินาทีสุดท้าย เขาก็ได้หลับตาลง！

แกล้งอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว！

เพล๊ง！

มีเสียงดังออกมาใสๆ ฟางไห่เซิงก็รีบลืมตาขึ้น เขารู้ว่าตนเองได้รอดชีวิตกลับออกมาจากประตูนรกได้แล้ว แล้วก็หายใจเข้าเฮือกใหญ่ จนหน้าอกพองโตขึ้นมา แล้วก็อ้าปากหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“นี่คือความกล้าของแกงั้นหรือ? ก็ไม่เห็นจะมีเท่าไรเลยนี่” ผู้หญิงคนนั้นโจมตีไม่โดน ก็มองไปยังฟางไห่เฟิงที่ออกมาขวางไว้ แล้วก็ยิ้มเย็นพูดว่า “สุดหล่อ ดูเหมือนว่าแกจะเลือกแล้วสินะ ยอมตายไม่ยอมแพ้ใช่ไหม? ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกัน ว่าแกจะมีความกล้าเหมือนหมอนี่หรือเปล่า！”

ฟางไห่เฟิงมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น “จะต้องฆ่ากันให้ได้เลยใช่ไหม?”

“ฉันจำได้ว่า ฉันเคยบอกแกไปแล้วนะ ว่าควรทำอย่างไร” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มๆ “ตระกูลฟางของพวกแกใจกล้าไม่กลัวใคร ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วสิ?”

ฟางไห่เฟิงก็ยิ้มเบาๆ “เปล่า ตระกูลฟางไม่ได้กลัว แต่ผมเริ่มกลัว เพราะถึงอย่างไรสละชีพไปอย่างไร้ประโยชน์ มันไม่ค่อยมีความหมายอะไร”

ผู้หญิงคนนั้นก็อึ้งๆ สีหน้าแปลกใจ คนเก่งๆ ก็รู้จักกลัวด้วยงั้นหรือ?