จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 84

“ทำผิดแล้ว ก็ต้องโดนลงโทษ ตระกูลเซียวที่ทำเรื่องเลวทราม มาถึงปลายทางแล้ว!” ฟางเหยียนพูดจาแบบง่ายๆ แต่ความหมายลึกซึ้ง และพูดถึงประเด็นที่ถาม

เห็นได้ชัดว่าเย่ชิงหยู่ฟังไม่เข้าใจ แต่ยังแกล้งทำเป็นพยักหน้าเข้าใจไป

จากนั้นพูดพึมพำกับตนเอง “ไม่รู้จริงๆ ว่าคนของตระกูลใหญ่พวกนี้คิดอย่างไรกัน ทำไมต้องไปทำเรื่องเลวๆ พวกนี้ด้วย หรือว่าตั้งใจทำเรื่องของตัวเองไปไม่ได้เหรอ?”

ฟางเหยียนลังเลอยู่สักพักหนึ่ง มองเย่ชิงหยู่ที่หน้าตาไร้เดียงสา ถามว่า “หรือเธอไม่รำคาญตระกูลเซียวสักนิดเลยเหรอ?”

เย่ชิงหยู่ทอดถอนใจทีหนึ่ง ตอบว่า “รำคาญสิ ทำไมจะไม่รำคาญ บ้านพวกเราพึ่งเกิดเรื่อง พวกเขาก็ซื้อบริษัทมากมายของตระกูลพวกเราไป พฤติกรรมแบบนี้น่าเกลียดจริงๆ แต่สถานะของพวกเราในตอนนี้มีความสามารถอะไรไปพูดกับคนอื่นเขาล่ะ เงินก็เป็นของคนอื่น ซื้อไปก็เป็นคนอื่นใช้เงินซื้อ พวกเราจะมีวิธีอะไร”

เย่ชิงหยู่ผ่านโลกมาน้อยเกินไป โดยเฉพาะยังใสซื่อเกินไปด้วย มองเพียงแค่ภายนอกของเรื่องราว ไม่ได้ดำเนินการครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง คงมีสักวันที่เธอจะรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลเย่เป็นตระกูลเซียวลงมือ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา

เย่ชิงหยู่เอียงศีรษะ ขบคิดครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “ฟางเหยียน คงไม่ใช่นายทำหรอกมั้ง? เรื่องที่เกิดกับตระกูลเซียวพวกนี้ล้วนเป็นนายทำทั้งหมดเหรอ?”

ฟางเหยียนตะลึง อดมองเย่ชิงหยู่อย่างละเอียดใหม่อีกรอบไม่ได้

เธอคงไม่ใช่เดาอะไรออกมาได้บ้างแล้วมั้ง? ฟางเหยียนคิดในใจ

แต่ทันใดนั้น เธอก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อยพลางพูดว่า “ฉันล้อนายเล่นนะ ดูท่าทางประหม่าของนายนั้นสิ ต่อให้นายมีความคิดแบบนั้น ก็คงไม่มีความกล้าแบบนั้นหรอก”

“ฉันจะไปดูแม่ฉันสักหน่อย!”

พูดจบเย่ชิงหยู่ก็เดินเข้าห้องไปแบบไม่สนใจไยดี

ไม่นานเย่ชิงหยู่ก็วิ่งออกมา พูดว่า “ฟางเหยียน แม่ฉันอยากกินบะหมี่ นายออกไปซื้อสักหน่อยได้มั้ย?”

“กินบะหมี่?” ฟางเหยียนพูดทวนสองคำนี้อีกรอบ

ปกติในบ้านล้วนเป็นจางเจียวเจียวทำกับข้าว ในด้านการเข้าครัวเรื่องนี้ เย่ชิงหยู่ยังไม่รู้ภาษาจริงๆ

“ไม่ต้องซื้อหรอก ฉันทำเอง!” พอพูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องครัว

เย่ชิงหยู่มึนงง ถามว่า “นายยังทำบะหมี่เป็นด้วยเหรอ? บะหมี่ที่นายทำกินได้รึเปล่า?”

ฟางเหยียนหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินเข้าห้องครัวแล้วเริ่มลงมือทำ เย่ชิงหยู่มองดูฟางเหยียนอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ในใจทั้งสงสัยทั้งกลัดกลุ้ม

เมื่อสมัยก่อนฟางเหยียนทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง วันนี้ทำไมถึงต้มบะหมี่เป็นแล้วล่ะ?

หลังจากนั้นห้านาทีก็มีกลิ่นหอมลอยออกมา เย่ชิงหยู่เบิกดวงตาโตถามว่า “กลิ่นนี้ ทำไมถึงหอมขนาดนั้นล่ะ?”

ฟางเหยียนยกบะหมี่ชามหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “เอาไปให้คุณน้าจางกินเถอะ!”

มองบะหมี่ที่หน้าตาน่ากินมากชามนั้น เย่ชิงหยู่ตกตะลึงอย่างยิ่ง ถามว่า “อร่อยมั้ย?”

พูดๆ อยู่ เธอก็ใช้ตะเกียบคีบขึ้นมา พึ่งทานไปคำหนึ่ง เธอตกตะลึงค้างไปเลย

นี่เป็นความจริงเหรอ? ทำไมถึงมีบะหมี่ที่อร่อยขนาดนี้?

เธอมักจะทานอาหารเช้าข้างนอก บะหมี่อร่อยสารพัดแบบที่ว่ามานั้นยังไม่อร่อยเท่าชามนี้ที่ฟางเหยียนทำเลย

รสชาติแบบนี้ พอทานไปคำหนึ่ง ใครก็ไม่อาจทนไม่ทานคำที่สองได้

เธอเบิกดวงตาโตมองฟางเหยียนแล้วถามว่า “นี่ นี่ๆๆ เป็นนายทำเองจริงเหรอ? ฟางเหยียน”

เมื่อก่อนตอนที่อยู่ในกองทัพ ฟางเหยียนมักจะต้มบะหมี่ ฝีมือทำอาหารรสเลิศนี้เป็นเพื่อนร่วมรบสอนมา