จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 842
คนเฝ้าประตูขยี้ตาแรง ๆ กลัวว่าตัวเองจะมองผิดไป!
แต่ไม่ว่าเขาจะขยี้ตายังไง สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ก็กำลังแสดงให้เห็นเช่นเดิม!
ไม่ได้ตายเพราะสายฟ้าฟาดเหมือนอย่างที่คิดไว้ และยิ่งไม่ได้เก็บศพเหมือนอย่างที่คิดไว้!
เขาบุกฝ่าไปได้แล้ว!
จากที่เขาแวบหายตัวไป เมฆดำที่ปกคลุมอยู่เต็มฟ้าก็ได้สลายหายไป ท้องฟ้าที่ปรอดโปร่งค่อย ๆ เคลื่อนมาบรรจบกัน ราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่เคยเกิดเหตุการณ์ที่ฟ้าดินเปลี่ยนยังไงยังงั้น!
คนเฝ้าประตูอีกคนที่ถูกขัดจังหวะการนอนกำลังนอนหลับตา สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แล้วก่นด่าออกมาว่า : “แกแม่งอย่าตื่นตระหนกนักได้ไหม? คำก็เชี้ยสองคำก็เชี้ยอยู่ได้ สงบสติหน่อยสิ! ให้แกไปเก็บศพแกยังไม่เก็บใช่ไหม? ไม่รู้จริง ๆ ว่าวัน ๆ แกทำอะไรได้บ้าง? วัน ๆ เอาแต่ส่งเสียงร้องโวยวาย มิน่าล่ะถึงได้เป็นเหมือนกับฉัน วัน ๆ เลยได้แต่เฝ้าประตูอยู่อย่างนี้!”
คนเฝ้าประตูทำหูทวนลม ไม่สนใจคำด่าของเขา แต่ได้พูดเสียงขรึมว่า : “มัน มันไปแล้ว!”
“เชี้ยเอ้ย!” คนเฝ้าประตูอีกคนสะดุ้งตื่นทันที แล้วโกรธขึ้นมากะทันหัน ลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว “แก เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ?”
ปฏิกิริยาของเขาเกินกว่าคนเฝ้าประตูอีกคนซะอีก ตื่นตระหนกตกใจเกินกว่าอีกคนมากเลยล่ะ!
แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรนัก จึงได้เอ่ยพูดต่อว่า : “เมื่อครู่นี้มันทนไม่ไหวแล้ว แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ ก็เหมือนกลายเป็นคนละคน และไม่ใช่การฉีดเลือดไก่เข้าเส้นเลือดด้วย จู่ ๆ ก็กระโดดออกมาเลย!”
“อะไรนะ! แกแน่ใจนะ?”
“ดูเอาเองสิ”
เมื่อมองตามคนเฝ้าประตูไป ดวงตาก็แทบหลุดหล่นบนพื้น!
แม่เจ้าโว้ย!
ในสายตาของพวกเขา ปรากฏภาพชายคนหนึ่งที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เนื้อตัวมอมแมมดำไปทั้งตัว บนตัวของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลที่น่าตกใจ บ่งบอกได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เป็นเรื่องจริง!
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคนคิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจก็คือ เขาดูเหมือนจะถูกฆ่าตายแล้ ทำไมถึงได้ฝ่าไปได้อย่างราบรื่นอีกล่ะ!
น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้วมั้ง!
ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อนเลยจริง ๆ โหดเกินไปแล้ว!
คนเฝ้าประตูทั้งสองคนมีคำถามเต็มหัวไปหมด แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้!
เทียนขุยที่เดิมทีร้องไห้อย่างมืดฟ้ามัวดิน จู่ ๆ ก็หยุดร้อง แล้วจ้องไปยังถ่านดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย!
อึ้งอยู่นานถึงตั้งสติดได้!
ฟางเหยียน! ยังไม่ตาย!
เขายังคงเป็นเทพที่สามารถทำได้ทุกอย่างคนนั้น!
ฟางเหยียนที่น่าเคารพนับถือดั่งเทพเจ้า ได้สร้างปาฏิหาริย์อีกครั้งแล้ว!
สายฟ้าพันรอบตัว เกิดอันตรายอย่างต่อเนื่อง แต่เขากลับสร้างปาฏิหาริย์โดยยังมีชีวิตอยู่ได้อีกครั้ง!
ไม่มีเวลามาคิดอะไรมากแล้ว เทียนขุยร้องไห้ดีใจขึ้นมา วินาทีนั้น เขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองว่างเปล่า เพราะฟางเหยียนถูกทรมานจนสภาพดูไม่ได้ หากเป็นอย่างนั้นต่อไปมีแต่จะตายเท่านั้น แต่วินาทีนั้น ทำให้เขาคิดขึ้นมาได้ว่า หากฟางเหยียนต้องจบชีวิตลงที่นี่ เขาก็จะตามไปอย่างไม่ลังเล!
แต่ตอนนี้!
ฟางเหยียนไม่ได้จากไปไหน อีกทั้งได้เปลี่ยนวิกฤตจากร้ายกลายเป็นดีได้อีกด้วย!
ช่างมหัศจรรย์จริง ๆ!
ในใจของเทียนขุยเหมือนนั่งรถไฟเหาะไม่มีผิด รู้สึกใจหวิวอยู่นานไม่สามารถสงบนิ่งลงได้!
ความรู้สึกที่รอดชีวิตจากภัยอันตรายมาได้ ช่างทรมานมากเหลือเกิน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ