จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 87

เผยชื่อของลูกพี่ตนเองออกมาแล้ว เขาเชื่อว่าจะต้องขู่ขวัญคนผู้นี้ได้แน่

ที่หนานหลิง หยางซ่าวหานเป็นผู้มีอิทธิพลที่โด่งดัง มีชื่อเสียงด้านความโหด ว่ากันว่ายังฆ่าคนมาแล้วไม่น้อย พี่ชายของเขาคือเสือดาวดำ และก็คือลูกพี่ของแก๊งเสือดาวดำด้วย เป็นเพราะพี่ชายของเขาเป็นลูกพี่ใหญ่ เขาถึงได้กำเริบเสิบสานเช่นนี้

แก๊งเสือดาวดำคือกลุ่มอิทธิใหญ่ของหนานหลิง อำนาจมากล้น ยึดครองหนานหลิงครึ่งหนึ่งไว้ โลกใต้ดินของหนานหลิงแบ่งออกไปสองพวก เขตใต้เป็นของแก๊งเสือดาวดำควบคุม ส่วนเขตเหนือเป็นของแก๊งแมวป่าจัดการ

“แกไสหัวออกไปเองเถอะ! ฉันขี้เกียจลงมือ” เทียนขุยพูดราวกับเป็นคำสั่ง เผด็จการอย่างยิ่ง

กลุ่มอิทธิพลอะไรกันไม่รู้ เดิมทีเขาไม่เห็นอยู่ในสายตา

สายตาผู้ชายหัวล้านเร่าร้อน คาดไม่ถึงจะไม่ไว้หน้าเขาเลย ดังนั้นเลยตวาดออกมาอย่างโหดร้าย “แม่งเอ๊ย วอนหาที่ตายซะแล้ว!”

พูดจบ เขาถือมีดไว้จากนั้นแทงเข้ามายังเทียนขุย มองเห็นว่ามีดจะแทงมาบนท้องของเทียนขุยอยู่แล้ว แต่อย่างไรก็แทงไม่เข้าไปเลย เพราะมือข้างหนึ่งของเทียนขุยจับข้อมือของเขาไว้

ชายหัวล้านเงยหน้ามองเทียนขุยด้วยหน้าตาตื่นตะลึงเต็มที่ อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สิ่งที่ออกมานั้นคือเสียงร้องโหยหวน ได้ยินเพียงเสียงกร๊อบ กระดูกข้อมือของเขาเหมือนถูกบิดแหลกละเอียดปานนั้นเลย เทียนขุยไม่ได้ปล่อยเขาไปแบบนั้น เตะเขาไปตรงๆ จนคว่ำลงบนพื้น

เทียนขุยเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง บิดแขนของเขาไว้พลางพูดว่า “หยุดรถ!”

คนขับรถเหยียบเบรกไว้แล้ว ประตูรถเปิดออกในเวลานี้

เทียนขุยคุมตัวชายหัวล้านไว้แน่น ตะโกนว่า “ไสหัวไป!”

จากนั้นถีบชายหัวล้านออกไปทีหนึ่ง

ด้านนอกรถ มีเสียงด่าทอที่ไม่พอใจของชายหัวล้านลอยมา “ได้ ถ้าแกแม่งแน่จริงล่ะก็ รอฉันไว้เลย!”

เทียนขุยหมุนตัวกลับมา รถเริ่มเคลื่อนตัวขึ้นมาอีกครั้ง ซ่งหยิงพูดกับเทียนขุยด้วยหน้าตาซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะคะ พี่ชาย ขอบคุณที่ช่วยฉันเอาไว้”

เทียนขุยตะลึงนิดหน่อย ตอบว่า “ขอโทษนะ ฉันคิดว่าเธออาจจะเข้าใจผิด ฉันเพียงแค่รักษาความสงบในรถเอาไว้ เลี่ยงที่จะกระทบต่อการพักผ่อนของจอมพลโผ้จวิน”

สีหน้าซ่งหยิงกลายเป็นกระอักกระอ่วนชั่วขณะหนึ่ง เธอมองไปที่ชายหนุ่มซึ่งยังคงจ้องอยู่ด้านนอกหน้าต่างคนนั้นโดยจิตใต้สำนึกนิดหน่อย เย็นชาดุจสัตว์ ความรู้สึกตายด้าน ซ่งหยิงไม่รู้ว่าจะนิยามอย่างไรดีเลย

เธอเกิดความลังเลครู่หนึ่ง พูดว่า “สรุปไม่ว่ายังไงก็ขอบคุณคุณแล้วกัน!”

“ไม่เป็นไร!” เทียนขุยตอบกลับนิ่งๆ และกลับมายังที่นั่งของตนเอง นั่งลงไปแล้วรักษาท่วงท่าแบบเมื่อสักครู่นี้ไว้ ซ่งหยิงมองสองคนที่ประหลาดหน่อยๆ ในใจผุดคำถามสงสัยแต่ละอย่างขึ้น

การคาดเดาเมื่อสักครู่นี้ ล้วนถูกโค่นล้มจนหมด ได้เพียงบทสรุปหนึ่งออกมา สองคนนี้คือคนแปลก

แต่เธอรู้สึกขอบคุณผู้ชายล่ำสันตรงหน้าคนนี้ด้วยความจริงใจ ถ้าไม่ใช่เขา ตนเองอาจจะโดนทำอะไรต่อมิอะไรไปแล้ว

รถวิ่งมาได้ประมาณสิบนาที ก่อนจะจอดลงมาอย่างกะทันหันอีกครั้ง

คนขับรถหันหน้าเข้ามา พูดจาแบบเหงื่อแตก “ทั้งสามคน พวกคุณลงรถกันเถอะ!”

เทียนขุยและฟางเหยียนไม่ได้ตอบสนองกลับมา กลับเป็นซ่งหยิงที่มีปฏิกิริยาตอบสนองคนแรก เธอถามแบบไม่เข้าใจ “ทำไมกันคะ? คุณลุง”

คนขับรถเป็นผู้ชายวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่า ลักษณะดูอ้วนพอสมควร มองดูหน้าตาคุ้นเคย

เขาพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “เมื่อกี้ที่พวกคุณล่วงเกินไปคือคนของหยางซ่าวหานโลกใต้ดินแห่งหนานหลิง หยางซ่าวหานคนนี้พึ่งพาพี่ชายของตนเอง เป็นคนที่ชั่วร้ายมากคนหนึ่ง สถานีรถประจำทางทั้งหมดของพวกเราเป็นเขาคุมหมด ถ้าผมยังพาพวกคุณเข้าไปอีก คนที่ซวยจะเป็นผมเอาน่ะสิ พวกคุณสองสามคนนี้ถือว่าสงสารผมหน่อยเถอะ ผมมีพ่อแม่ลูกเมียต้องดูแล พวกคุณไม่กลัว แต่ผมกลัว!”