จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 841

ฟางเหยียนที่จัดการได้ทุกอย่างกลับพบเรื่องยุ่งยากขึ้นมา!

เป็นไปได้ยังไง?

จากที่เขารู้มา ฟางเหยียนเป็นคนที่สามารถจัดการได้กับทุกเรื่อง ถ้าหากมีเรื่องที่แม้แต่เขาก็ไม่สามารถจัดการได้ โลกนี้ก็คงไม่มีใครทำได้แล้วล่ะ! ผ่านอันตรายมานับครั้งไม่ถ้วน ผ่านการสู้รบอย่างดุเดือดมามากมาย พบเจออันตรายติดต่อกันตลอด ชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายมาหลายต่อหลายครั้ง ล้วนเป็นฟางเหยียนไม่ใช่เหรอ? ที่พลิกวิกฤตร้ายให้กลายเป็นดี ทำให้รอดปลอดภัยจากอันตรายทั้งหมด

อย่าว่าแต่เทียนขุยเลย แม้แต่สำนักเจ็ดพิฆาตรวมไปถึงพี่น้องในสนามรบมากมายล้วนแต่ยอมรับในข้อดีนี้ของฟางเหยียน ในสายตาของทุกคน นี่ไม่เพียงแต่เป็นตัวอย่างที่น่านับถือเท่านั้น แต่ยังเป็นความปิติยินดีที่เหมือนได้เกิดใหม่ หากทิ้งสถานะที่ฟางเหยียนเป็นเทพสงครามแห่งประเทศหวาออกไป เขาก็ยังคู่ควรแก่การเคารพนับถือ ยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชายที่มากความสามารถคนหนึ่ง เป็นเทพที่สามารถจัดการแก้ไขได้ทุกเรื่อง!

เคารพนับถือดั่งเคารพนับถือเทพเจ้า ไม่มีใครกล้าที่จะเพิกเฉย!

หากเอาเรื่องของเทียนขุยมาพูด ถ้าไม่มีฟางเหยียน เขาอาจจะตายไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว แม้แต่ถูกนำตัวเข้ามาเป็นนินจาก็เป็นเพราะความดีความชอบของฟางเหยียน ตั้งแต่ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาเทียนขุยได้ยกย่องฟางเหยียนเป็นเหมือนพ่อแม่ที่ให้กำเนิดใหม่อีกครั้ง ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ ทั้งสิ้น!

คิดดูสิจะไม่ให้เทียนขุยจิตใจว้าวุ่นได้ยังไงกัน?

เทพเจ้ายังมีเรื่องให้ยุ่งยากลำบากด้วยงั้นเหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง?

ไม่พูดถึงที่เขาตกใจช็อกจนไม่มีอะไรเทียบได้ก่อน ตอนนี้เขาสับสนงุนงงไปหมดแล้ว

เขาไม่เคยเชื่อว่าฟางเหยียนจะพบเจอกับเรื่องยุ่งยาก โดยเฉพาะตอนนี้ เขาไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายเลยแม้แต่น้อย ตอนที่เขาตะโกนออกไปว่ามีอันตรายเมื่อครู่นี้ เป็นเพราะตัวเองรับรู้ได้ถึงอันตราย แต่เมื่อถอยหลังไปสองก้าวตามเขา อันตรายนั่นก็ได้สลายหายไป แต่สำหรับเขาแล้ว การอยู่ท่ามกลางเมฆหมอกเช่นนี้ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี แต่เขาเลือกที่จะเชื่อฟางเหยียน สิ่งเดียวที่อธิบายได้คือ ตอนนี้เขาพบเจอกับเรื่องยุ่งยากจริง ๆ แล้ว!

เทียนขุยเอ่ยพูดอย่างร้อนใจเป็นอย่างมาก : “จอม จอมพลโผ้จวิน ผมสามารถทำอะไรเพื่อคุณได้ไหม?”

ฟางเหยียนส่ายหน้า กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่กลับพบว่าจิตสังหารจากอันตรายนี้ยิ่งมีพลังรุนแรงมากขึ้น แม้แต่อากาศจากรอบทิศยังถูกบับอัด ดูท่าทางการยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้หมายความว่าจะปลอดภัย อีกทั้งยังเปลี่ยนไปตามเวลาด้วย มีการเคลื่อนไหวตามเวลา ทำให้เกิดแรงกดดันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงขั้นฆ่าให้ตาย!

เป็นค่ายกลที่แปลกประหลาดมากเหลือเกิน แทบจะไม่มีทางแก้ไขได้ หากพูดตรง ๆ ก็คือ เข้ามาในนี้ มีเพียงความตายเท่านั้น!

ฟางเหยียนยิ้มอย่างฝืนใจ สำนักกุ่ยกู๋เป็นอย่างที่ร่ำลือกันจริง ๆ วิชาฉีเหมินตุ้นเจี่ยไม่มีช่องโหว่ให้โจมตีคืนได้เลย!

จิตสังหารจากอันตรายนั่นโหมกระหน่ำเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดิน ฟางเหยียนใช้วิชาเพลิงสวรรค์ต่อต้านเอาไว้ แต่ผลที่ได้คือไม่สามารถต้านทานแรงกดดันนี้ได้เลย หลังจากมีเสียงดังสนั่นขึ้นมา ฟางเหยียนที่ตั้งท่าต่อสู้อย่างแข็งแกร่งก็ต้านทานเอาไว้ไม่อยู่จนถูกกดดันลงไป จนล้มลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น!

ทันใดนั้น ระหว่างฟ้ากับดินก็มีฟ้าร้องฟ้าผ่าเกิดขึ้น เสียงดังสนั่นหวั่นไหว!

เสียงดังสะเทือนไปทั่ว ราวกับมีพายุหมุนยังไงยังงั้น พัดโหมกระหน่ำใส่ฟางเหยียน!

วินาทีนั้น ฟางเหยียนก็ถูกสายฟ้าล้อมรอบตัวไว้ จนกลายเป็นคนที่มีประกายสายฟ้า!

เทียนเดือดเนื้อร้อนใจมาก อีกทั้งไม่เข้าใจอะไรเลย ตอนนี้รู้ชัดแล้วว่า สถานการณ์ย่ำแย่มาก นี่มันแค่เรื่องยุ่งยากที่ไหนกัน หากไม่ระวังเพียงนิดเดียวเล่นถึงตายได้เลย!

เขาตัดสินใจแล้วว่าไม่สามารถทนดูภาพนี้ต่อไปได้ ไม่ทันที่เขาจะพุ่งเข้าไป ฟางเหยียนได้ตะคอกเสียงแข็งว่า : “ไม่ต้องเข้ามา!”

เทียนขุยร้องไห้น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบ ๆ สายฟ้าที่ล้อมรอบตัวอยู่นั้น ทำให้บาดแผลดูสาหัสมากขึ้น โดยเฉพาะเนื้อหนังที่ถูกเผาไหม้เกรียมทั่วทั้งตัว มีกลิ่นเหม็นลอยฟุ้งออกมา แต่ฟางเหยียนฝืนทนไม่ร้องออกมา แม้ว่าใบหน้าจะบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังคงหายใจอย่างหอบ ๆ เพื่อฝืนต้านทานพลังอานุภาพนี้เอาไว้!

อาศัยแค่พละกำลังของตัวเองคนเดียวต้านทานโทษนภานี้ได้ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน คงมีเขาเป็นคนแรก!

แต่สิ่งที่ต้องแลกนั้นมันมากเกินไปแล้ว!

ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างเทียนขุยร้องไห้เหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด เขาอยากพุ่งเข้าไปไม่รู้กี่ครั้ง แต่สุดท้ายทำได้แค่จ้องมองตาไม่กะพริบเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ไม่มีวิธีใดที่จะทำได้ ถ้าหากทำได้ เขาอยากแบกรับความทรมานเหล่านี้แทนฟางเหยียนมากเหลือเกิน!

สายฟ้าฟาดลงมาเป็นระลอก ๆ ผ่าใส่ฟางเหยียน และใบหน้าเขาดูดุดันจนมองลักษณะท่าทางไม่ชัดแล้ว ลำตัวบิดพลิ้วไปมา เจ็บปวดทรมานจนไม่สามารถบรรยายได้ แต่ไม่ว่าสายฟ้าจะฟาดลงมายังไง เขาก็ไม่ปริปากพูดอะไรแม้แต่นิดเดียว ได้แต่อดทนอดกลั้นอย่างเงียบ ๆ!